Sirbin.info: Starożytna Europa była słowiańska – Genetyka dowodzi pojawienia się w niej Słowian już w epoce kamienia łupanego

Opublikowano 31 grudnia 2019 przez Białczyński

Starożytna Europa była słowiańska

nadesłał Jarosław Ornicz – tłumaczenie z serbskiego i komentarz Czesław Białczyński ©

Poniższy tekst  musiałem opatrzyć komentarzem z tego względu, że ma on mocny „przechył” antyzachodni, o charakterze politycznym wynikający z traumy przegranej wojny Serbii z krajami NATO oraz prezentuje wyraźny antypolonizm, co kłóci się nie tylko z przedstawianymi wynikami badań genetycznych, ale i z prezentowanymi mapami z Eupedii, które mówią co innego niż powiada autor tego artykułu. Możemy tu zaobserwować na czym polega czysta rusofilia i manipulacja danymi naukowymi.

Inną bardzo kontrowersyjną treścią tego przekazu jest Serbska Teoria Pochodzenia Słowian a zwłaszcza ich języka od matek (mtDNA haplogrupy N i jej podgrup) towarzyszących mężczyznom I2a1 sprzeczna całkowicie z dotychczasowymi teoriami z jakimi się zapoznawaliśmy w ostatnich latach, a mówiącymi, że język jest zawsze przyjmowany po linii ojcowskiej, a kobieta wchodzi w gniazdo plemienne ojca nie zaś ojciec osiada u boku kobiety i jej rodziny. Dotychczas przedstawiano nam to tak, a moim zdaniem słusznie,  że to wyraźna mniejszość Staroeuropejskich Łowców Epoki Kamienia (hg Y-I2a1) żyjących w nielicznych grupkach w Europie przyjęła słownictwo od ludu rolniczego Indoeuropejczyków (R1a i R1b), który pojawił się w Europie około 10.000 lat p.n.e., dysponując przewagą biologiczną (obfitość potomstwa) z powodu zasobności jaką dało mu rolnictwo. To lud Indoeuropejczyków miał wnieść dziedzictwo języka związane z uprawą ziemi i wytwarzaniem narzędzi do tego celu oraz całym systemem przetwórstwa rolniczego i magazynowania żywności, czyli słownictwo towarzyszące tym czynnościom zbiorowym, społecznym wokół to których organizować się miało życie społeczne wspólnotowe, osiadłe, Epoki Neolitu odmienne od życia wędrownego czy na wpół-osiadłego męskich grup łowczych, wracających do kolebki okresowo z łupem/pokarmem, czy też społeczności koczowniczej wędrującej za stadami w Epoce Kamienia Łupanego.

Przetłumaczyłem ten tekst, bo przedstawione fakty na pewno poszerzą nasz punkt widzenia o spojrzenie serbskie na etnogenezę Słowian, a też mają te poglądy swoich zwolenników nie tylko w Serbii.

Ja sam osobiście nie podzielam tego poglądu dotyczącego przejęcia języka, który dzisiaj zwiemy „grupą języków indoeuropejskich” od kobiet Staroeuropejskich mtDNA N i podgrup tej haplogrupy matczynej, z pominięciem języka ojców R1a i R1b, jako tego który miałby być „uboższy”, który nie wyraża całej gamy nowości językowych związanych z postępem cywilizacyjnym.  Także współcześnie obserwujemy przecież ten proces i wygląda on tak iż przyjmujemy język wraz ze zdobyczami cywilizacji z centrum cywilizacji gdzie te zdobycze są wytwarzane – dzisiaj z obszaru Anglojęzycznego.

Przedstawiona tu teoria jest więc wielce kontrowersyjna, ale z kontrowersji rodzi się postęp, więc należy ją zweryfikować. Zapraszam zatem do poważnej dyskusji.

Poza tym, co do rusofilii czy antypolonizmu, czy też przypisywania zbrodniczości wszystkim Arbinom (starożytnym ludom o haplogrupie Y R1b), każdy wyrobi sobie bez trudu zdanie po przeczytaniu artykułu. Warto też przy okazji zapoznać się z metodami kremlowskiej antypolskiej propagandy uprawianej wszak obecnie przez Putinowską Rosję nie tylko w Serbii i z pomocą pewnych kręgów serbskich, ale i we wszystkich krajach świata (USA, UE, Iran, Izrael, itd), również w samej Polsce, z pomocą niektórych zbałamuconych Polaków.

Sirbin.info: Starożytna Europa była słowiańska – Genetyka dowodzi pojawienia się w niej Słowian już w epoce kamienia łupanego

W oficjalnej (zachodnioeuropejskiej) historiografii udzielono odpowiedzi na to pytanie [o pochodzenie Słowian i ich pojawienie się w Europie CB] pod koniec XIX wieku, rzekomo przy użyciu językoznawstwa porównawczego. Podstawową przesłanką, bez konkretnych badań, było to, że Słowianie nie mieli swoich oryginalnych nazw na określenie mórz, jezior, wzgórz, gór, flory i fauny, tam gdzie mieszkali [w Europie. CB], i że wszystkie słowa w językach słowiańskich odnoszące się do tych terminów były z pochodzenia germańskie, scytyjskie lub sarmackie [my w Polsce znamy też pieśń o pochodzeniu tych starych europejskich słów od Ilirów, Traków czy Bałtów, a w najlepszym razie z greki i łaciny CB].

Oczywiście nie zaistniała myśl, że niektóre germańskie, scytyjskie i sarmackie słowa mogą mieć słowiańskie pochodzenie, więc słowiańskie słowa takie jak: morze, słońce, wzgórze- szczyt [chełm – CB], ale i wiele innych podobnych słów uznano za zapożyczenia z innych języków. Taka metodologia naukowa uzasadnia umieszczenie słowiańskiego pierwotnego siedliska na  podmokłych nizinach i bagnach w środkowym biegu Dniepru na Ukrainie. Frederick Cortland, profesor lingwistyki porównawczej na Uniwersytecie Laiden w Holandii, jeden z największych uczonych, specjalista w językach indoeuropejskich, argumentował, że ta tendencja polegająca na umieszczaniu ludzi w ramach czasowych i przestrzennych na podstawie tzw. dowodów językowych, bez badania konkretnych pozostałości językowych z danego okresu jest po prostu nienaukowa.

Chronologiczne datowanie etnogenezy Słowian kierowało się ideą, że Słowianie nie byli tym samym ludem co  Sarmaci, Scytowie, Getowie, Bastarnowie, Dakowie, i że muszą oni mieć pochodzenie późniejsze po 3 wieku n.e., kiedy tamte ludy zniknęły z zapisów historycznych. Takie podejście rozerwało możliwość połączenia Słowian z wszystkimi innymi ludami zapisów historycznych, wymuszając w ten sposób myślenie, iż Słowianie jako lud niehistoryczny tracą wszelkie prawa do ziemi i bycia narodem. Polityka nowo powstającego Cesarstwa Niemieckiego pod koniec XIX i w pierwszej połowie XX wieku była taka, że ​​narody bez historii nie miały prawa do statusu narodu ani własnego terytorium. Tym sposobem zalegalizowano plan ekspansji na wschód dla zdobycia nowej przestrzeni życiowej i nowych materialnych zasobów dla Prus[i później Niemiec CB]. Celem była stygmatyzacja Słowian jako nowo powstałego niehistorycznego ludu, który nie miał prawa do swojej ziemi, ponieważ zajmował w tym czasie ziemie dawnych starożytnych ludów historycznych, takich jak Germanie [jak wiemy nie jest to prawidłowym określeniem dla Niemców i pozostałych Anglo-Sasów czy Skandynawów, gdyż Rzymianie określili tym mianem wszystkie ludy zamieszkałe na północy Europy CB]. Ta niemiecka aspiracja i doktryna służąca do zawłaszczenia terytorialnego nie przestała istnieć do dnia dzisiejszego i pozostaje ona główną podstawą jej legitymizacji, którą jest nadal unieważnienie starożytnego pochodzenia Słowian.

Na tej podstawie ewoluowała również światowa nauka historyczna, jednak ostatnie badania genetyczne dają zupełnie nowe perspektywy. Ten artykuł jest syntezą świeżych danych historycznych z dyskusji i książek genetyków, mikrobiologów, antropologów, którzy zajmują się genetyką Słowian i innych cywilizacji europejskich od neolitu do współczesności, a wyniki tych badań dają zupełnie inny obraz niż powyższy.

Na początek należy wyjaśnić, że Słowianie są genetyczną mieszanką dwóch grup ojcowskiego Y-DNA: I2 i R1a. Gdziekolwiek te dwie grupy dominują, mamy język, kulturę i obyczaje Słowian. Nosiciele tych dwóch grup w bardzo wczesnym wieku weszli do wspólnoty i tworzyli etnos Słowian. Gdyby badania genetyczne potwierdziły pierwszy kontakt tych dwóch grup w środkowym biegu rzek Dniepru i Donu w III wieku naszej ery, wówczas oficjalna nauka otrzymałaby również niekwestionowany dowód młodości i niehistoryczności narodów słowiańsko-serbskich. Jednak tak nie jest, a wyniki badań genetycznych wskazują znacznie dawniejszą etnogenezę niż pogląd oficjalnej nauki.

Na rycinie 1 widzimy rozkład haplogrupy I, podzielonej na I1, do której należą dziś ludy skandynawskie, i I2, do której należą głównie ludy słowiańskie. Haplogrupa I jest również najstarszą europejską haplogrupą, która przybyła do Europy ponad 30 000 tysięcy lat temu i od tego czasu jest częścią wszystkich narodów europejskich, aż od epoki kamienia łupanego, jak widać z jej rozmieszczenia.

Rycina 2 pokazuje powszechność dzisiaj haplogrupy I2a1, która jest specjalną gałęzią drzewa genetycznego, i możemy ją powiązać z przodkami starożytnej Europy, Lepenskiego Viru, Vincza a także wszystkich innych mieszkańców Bałkanów od epoki kamienia, epoki brązu, starożytności, średniowiecza aż po współczesność. Najwyższy odsetek reprezentacji występuje dziś na Bałkanach, zwłaszcza w Bośni i Hercegowinie oraz Dalmacji. Poza granicami Bałkanów występuje również w całej Europie, w wysokim odsetku, zwłaszcza na Sardynii, w Rosji, ale także w Turcji, Iranie i Iraku. Ślady genetyczne I2a1 świadczą o rozprzestrzenianiu się i wpływie naszych przodków w całej historii. [CB – Mapa pokazuje wyraźnie, że duża koncentracja tego genotypu obejmuje przede wszystkim Ukrainę, Białoruś, Rumunię i Bułgarię. Mamy też tutaj ” ciemną plamę obejmującą Czechy i Łużyce. Tego stopnia koncentracji hg Y I2a1 nie ma w ogóle w Rosji, którą autor wymienia jako jedyny kraj europejski, poza Sardynią. Zauważmy, że koncentracja ta w Białorusi i Ukrainie występuje na terenie zachodnim, czyli dawnej I Rzeczpospolitej Polskiej.  Tak więc ten przedstawiony tutaj składnik etnosu Słowian Y I2a1 jest ważnym składnikiem etnosu Polaków, Ukraińców i Białorusinów a nie Rosjan. Jest także ważnym składnikiem etnosu zachodnich Czechów i Łużyczan oraz Rumunów i Bułgarów]

Rycina 3 pokazuje rozpowszechnienie haplogrupy genetycznej R1a, dominującej u Wschodnich i Zachodnich Słowian,  a będącej drugą najbardziej rozpowszechnioną u Południowych Słowian. Występowanie haplogrup genetycznych R1a i I2 jest w dużej mierze dopasowane. Ich jednoczesne istnienie jest niepodważalnym dowodem obecności Słowian. Z tego widać, że całe Niemcy Wschodnie były słowiańskie w czasach starożytnych i że dziś populacja tych obszarów jest w dużej mierze pochodzenia słowiańskiego. To samo dotyczy Węgrów, Greków, Rumunów, a nawet niektórych Skandynawów. Mieszankę słowiańskich haplogrup genetycznych I2 i R1a zaobserwowano w Iraku, Iranie, Syrii, wschodniej Turcji, tj. terytorium byłego Imperium Hetyckiego, śladowo też i w Egipcie. Należy odwołać się do pracy kurdyjskiego naukowca Rizgara Mohameda Osikha (ryc. 4), który badał przeszłość Kurdów i Serbów i stwierdził, że oba narody mają wspólne pochodzenie. Nowsze badania genetyczne potwierdzają to, ponieważ zestaw trzech najliczniejszych genów u Serbów I2a-R1a + E1b u Kurdów stanowi ponad 50 procent składu genetycznego. Kurdowie w swoim własnym języku mają również słowo „srb” w więcej niż jednym znaczeniu. Stolica w języku kurdyjskim nazywa się „serbajar”, ​​podczas gdy żołnierz nazywa się „serbaz”. Podobnie słowo „serbori” oznacza przygodę, „serbest” to wolność, a „serbest” to niezależność. Kurdowie walczą teraz o swoją Serbskość, podobnie jak ich odlegli bałkańscy bracia serbscy.

Najwcześniejsze datowanie słowiańskiego etnosu podał genetyk z Harvardu i założyciel tej nauki Anatolij Klyosov, który umieszcza je w okresie 10 000 lat p.n.e. już na Bałkanach. Gen R1a jest najstarszy na Bałkanach, ma 10 000 lat u Serbów, podczas gdy warianty tej grupy są znacznie młodsze w innych miejscach i innych ludach słowiańskich. Według A.  Kloyosova przodkowie z ludu R1a przybyli na Bałkany i osiedli wśród ludu I2, a ich wzajemne przenikanie się utworzyło Słowian, a następnie przodkowie R1a kontynuowali podróż na wschód Europy. Jednak tej informacji nie można obecnie potwierdzić ani odrzucić, ponieważ do tej pory nie znaleziono szkieletów z tego lub z bliskiego temu  okresu. Jeśli chodzi o genetykę I2, która jest jednym z dwóch elementów słowiańskości, nie ma błędu co do autochtonii, ponieważ haplogrupa I2, obecnie dominująca u Serbów, ale w mniejszym stopniu u Rosjan, jest obecna na tych obszarach od ponad 30 000 lat. Nie można tego więc na razie z całą pewnością powiedzieć jeśli idzie haplogrupę R1a, ale nie można tego też obecnie podważyć, dopóki nie uzyska się więcej wyników. Niemniej jednak istnieją szkielety dotyczące haplogrup I2 i R1a wśród tych, które są datowane na okres 8800 p.n.e. do 8000 lat przed naszą erą, w środkowej części Dniepru (ryc. 5), co już daje nam bliższą oś czasu na temat najwcześniejszej formacji genetycznej Słowian.

[CB – To druga gruba manipulacja w tym tekście, czyli zawoalowane kłamstwo, które wymaga sprostowania. Po pierwsze Klyosov mówi o Bałkańskim Szlaku R1a i obecności tego haplotypu na Bałkanach w okresie 10.000 p.n.e. na postawie badań współczesnego Y-DNA ludności Bałkanów. Po drugie zaś, fakt ten jak na razie nie znalazł żadnego potwierdzenia w kopalnym DNA. Słowem nie znaleziono szkieletów z DNA Y-R1a mających 10.000 lat na Bałkanach, za to znaleziono szkielet przedstawiony tutaj na mapie poniżej na Ukrainie i to razem ze szkieletem I2a1 z 8800 do 8000 p.n.e.. W świetle koncepcji że etnos słowiański to ten w którym hg Y-R1a jest związany z I2a1 kolebką ustaloną na razie na podstawie badań kopalnego DNA jest południowa Ukraina, czyli osławione bagna Prypeci tyle że ponad 10.000 lat temu a nie w 3 wieku n.e.. Inna jeszcze sprawa to ta iż etnos R1a + I1 jest również słowiański, bo zawiera komponent słowiański , którym jest R1a a nie I2a1 – Staroeuropejski, zasiedziały tu od 30.000 lat o czym sam autor pisze.]

Starożytność etnosu słowiańskiego trwająca ponad 12 000 lat, przynajmniej po stronie matki, jest potwierdzona przez genetyka Sikorskiego w artykule „Historia znalezienia Słowian na podstawie kompletnych mitochondrialnych sekwencji genomowych”. Stwierdzono, że haplogrupy matczyne (matczyne dziedziczne mtDNA) charakterystyczne dla Słowian (H5a1f, H5a2, H5a1r, H5a1s, H5b4, H5e1a, H5u1 i niektóre gałęzie H5a1a i H6a1a9) są obecne na ziemiach Europy od 11500 lat, czyli dokładnie tyle co ostatnie maksimum lodowcowe, tj. Epoka lodowcowa. Podsumowując, stwierdzono również, że przynajmniej zgodnie z linią macierzystą Słowianie są autochtoniczni w obszarze Europy Środkowej i Wschodniej od epoki kamienia łupanego, ale też nieprzerwanie przez starożytność i średniowiecze, aż po teraźniejszość. Twierdzenie to może być również potwierdzone ze strony antropologicznej przez wnioski rosyjskiego naukowca T. Aleksiejeva – „Vostochnye Slaviane. Anthropologiya i etnicheskaya istoriya”, „Estern Slavs. Anthropology and ethnic history”), który wskazuje, że Słowianie są obecni z antropologicznego punktu widzenia w  Europie Środkowej przynajmniej od okresu neolitu, począwszy od połowy czwartego tysiąclecia p.n.e.. Wniosek z jej pracy jest taki, że nie ma antropologicznej nieciągłości narodów Europy Środkowej i Wschodniej od 4 tysiąclecia p.n.e..

Artykuł „Stojący u bram Europy – struktura genetyczna populacji Bałkanów Zachodnich na podstawie markerów autosomalnych i haploidalnych” stwierdza, że ​​ojcowski marker DNA (Y DNA) I-P37 znaleziono w Lepenskim Virze, a obecny jest na tych obszarach od ostatniego maksimum lodowcowego (epoki lodowcowej) do teraźniejszości, i że jego podgrupa I2a1a1 (stanowi 30 do 45 procent u Serbów, Bośniaków, Chorwatów). Tekst stwierdza ponadto, że Bałkany były pierwszą europejską drogą do dalszej penetracji kontynentu i że ludność przemieszczała się po wycofaniu pokrywy lodowej. Jest to ważne, ponieważ w czasie ekspansji populacji z Bałkanów na Europę inne halpogrupy nie były jeszcze obecne w tym obszarze, a jedynie grupa z Bałkanów-Dynarów I2 (I2) i nowo przybyła kaukaska G2 (G2). Sytuację w terenie po 9000 p.n.e. wyjaśniono szczegółowo na stronie internetowej Eupedia, europejskiej stronie badań genetycznych, przez redaktora naczelnego Maciamo Lay, a także pokazano na ryc. 6.

Mapa wyraźnie pokazuje sytuację na polu zdominowanym przez ojcowskie haplolgrupy (Y) -I2 oraz grupy matczyne H i U (H, U), które reprezentują kobiety ojców I2. Macierzyste grupy, mtDNA H i U4, U5 nadal dominują w genetycznej populacji w całej Europie, mając udział ponad 60 procent. Ojcowski I2 pozostał w niewielkim procencie w całej Europie, podczas gdy dominuje na Bałkanach. Dane te prowadzą do wniosku, że przybysze – [hg-Y DNA R1b. CB] – eksterminowali całą populację mężczyzn w Europie, jednocześnie zatrzymując kobiety. Powyższe zbiega się z badaniem Carlosa Quilesa, który mówi, że nowi przybysze, najeźdźcy [R1b – CB], którzy przybyli do Europy w epoce brązu, to głównie mężczyźni i że aż 17 mężczyzn przypadało na 1 kobietę (Zdobywcy byli nosicielami haplogrupy R1b, dziś znajdujemy ich głównie w Europie Zachodniej ). Maciamo Hey, redaktor naczelny Eupedii, zgadza się z tym wnioskiem, stwierdzając w artykule dotyczącym haplogrupy R1b, że przybyciu ludności męskiej typowej dla dzisiejszej Europy Zachodniej, towarzyszyło mieszanie się z lokalnymi kobietami, co znalazło odzwierciedlenie w ich różnorodności fizjonomicznej i genetycznej. To wówczas przybysze Germano-Celtowie otrzymali cechy europeidalne, podczas gdy do tego czasu mieli cechy mongoloidalne. [CB – Germano-Celtowie istnieją w Eupedii i niemieckiej narracji genetyki genealogicznej. Naprawdę R1b jest charakterystyczne dla Celtów, więc tym starożytnym ludem o jakim tutaj mowa byli Celtowie, Germanie R1b nie istnieli. Jedynymi reprezentantami etnosu obecnego dzisiaj w Niemczech byli w tym czasie Staroeuropejczycy I1 + R1a Słowiano-Ariowie = Pra-Skandynawowie]

Mapy pokazują również, że w Europie północno-wschodniej mamy dzisiejszą zachodnioeuropejską grupę R1b, obecną też u Niemców, Francuzów, Włochów i w innych ludach Europy Zachodniej (ryc. 7) oraz wschodnioeuropejską R1a, obecną dziś ze wszystkimi Słowianami (dominującymi na wschodzie i zachodzie, a mniej na południu) [CB – mapa 3].

Te braterskie grupy były obecne na stepowych obszarach Eurazji jako koczowniczy pasterze syberyjskiego pochodzenia pokrewni Mongołom. Semickie i środkowoazjatyckie J2 i J1 (ryc. 8 i 9) obecne w dzisiejszym świecie arabskim, u ludów tureckich oraz w Europie u współczesnych Greków, Turków, Albańczyków, znajdowały się w Azji Mniejszej i na Bliskim Wschodzie, skąd z biegiem czasu, w epoce brązu powoli przenosiły się do Europy.

Afrykańska grupa E była jeszcze wtedy w Afryce Północnej (ryc. 10), ale z czasem wraz z semickim J2 i J1 stopniowo dotarła do Europy i rozprzestrzeniła się na cały kontynent. Oprócz faktu, że grupy J i E są nadal obecne w całej Europie w wyniku przemieszczania się ludności w epoce brązu, ale w okresie starożytności przez starożytnych Greków i Rzymian, ich przybycie charakteryzuje integracja z istniejącymi kulturami. Dzisiaj wpływ tych grup jest widoczny u Greków i Albańczyków, gdzie są one głównie obecne genetycznie, antropologicznie i językowo.

Ta grupa przybyła do Europy po raz pierwszy w epoce brązu, a jej przywódcy będą dominować zarówno wśród Greków, jak i wśród Albańczyków.

Wszystkie ustalenia zgadzają się i potwierdzają, że pierwszymi Europejczykami od 35 000 lat p.n.e. byli ludzie o genotypie, głównie I2a (Dynarsko-Vinczańskim), ale którzy są także przodkami części Słowian i przodkami Serbów, którzy Europę zasiedlili w drodze z Bałkanów. Następną grupą, która przyjedzie do Europy, są ludzie o haplogrupie G2 z Kaukazu, około 5500 p.n.e., następnie R1a (przodkowie części Słowian, głównie Rusów/Rosjan) [CB – Słowianie Wschodni i Zachodni – głównie: Polacy, Czesi, Słowacy, Połabianie, Łużyczanie, Biali Serbowie i Biali Chorwaci oraz Rusini, Białorusini i Ukraińcy a także Rosjanie] i R1b (przodkowie ludów zachodnich) w 4. tysiącleciu p.n.e.. Najpóźniej grupy E (Afrykanie) i J (Semici) pod koniec trzeciego i drugiego tysiąclecia p.n.e. Mieszające się różne podgrupy w różnych okresach utworzyły następujące ludy: mieszanina I2 i R1a tworzy Słowian; R1b, I1, R1a dają Germanów [wpierw R1a+ I1 → Skandynawowie, a następnie R1a+ I1 (grupa skandynawska) + R1b +I2 (grupa środkowo-północnoeuropejska) → „Germanie” CB]; R1b, J, E, I2, ludy italskie; R1b, I2, Celtowie. Różne zmieszanie grup DNA (przez długi okres wielu tysiącleci) prowadzi do wytworzenia nowych ludów, ale mimo tego mieszania wciąż pozostaje w Europie haplogrupa I – Y DNA jako grupa rdzennych Europejczyków, którzy przeszli przez różne etapy zniszczenia, ludobójstwa, asymilacji i integracji z przyszłymi społeczeństwami.

Kto jest starszy SERB czy Słowianin?

Tworzenie wielkich słowiańskich kultur Europy (część II)

Słowianie jako grupa genetyczna są autochtoniczni w Europie od epoki lodowcowej, ale tylko na Bałkanach, w Dynarach, jako przodkowie większości Serbów (ludzie haplogrupy I2). Wiek grupy genetycznej I2, specyficznej dla Serbów i innych mieszkańców Bałkanów, wynosi około 35 000 lat w Europie, a R1a charakterystyczny dla Rusów/Rosjan, tj. wschodnich i zachodnich Słowian wynosi od 10 000 (według Kljosova) do 7500 lat (według wyników badań szkieletowych). Słowianie zostali stworzeni jako grupa genetyczno-językowo-kulturowa, gdy nowy element R1a został pokojowo zintegrowany z rodzimym I2 (Dynarskim). Działo się to falami od 10 000 p.n.e. do 3500 p.n.e., kiedy mamy genetycznie potwierdzone ich istnienie jako grupy na obszarze dzisiejszej Ukrainy tj. kultury trypolskiej (Tripolje) i kultur ceramiki sznurowej. Etnogeneza Słowian nastąpiła w momencie połączenia ludności o haplogrupie Y (ojcowskiej) I2 (człowieka typowego dla Hercegowiny – wysoki, kościsty, jasnoskóry, czarne włosy i jasne oczy) i R1a (typowy dla Rosjan [CB – nie Rosjan lecz Polaków, Czechów, Słowaków, Łużyczan/Połabian, Białorusinów i Ukraińców], muskularny, blond włosy, okrągła głowa i jasne oczy, potem nieco ciemniejsza skóra), i stało się to w momencie wejścia grupy R1a do Europy, na które mamy liczne dowody archeologiczne, genetyczne i antropologiczne. Z archeologicznego punktu widzenia szczegółowe odpowiedzi na pytanie jak do tego doszło znajdują się w książce „Koń, koło i język”(„The Horse, the Wheel, and Language“) Davida Anthony’ego oraz w „„Indo- European demic diffusion model“ Carlosa Quilesa z pozycji genetycznej:

Przed przybyciem do Europy przodkowie dzisiejszych ludzi Zachodu noszących haplogrupę R1b i Wschodnio-Zachodnich Słowian nosicieli R1a byli łowcami-zbieraczami, którzy około 5800 r p.n.e . weszli w kontakt z mieszkańcami kultury Starčevo-Kris (nosicielami haplogrupy Dynarskiej I2) i bardziej na stałe zamieszkali w obszarze między Morzem Czarnym a Morzem Kaspijskim jako grupa myśliwych i hodowców bydła. Kultura ta miała kilka etapów, ale jej maksimum obserwujemy jako kultury z V tysiąclecia p.n.e. Średni Stog i kultury Jamna (3500–2500 pne). Grupa północna składała się z Aryjczyków – ludzi z haplogrupą R1a (przodkowie większości Rosjan [CB znów to samo – R1a jest obecne najmocniej u Łużyczan, Polaków, Białorusinów i Ukraińców a nie u Rosjan]), a południowa Arbni – z R1b (przodkowie ludzi Zachodu). Ekspansja tej północnej grupy wiąże się z momentem kiedy zmieszali się oni z kupcami i bałkańskimi rolnikami, nosicielami haplogrupy I2, którzy pochodzili z kultury Tripolje ze współczesnej Rumunii, Mołdawii i Ukrainy. Tripolje jest częścią szerszej cywilizacji Vincza, a wszystkie oryginalne znaleziska z ich obszarów obejmowały ludność z dynarską halpogrupą I2 i kaukaską G2, które współtworzyły kulturę/cywilizację Vincza. Tripoljanie byli grupą równych ludzi, którzy zamieszkiwali w dużych grodach jak Vincza i zajmowali się hodowlą zwierząt gospodarskich, rolnictwem i kupiectwem. Byli niezwykle bogaci, co widać choćby z jednego znaleziska z grobowca w Warnie, w którym znaleziono więcej złota niż na całym świecie z tego samego okresu.

[Tu można by dyskutować właśnie na temat Kolebki I2a1 + R1a, która jak się wydaje nie jest w Dynarach i Serbii, lecz bardziej nad Dunajem i w Karpatach Wschodnich i Północnych – w Rumunii, Panonii (dzisiejszych Węgrzech) na Ukrainie Zachodniej i w Polsce Południowo-Wschodniej, a być może wcześniej (8800-8000 p.n.e. nad Dnieprem albo pomiędzy Morzem Czarnym a Kaspijskim jak to powyżej napisano). Dwa zdania dalej autor artykułu potwierdza że Klyosov „ochrzcił” kulturę trypolską jako pierwszą w pełni słowiańską. Ja osobiście uważam za pierwsze prasłowiańskie kultury Starczewo i Vincza i tu przyznałbym rację autorowi artykułu a nie Klyosovowi. CB]

Według Carlosa Quilesa stworzenie pierwszych powiązań handlowych doprowadziło również do integracji ludności, tak że co najmniej 15 procent nosicieli genów bałkańskich I2 zostało zidentyfikowanych w kulturze Jamna (R1b), a  także wśród ludności Vincza znaleziono osoby z hg R1b. To Tripoljanie jako pierwsi otrzymali miano Aryjczyków (nosiciele haplogrupy R1a, nadane przez A. Klyosova) i tym samym mówimy, iż stworzyli pierwszą cywilizację prasłowiańską.[CB – tutaj autor wprowadza pojęcie haplogrupy aryjskiej R1a co jest znów wprowadzaniem w błąd, bo genetycy określają R1a jako haplogrupę Słowiańską lub Słowiano-Aryjską. No, ale to jest sprzeczne z koncepcją że słowiańskie jest tylko to co wpierw było I2a1 a potem I2a1+R1a].

Pokojowe współistnienie trwało do 4200 r p.n.e., kiedy grupy Arbinów (posiadacze R1b, nazwa nadana przez A.Klyosova) zaatakowały i dokonały podboju w regionie Dunaju i całkowicie zatrzymany został rozwój pokojowej cywilizacji Vincza na następne 200 lat. Marsz ten spowodował ich przeniesienie się do Rumunii i Bułgarii, z których to ziem często przeprowadzali ataki w celu zdobycia metali szlachetnych, ale także kobiet, co uniemożliwiło szybką odbudowę cywilizacji Vinczańskiej. Z powodu ataku i fizycznego zniszczenia populacji Starej Europy [Bałkanów CB] i zniszczenia cywilizacji Vincza, coraz częściej ludność ta przenosi się na pozostałą część kontynentu, począwszy od około 4200 roku p.n.e..

Jak możemy zobaczyć na oficjalnej mapie Eupedii, największej społeczności internetowej do badań i publikacji wyników w dziedzinie genetyki, do 3500 roku p.n.e. istnieje kilka rozwiniętych i podobnych kultur w Europie, wszystkie wywodzące się ze Starej Europy, Bałkanów, gdzie znajdujemy najświatlejsze cywilizacje świata w tym czasie: najpierw Lepenski Vir, a następnie jej spadkobiercę cywilizację Vincza.

Kultury Megalityczna, Varteberg, Badeńska, Vinczańska (Stara Europa), Amfor Kulistych, Cucuteni-Tripolje, Pucharów Dzwonkowatych, neolityczna Grecka są kulturami z przewagą domieszek I2 z domieszką G2 (haplogrupa G2 może występować tylko w mniejszości, biorąc pod uwagę, że Ludzie rasy kaukaskiej, G2, przybyli do Europy w tym czasie stosunkowo niedawno, w przeciwieństwie do Dynarczyków – ludzi, którzy byli tu od ponad 30 000 lat) (ryc. 12). Kultura Trypolska może być uważana za pierwszą  kulturę słowiańską dlatego, że ludzie I2 i R1a mieszają się w niej już na początku 4 tysiąclecia p.n.e.. W przeciwieństwie do Ariów o hg R1a rozprzestrzenienie DNA nosicieli R1b – Arbinów, następuje po zniszczeniu rdzennej ludności i zniszczeniu wszystkiego na ich drodze, co widać gdy stopniowo penetrują oni dalej Europę. Zniszczenia ze strony koczowniczej hordy Arbinów uniknęła starożytna Grecja i środkowe Bałkany, Europa Wschodnia i Półwysep Apeniński. Stąd jest dla nas jasne, kim byli starożytni Pelazgowie, przodkowie Greków (a także Etruskowie), tylko ludzie z haplogrupą I2  przemieszaną z R1a. Jest tak ponieważ nie było w Europie wtedy innych ludów oprócz najeźdźców – ludzi zachodu, czyli Arbinów i zaatakowanych – Słowian.

Interesujące jest również to, że budowniczymi tak zwanej cywilizacji megalitycznej, która rozciągała się od Adriatyku do Wielkiej Brytanii, charakteryzującej się dużymi megalitycznymi grobowcami, świątyniami, obserwatoriami, w tym Stonehenge, byli pierwsi mieszkańcy Europy, czyli nosiciele hg I2. Należy również zauważyć, że pierwsze złożone obserwacje astronomiczne przeprowadziła kultura Lepenski Vir, począwszy od 8000 roku p.n.e., co udowadnia nasz największy ekspert od Lepenskiego Viru, Hristivoje Pavlovic w swojej książce „The Sun of Lepenski Vir”. Wciąż podziwiamy ich złożone umiejętności architektoniczne i astronomiczne rozprzestrzeniające się na Bałkanach w obserwatoriach i świątyniach, takich jak Kokino w Macedonii i w całej Europie.

Na rycinie 11 możemy zobaczyć odkrycia genetyczne z terytorium brytyjskiego w okresie 3800-3000 lat. Wszystkie odkrycia dotyczą genetyki I2a, która jest dziś bardzo mocna na Bałkanach. W tym okresie naukowcy zgadzają się, że w czasie budowy Stonehenge wszystkie trzy znaleziska z Banbury, które jest położone są bardzo blisko geograficznie z Stonehenge, należą do linii genetycznej I2a – Dynarskiej.

Dane te są potwierdzone badaniami w serbskich projektach DNA, więc tutaj możemy przekazać pełny obraz historii ludzkiej haplogrupy genetycznej I2 (Dynarskiej), a także wiedzę o odkryciach szkieletów ze składnikiem I2. Jednak serbski projekt DNA nie uważa tych wyników za związane z nami [Serbami CB], ponieważ należą one do innych podgrup, do których Serbowie nie należą dzisiaj. Należy jednak pamiętać, że podgrupy są tworzone z powodu różnych czynników, takich jak klimat, dieta, położenie geograficzne i wiele jeszcze innych, które nie zostały uwzględnione w badaniu. Najczęściej nowe podgrupy powstają po przeprowadzce do nowych miejsc, więc pewne zmiany mogą wiązać się ze szlakiem migracji, czy nowym miejscem osiedlenia, ale to nie znaczy, że są to innego pochodzenia osoby, ponieważ zmiana podgrupy nie zmienia języka, zwyczajów, fizjologii i innych cech, które tworzą wspólnotę ludności.

Tutaj możemy zobaczyć dane z Serbskiego Projektu DNA, w którym mówimy o pokrewnych liniach męskich znalezionych w całej Europie:

„Można śmiało powiedzieć, że haplogrupa I2, jako haplogrupa, która jest obecna w Europie od ponad 30 000 lat  w postaci wielu gałęzi, była mniej lub bardziej obecna wśród wszystkich starożytnych populacji i ludów zamieszkujących Europę od paleolitu i neolitu poprzez epoki miedzi, brązu i żelaza aż do starożytności i średniowiecza, a potwierdzenie tego znaleziono w ponad dwustu starożytnych szkieletach z dotychczas testowanych okresów, które zostaną omówione poniżej ”.

Dzięki postępom w badaniach DNA ze szkieletów z przeszłych dziesiątek i tysięcy lat, artykuły naukowe ostatniego czasu zajmujące się tym tematem zapewniły nam wgląd w strukturę i pochodzenie genetyczne najstarszych mieszkańców Europy.

Gałąź I2c-L596 została odkryta w szkieletach mezolitycznych ze Skandynawii, ale także wśród neolitycznych rolników w Anatolii i Europie Południowo-Wschodniej. Znaleziono go również wśród późniejszych szkieletów brązowo-dopskim[CB???? -бронзанодопском/ bronzanodopskom] z Czech i Niemiec.

Oddział I2a2a-M223> L701 został znaleziony w neolitycznych szkieletach z Ukrainy, próbkach miedzi z Węgier oraz wśród próbek Jamne z Rosji i Bułgarii. Znaleziono go również w późniejszych okresach, z jednym Scytyjczykiem z terytorium Mołdawii i jednym Sarmatą z terytorium Rosji.

Gałąź I2a2a-M223> Z161 została znaleziona w mezolitycznych szkieletach kultury Lepenski Vir, neolitycznych szkieletach z Półwyspu Iberyjskiego i Polski (Kultura kulistych amfor) oraz szkieletach Liniowej Kultury Ceramicznej (Wyroby ceramiki kłutej). W późniejszych okresach znaleziono go wśród szkieletów kultury Wielbarskiej, która wiąże się z plemionami wschodniogermańskimi, oraz wśród wczesnośredniowiecznych szkieletów lombardzkich z Węgier. [zgoda tylko pod warunkiem że germański nie oznacza wyłącznie anglo-sasko-niemiecki, lecz także słowiański CB].

Gałąź I2a2a-M223> M284 została znaleziona wyłącznie w Wielkiej Brytanii, głównie w szkieletach neolitycznych, ale także w kilku szkieletach z epoki brązu.

Gałąź I2a2a-M223> Y6098 została znaleziona prawie wyłącznie na terytorium Hiszpanii, w szkieletach z epoki neolitu, miedzi i brązu, a także w jednym szkielecie brązowo-dopskim [CB???? -бронзанодопском/ bronzanodopskom] z Czech.

Gałąź I2a1a1-L158 została znaleziona wśród szkieletów neolitycznych i szkieletowych z Półwyspu Iberyjskiego, szkieletach z epoki miedzi z Węgier (kultura Baden) i północnych Włoch (kultura Remedelo), a także wśród szkieletów Dzwonkowców z epoki brązu (z Bell Beaker) z Węgier i Portugalii.

Oddział I2a1a2-S21825 znaleziono w paleolitycznych i mezolitycznych szkieletach Europy Zachodniej (Belgia, Francja, Szwajcaria), ale także wśród późniejszych łowców zbieraczy ze Szwecji, Węgier (kultura Koros) i Litwy (kultura Narva).

Gałąź I2a1b-M423 * (wymarła – nie znajdowana u żadnej z istniejących obecnie gałęzi) została znaleziona w szkieletach mezolitycznych łowców-zbieraczy z Luksemburga (Loschbour), Szwecji (Motala3, Motala12) i Norwegii (Steigen).

Odgałęzienie I2a1b1-L161.1 znaleziono w mezolitycznym szkielecie z Litwy, neolitycznych szkieletach z Półwyspu Iberyjskiego, z Wielkiej Brytanii, Szwecji i Niemiec.

Oddział I2a1b2-L621 został znaleziony w średniowiecznym szkielecie z Polski, a jedyny starożytny szkielet, który należy do gałęzi Y3120 „słoweńsko-karpackiej”, znaleziono w archeologicznym miejscu Sungir w regionie Vladimir w Rosji, datowanym na średniowiecze (1100- 1220 AD).

Dla Serbów ważne jest to, że spośród 17 szkieletów testowanych z miejscowości Lepenski Vir, 10 należało do hg I2, z czego jedna próbka z miejscowości Padina należała do gałęzi I2a1-P37, czyli linii między innymi do gałęzi I2a. -CTS10228, który dziś dominuje wśród Serbów. Prowadzi to do wniosku, że ten członek Lepenskiego Viru jest naszym prawiekowym dziadkiem, a ściślej jego pradziadkiem. Być może jego potomstwo lub potomstwo innych ludzi z tej gałęzi w pewnym momencie uciekło z Bałkanów, aby powrócić później, ale ważne jest, że gałąź ta była nadal tam, gdzie powstała, a zatem nierozerwalnie wiąże nas z tą wielką cywilizacją.

Na rycinie 13 możemy zobaczyć Europę w okresie od 4500 do 3400 p.n.e.. Kolor czerwony oznacza odkrycia I2 hg dynarskiego, a żółty wskazuje G2 hg -kaukaskich ludzi. Odkrycia Arbinów, ludzi z hg R1b nie są jeszcze powszechne i prawdopodobnie nadal przebywali oni w tym czasie na obrzeżach Europy w tym okresie.

Po przeniesieniu zainteresowania starożytnej kultury bałkańskiej na Europę Środkową i Wschodnią, pod naciskiem Pragermanów, rozpoczęło się tworzenie nowych kultur  Amfor Kulistych i Badeńskiej. Wszystkie odkrycia z tej kultury potwierdzają hg I2 i G2, identyczne jak Vincza, ale w ciągu 4 tysiącleci udział hg R1a w nich powoli wzrastał. Według Carlosa Quilesa nowa wielka kultura ceramiki sznurowej („Corded Ware”) wyłania się z tych kultur podczas pokojowego spotkania i skrzyżowania ludzi I2 z hg R1a (członkowie kultury Północnej Jamna), i jest ona już zdecydowanie słowiańska.

Po tym stosunkowo spokojnym okresie, do 2800 p.n.e. nastał czas kluczowy dla historii Europy, ponieważ pod wieloma względami była to prawdziwa pierwsza wojna światowa i marsz pierwszych Pra-Germanów i Pra-Celtów przeciwko rdzennym Europejczykom, ludowi I2 i północnym Jamnejczykom z hg R1a, którzy zmieszali się z tubylcami i stworzyli kolejną cywilizację słowiańską w Europie Środkowej i Wschodniej. Jak widać na rycinie 14, Germano-Celtowie najechali Europę Środkową przez Bałkany, pozostawiając zrujnowane miasta i eksterminowaną populację. [Do pojęcia Germano-Celtów już się odnosiłem CB].

Analiza szczątków szkieletowych z obszaru kultury ceramiki sznurowej od 3500 p.n.e. do 2800 p.n.e. ujawniła, że ​​słowiański gen aryjski R1a był obecny na obszarze współczesnych Niemiec wraz z genem dynarskim I2a (ryc. 15). Gen dynarski przetrwał także na obrzeżach Europy, ale też na Bałkanach, poza obszarem przemarszu Arbinów, ludu R1b, przodków dzisiejszych ludzi Zachodu.

Wyniki te podają najdokładniejszą datę i miejsce pewnej etnogenezy Słowian, która miała miejsce nie później niż około 3500 roku p.n.e. w Europie Środkowej. Proces ten najlepiej opisuje książka „Indo European Demic Diffusion Model” Carlosa Quilesa z Uniwersytetu Estremadura w Hiszpanii, Wydział Biologii Komórki. Antropologiczną tożsamość szkieletów od epoki kamienia do współczesności potwierdza również największy serbski antropolog Srboljub Zivanovic. Badając najstarsze i największe cmentarze w Europie, od wschodniej Serbii po Dżerdap, gdzie lokalni mieszkańcy są chowani nieprzerwanie od okresu neolitu do dnia dzisiejszego, doszedł do wniosku, że była to populacja o tych samych cechach antropologicznych.

Badania DNA odkrywają, zarówno matczyną, jak i ojcowską, ciągłość haplogrupy dynarskiej I2, obecnie dominującej na Bałkanach, a w Europie obecnej od ponad 30 000 lat. Szkielety ludzi I2 współistnieją również z ludźmi z R1a haplogrupy Aryjskiej od 4. tysiąclecia p.n.e., kiedy nastąpiło pokojowe skrzyżowanie tych kultur i powstanie etnosu, który dziś nazywa się Słowianami. R1a Praarjowie-Rosjanie [!!! CB] i I2-z Lepenskiego Viru, Vinczanie, jako przodkowie Serbów, utworzyli językową i kulturalną wspólnotę około 3500 roku p.n.e. na obszarze od dzisiejszej Ukrainy (obszar ówczesnej kultury Tripolje) do Francji (ówczesnej kultury ceramiki sznurowej). Dynarowie utrzymują się również na terytorium Hiszpanii i Wielkiej Brytanii, gdzie do dziś ich obecność od czasów starożytnych poświadcza występowanie  także dzisiaj tej haplogrupy w niewielkim odsetku do 5 procent. Zbieżność występuje też w toponimach identycznych z naszymi Bałkanami, które po raz pierwszy przedstawił nam pisarz Milos Crnjanski. Nie można zapomnieć o wkładzie w badania największej serbskiej Angielki, Ranki Kujic, która w swojej książce „Serbski i celtycki” pokazała duży zbiór identycznych słów, które pochodzą ze starożytnego okresu bytowania „Wysp Dynarskich” na Wyspach Brytyjskich. Można stwierdzić, że każda teoria późnego pojawienia się słowiańskiego etnosu (koniec III wieku naszej ery) powinna zostać ponownie zbadana, ponieważ badania naukowe europejskich genetyków i mikrobiologów, a także antropologów i lingwistów dostarczają nowych danych, które obalają tę teorię.

Oto wnioski wyciągnięte z badań Marty Milenik-Sikorskiej z artykułu „Historia Słowian wywnioskowana na podstawie kompletnych mitochondrialnych sekwencji genomu”, które wskazują, że na podstawie analiz genetycznych i antropologicznych Słowianie pochodzą z Europy Środkowej i nie osiedlili się w Europie Środkowej jako przybysze znad rzeki Prutu i Dniestru we wczesnym średniowieczu:

„Zatem dane z zebranych do tej pory kompletnych genomów mitochondrialnych wydają się wskazywać, że przodkowie Słowian byli raczej autochtonicznymi ludami Europy Środkowej i Wschodniej niż wczesnymi średniowiecznymi najeźdźcami pojawiającymi się na ograniczonych obszarach dorzecza Prutu i Dniestru i gwałtownie się rozwijającymi z powodu migracji, jak sugerują niektórzy archeolodzy. Pod tym względem pełne dane genomu dotyczące kilku podhaplogrup mitochondrialnych o prawdopodobnym pochodzeniu środkowoeuropejskim przedstawione w tym i poprzednich badaniach są w pełni zgodne z ostatnimi odkryciami antropologii fizycznej, co sugeruje ciągłość osadnictwa ludzi w Europie Środkowej między okresem rzymskim a wczesnym średniowieczem ”.

Wydarzenia po 2800 roku p.n.e. wyjaśniają bardziej szczegółowo ostateczną formację ludów w całej Europie i są bezpośrednio związane z nowym marszem wojowników Arbinów, ludu o hg R1b, czyli dzisiejszych ludzi Zachodu, a wcześniej Germanów, Celtów i Italików. Podczas tej kampanii obraz genetyczny Europy Środkowej i Zachodniej zmienia się drastycznie, ponieważ nowej kampanii towarzyszy straszne zniszczenie i ludobójstwo. Wiele starych haplotypów znika i zastępuje je ponad 80 procent haplogrup R1b. Marija Gimbutas nazwała ten okres „końcem starej Europy”. Pokojowa i cywilizowana kultura starej Europy została zastąpiona nową destrukcyjną i ludobójczą, Nową Europą, która trwa do dziś.

Rycina 16 pokazuje rozkład  halpogrup od 2550 do 2140 p.n.e.. W ciągu niecałych 300 lat Arbini – ludność Pre-Zachodnia, całkowicie zastąpili populację Europy środkowej, zachodniej i północno-zachodniej. Ten przełom został również odnotowany archeologicznie w postaci spalonych i zniszczonych obiektów w cywilizacjach Vincza, kultury Tripolje, kultury Megalitycznej i znacznej części kultury Ceramiki Sznurowej. Naukowcy mówią o ludobójstwie na dużą skalę, w którym przeżyło tylko 17 procent mężczyzn, a kobiety były brane jako łup, jak pokazuje dzisiejsza genetyka mtDNA, zgodnie z którą około 60 procent wszystkich Europejczyków, w tym ludzi Zachodu, pochodzi od kobiet z pra-europejskiej populacji. Trzeba powiedzieć, że członków haplogrupy R nie można uznać za tych którzy nadali wygląd ludziom zamieszkującym dziś Europę, zanim nie przemieszali się z I2a. Haplogrupa R jest braterska dla grup Ku (Q) -mongolskiej i N (N) -ugrofińskiej gdyż mają one wspólne pochodzenie i przestrzeń pochodzenia gdzieś na dzisiejszej Syberii. Również dzisiejsze ludy, które mają najwyższy odsetek haplogrupy R1b, to nie tylko Niemcy, Anglicy, Francuzi, ale także ludy turkmeńskie stepu azjatyckiego, ich bracia, którzy pozostali w rodzinnej ojczyźnie, u których haplogrupa R1b przekracza 50 procent, a ich językiem jest turecki , a także odpowiedni wygląd fizyczny ciała. Maciamo Hey, redaktor naczelny Eupedii, w artykule zajmującym się genetyką R1b, stwierdza, że ​​delikatna mutacja „allela A111T (rs1426654)” odpowiedzialna za jaśniejszy biały kolor skóry, rozprzestrzeniła się między nosicielami haplogrupy R1a i R1b, gdy przenikali do Europy, oraz że przedtem mieli oni fizjonomię  mongoloidalną, kiedy byli mieszkańcami stepu Ukrainy.

[CB Powyższy fragment muszę uznać za dużą manipulację i co najmniej tekst mocno kontrowersyjny, o czym pisałem we wstępie do tego tłumaczenia. To, że Maciamo Hey wskazał alellę odpowiedzialną za pojaśnienie skóry oraz że prawdopodobnie mutacja ta powstała w trakcie wędrówki do Europy – ja bym powiedział na północ Euroazji i do Europy – jest być może prawdą, nie wiem bo nie poświęciłem swojej uwagi sprawie, czy nauka określiła rzeczywiście tę mutację za odpowiedzialną za biały kolor skóry – pozostają też oczy barwy niebieskiej i blond włosy – nie wiem czy to jest ta allela. Jednak dziwi mnie, że autor nie pamięta już w tym miejscu co napisał o mieszaniu się typu R1a z typem Hercegowińskiego I2a1 powyżej –  w pierwszym akapicie rozdziału Kto jest starszy Serb czy Słowianin?  Miał ów R1a być jasnoskórym o blond włosach i jasnych oczach, muskularnym typem , który dopiero z biegiem czasu nieco pociemniał, jeśli idzie o skórę. Ani słowa o cechach mongoloidalnych! Oczywiście rozumiem dlaczego tak napisał, no bo jakżeby Rosjanin mógł mieć cechy mongoloidalne – to idealny Aryjczyk XXI wieku (tu śmiech w całej Światowej Sieci!). Stwierdzenie, że ludność R1 miała cechy mongoloidalne  jest delikatnie mówiąc dużą kontrowersją. Dysponujemy bowiem rekonstrukcją wyglądu człowieka R1a z Wyspy Jeleniej i z Wasylewki na Ukrainie – jednych z najstarszych kopalnych przedstawicieli tej haplogrupy. Żeby wiele nie gadać wklejam tutaj te rekonstrukcje, a niżej zacytuję też księdza Pietrzaka z Tropia:

Widzę tutaj mojego dziadka CB

„Kiedy indoeuropejskie populacje R1a i R1b zaczęły w polodowcowym mezolicie, neolicie lub epoce brązu zasiedlać Europę, zastały tu zapewne bardzo rzadkie osadnictwo ludności starszej, przed-indoeuropejskiej, która przeżyła okres wielkiego zlodowacenia. Pod względem Y-DNA to haplogrupa I (I1 i I2).

Tak więc pod względem pochodzenia ojcowskiego ludność Europy nie jest zupełnie jednolita.  Populacje pierwotnie indoeuropejskich haplogrup: „słowiańskich” R1a1a1 i „italo-celtyckich” R1b1a2, czyli twórców języka praindoeuropejskiego, stanowią około 70 procent Europejczyków.  20 procent to chyba jedyna przedindoeuropejska haplogrupa  I (I1 i I2), czyli prawdopodobnie jacyś „Wenetowie”.

Pozostałe 10 procent to zwłaszcza bliskowschodnie J1 i J2, północnoafrykańsko-egejska E, północnosyberyjska i ugrofińska N, małoazjatycka/kaukaska G i hinduska/cygańska H.” (http://www.tropie.tarnow.opoka.org.pl/pol.npie.htm) – dostęp 30 12 2019.

Karelczyk, „Człowiek z Jeleniej Wyspy” (Oleni Ostrov)  na Jeziorze Onega, Y DNA M 459, hg R1a1, 6400 p. Chr., w Muzeum Kizhi w Karelii, Fed. Rosyjska

Głębsze oczodoły i i wypukłe kości policzkowe – ale gdzie tu mongoloidalność? CB

I kolejny cytat: „To, co jednoznacznie łączy ludy Europy z indo-irańskimi Ariami jest wspólny przodek męski, mający w swoim  Y-DNA mutację R1a-M417. Mutacja ta, przekazywana późniejszym pokoleniom, jest dziś rozpoznawana jako dziedzictwo wspólnoty praindoeuropejskiej, będącej więc nie tylko wspólnotą jezykową i etniczną, ale także grupą biologiczną. Trwa poszukiwanie geograficznej ojczyzny Praindoeuropejczyków. Ale racjonalne jest widzieć tę praojczyznę w migrującym od Azji Środkowej ku Europie Środkowej genetycznym rodzie R1a. Genetyczne i archeologiczne ślady wydają się wskazywać na polskie Kujawy jako może ostatni etap tej migracji przed ekspansją pierwszych dialektów języka indoeuropejskiego.

Racjonalną jest więc rzeczą także na ziemiach Polski poszukiwać wydzielenia się Bałtosłowian i Prasłowian z praindoeuropejskiej wspólnoty językowej i biologicznej. Oto miejsce Prasłowian na diagramie filogenetycznego drzewa  rodu R1a-M417. Mężczyźni z ojcowskimi mutacjami M458 i Z280 występują w zdecydowanej przewadze w dzisiejszych krajach słowiańskich. W Polsce – do około 57 procent.”

W tym świetle kolejny akapit artykułu także jest kontrowersyjny.

Zmiana ta może być związana z ich mieszaniem z nosicielami haplogrupy I, co do których potwierdzono, że mają gen dla jasnej i białej skóry już od pierwszych testowanych próbek, podczas gdy nosiciele genów R1b i R1a nie mieli go wcześniej, co genetyk Andreas Keller również potwierdza. Zmiana fizjonomii z głównie azjatyckiej na europejską może mieć również związek z klimatem, ale absorpcja lokalnych kobiet rasy białej przez wiele tysiącleci miała duży i być może kluczowy wpływ. Podobnie jest w przypadku języka, więc popularne słowa, takie jak brat, matka, ojciec, słońce, woda itp., które dziś uważamy za podstawę indoeuropejską, można również powiązać z okresem, w którym matki, Europejki utrzymywały swoje nowo narodzone potomstwo i uczyły je swojej mowy. Oczywiście, język jest żywą kategorią, a stworzenie przedindoeuropejskiego języka było powiązane z przenikaniem się wszystkich tych grup od pierwszych kontaktów na stepach Ukrainy, ale nie można zignorować faktu, że Baskowie, którzy dziś mają 90 procent haplogrupy R1b, nie mówią w języku indoeuropejskim, jak i Ujgurowie, Baszkirzy i inne plemiona azjatyckie posiadające dominujące geny R1a i R1b. To mówi nam, że dzisiejsi Europejczycy z Zachodu nie mówią w pełni swoim oryginalnym językiem, ale zmienili go częściowo, kontaktując się z innymi grupami, a była to przede wszystkim grupa I2, czyli staroeuropejska.

[CB – Trudno mi sprostować ten fragment – musiałbym zacytować cały podręcznik z lingwistyki i drugi na temat przybycia R1a i R1b do Europy w okresie neolitu. Jeszcze raz powtórzę ze wstępu:

„Bardzo kontrowersyjną treścią tego przekazu jest Serbska Teoria Pochodzenia Słowian, a zwłaszcza ich języka od matek (mtDNA haplogrupy N i jej podgrup) towarzyszących mężczyznom I2a1 sprzeczna całkowicie z dotychczasowymi teoriami z jakimi się zapoznawaliśmy w ostatnich latach, a mówiącymi, że język jest zawsze przyjmowany po linii ojcowskiej, a kobieta wchodzi w gniazdo plemienne ojca nie zaś ojciec osiada u boku kobiety i jej rodziny. Dotychczas przedstawiano nam to tak, a moim zdaniem słusznie,  że to wyraźna mniejszość Staroeuropejskich Łowców Epoki Kamienia (hg Y-I2a1) żyjących w nielicznych grupkach w Europie przyjęła słownictwo od ludu rolniczego Indoeuropejczyków (R1a i R1b), który pojawił się w Europie około 10.000 lat p.n.e., dysponując przewagą biologiczną (obfitość potomstwa) z powodu zasobności jaką dało mu rolnictwo. To lud Indoeuropejczyków miał wnieść dziedzictwo języka związane z uprawą ziemi i wytwarzaniem narzędzi do tego celu oraz całym systemem przetwórstwa rolniczego i magazynowania żywności, czyli słownictwo towarzyszące tym czynnościom zbiorowym, społecznym wokół to których organizować się miało życie społeczne wspólnotowe, osiadłe, Epoki Neolitu odmienne od życia wędrownego czy na wpół-osiadłego męskich grup łowczych, wracających do kolebki okresowo z łupem/pokarmem, czy też społeczności koczowniczej wędrującej za stadami w Epoce Kamienia Łupanego.

…

Ja sam osobiście nie podzielam tego poglądu dotyczącego przejęcia języka, który dzisiaj zwiemy „grupą języków indoeuropejskich” od kobiet Staroeuropejskich mtDNA N i podgrup tej haplogrupy matczynej, z pominięciem języka ojców R1a i R1b, jako tego który miałby być „uboższy”, który nie wyraża całej gamy nowości językowych związanych z postępem cywilizacyjnym.  Także współcześnie obserwujemy przecież ten proces i wygląda on tak iż przyjmujemy język wraz ze zdobyczami cywilizacji z centrum cywilizacji gdzie te zdobycze są wytwarzane – dzisiaj z obszaru Anglojęzycznego.].

Po przejściu proto-proto-germańskich hord w kierunku Europy Środkowej sytuacja na Bałkanach powoli się poprawia (ryc. 17). Według profesora archeologii Djordje Jankovica cywilizacja Vincza nie została całkowicie zniszczona, ponieważ wkrótce powstają nowe osady, tym razem małe wioski i schronienia na niedostępnych terenach. Kontynuowała ona życie w zwolnionym tempie, ciągle zagrożona nowymi atakami, ale nadal się utrzymywała. Znaleziska archeologiczne w epoce brązu potwierdzają rozwój nowych kultur wywodzących się ze starożytnych, z których będą się rozwijać Dacy, Ilirowie, Panonowie, Tracy. Próbki do analizy pozostałości z tego okresu z lat 2000-1500 p.n.e. są  raczej nieliczne, z jedynie 5 znaleziskami z Bałkanów, z których dwa z dzisiejszych Węgier należą do genu dynarskiego I2a, 1 z trackiego grobowca R1a do słoweńsko-aryjskiego, kaukaski gen G2 i jeden semicki J2 (który nie należy do gałęzi dzisiejszych Albańczyków i Greków, ale może mieć powiązania z Minojczykami, a nawet Aryjczykami, którzy również mieli znaczący składnik J2). W każdym razie 60 procent tych znalezisk  należy do tak zwanej słowiańskiej grupy I2 + R1a, i nie może być prawdą historyczną, że Ilirowie są mieszanką haplogrup R1b + E1b + J, tj. pochodzenia stepowego, semickiego i afrykańskiego, jak mówią przedstawiciele serbskiego projektu DNA. Taki pogląd nie pokrywa się z odkryciami w terenie, z poglądami europejskich naukowców, Eupedii, ale nie pokrywa się też z logiką, że mieszanka Azjatów R1b, J Semitów i E Afrykanów tworzy wysokiego, jasnoskórego i jasnookiego Iliryjczyka jako źródło historyczne i pozostałości antropologiczne . Ponadto mieszanina R1b, E1b i J2 występuje głównie u starożytnych Greków, a także u Rzymian, dlatego jest obecna w całej Europie, więc nie można jej przypisać Ilirom, Trakom i Dakijczykom, którzy pod każdym względem różnili się od pierwotnych nosicieli tej haplogrupy, Rzymian i Greków. Ilirowie musieli mieć dominujący składnik dynarskiego I2, prawdopodobnie z domieszkami Aryjczyków R1a i w mniejszym stopniu afrykańskim E1b (ze względu na kontakt z Grekami, tak jak jest dzisiaj), ponieważ w żadnym innym przypadku nie byliby kompletnymi białymi, tj. członkami białej rasy.

[W poprzednich akapitach dowiedzieliśmy się, że to dzięki matkom mtDNA N i jej podgrupom, bo to one były partnerkami I2a1, nabywa się cechy białej rasy i język indoeuropejski, więc nie wiem dlaczego nie miałoby tak być z Grekami i Albańczykami i wszystkimi Afrykanami? Abstrahuję w tym momencie od tego, że widzimy gołym okiem, iż matki białe ze swoimi partnerami, czarnymi ojcami ich potomstwa  – nie rodzą białych dzieci. Abstrahuję też od tego, że matki postępowałyby z psychologicznego punktu widzenia zabójczo wobec swojego potomstwa ucząc dzieci własnego języka, a nie języka ojca, gdy przebywają w jego plemieniu mówiącym w całości jego językiem. Na przykładzie Węgier widzimy jak łatwo grupa wojowników – stosunkowo nieliczna, ale przybyła na teren zdziesiątkowany wojnami i masową emigracją narzuca swój język przybysza-koczownika ze stepu, zastanej tam grupie Słowian – od tysiącleci już przecież posiadających wyższość cywilizacji rolniczej w stosunku do „stepowych” Węgrów. Decyduje tutaj liczebność populacji i hierarchia – w Panonii musiało być w tym czasie kompletne słowiańskie załamanie demograficzne – niemalże pustka osadnicza. Powyższa koncepcja przyjęcia języka zatem to moim zdaniem teoria  absurdalna. Ale może się mylę? CB]

Po 2800 p.n.e. spalone miasta i szkielety ludzi zabitych w wyniku gwałtownej śmierci można znaleźć w całej Europie. Ten akt cofnął cywilizację o 2000 lat, a dalszy rozwój będzie wymagał kolejnych 2000 lat, aby zacząć od nowa. Dawne duże miasta cywilizacji Tripolie, które miały ponad 10 000 mieszkańców, nie zaistnieją w ciągu najbliższych 3000 lat, to samo dotyczy poziomu urbanistyki, umiejętności czytania, metalurgii, mody, rolnictwa, astronomii. Aspekty takie jak struktura społeczna, systemy bez podziału na klasę, płeć, wyznanie i podział płci nie zostały jeszcze osiągnięte. O wiele więcej wody przepłynie przez starożytny Dunaj, nim ludzkość osiągnie znów taki poziom duchowości, świadomości, jedności z naturą i innymi ludźmi, jaki miały Bałkany 8000 lat temu.

Aby jutro Serbowie i reszta Bałkanów ponownie nie osiągnęli czegoś takiego [CB – poziomu cywilizacyjnego z epoki sprzed 8000 lat , czyli Kamienia Łupanego – muszę tu stwierdzić, że to jest absurdalne i kuriozalne zdanie.], nasi dawni eksterminatorzy Arbini, ludzie z Zachodu, będą prowadzić więcej wojen i ludobójstw, aby zburzyć wschód, próbując ukryć swoje wschodnie pochodzenie turańskie, ponieważ wiedzą, że haplogrupa R1b spokrewniona jest z grupami Ku (Q) -mongolską i N (N) -ugrofinową, ukrywając w ten sposób swój kompleks niższości ze względu na fakt, że dopóki nie przybyli do Europy, aby skontaktować się z pierwotnymi Vinczanami, nadal polowali na stepie i żyli tak samo jak ofiary ich polowań. Próbują ukryć nowe ludobójstwa, ponieważ dopóki jeden potomek ludu, na którego ziemi uprowadzili, żyje, będzie wyraźnym dowodem ich nieludzkości, duchowego niedorozwoju i ludobójstwa. Dlatego Serbowie powinni zawsze być świadomi i dumni, ponieważ są potomkami cywilizacji, która wniosła do świata umiejętność czytania, metalurgię, astronomię i naukę, urbanistykę, kulturę, sztukę, społeczną strukturę równości i duchowości.

[Muszę na koniec stwierdzić, że być może ten ostatni akapit szkoda było tłumaczyć, bo pozostawia on po sobie duży niesmak i powoduje niemiłe wrażenie, że cały ten artykuł należy wyrzucić jako bzdurę do kosza.CB]

Literatura:

Najważniejsze prace:

Quiles Carlose, Idno –European Demic Diffusion Model, University of Extremadura, Badajoz, 2017.

David Anthony, Horse, Wheel and the Language, Princeton University Press, 2010.

Alekseeva TI (2002) Estern Slavs. Antropologia i historia etniczna. Moskwa, Nauch. nyj Mir.

Alekseeva T. Vostochnye Slaviane. Anthropologiya i etnicheskaya istoriya [East Slavs. Antropologia i historia etniczna. Moskwa: Nauchnyi Mir; 2011 r.

Curta F. Tworzenie Słowian: historia i archeologia regionu Dolnego Dunaju. Cambridge University Press; 2001.

Kushniarevich Alena, Utevska Olga, Dziedzictwo genetyczne bałto-słowiańskich populacji mówiących: synteza danych autosomalnych, mitochondrialnych i Y-chromosomalnych, PLOS 2015. (https://journals.plos.org/plosone/article?id=10.1371/ journal.pone.0135820)

Kovacevic Lejla, Tambets Kristina. Stojąc przy bramie do Europy – struktura genetyczna populacji Bałkanów Zachodnich na podstawie markerów autosomalnych i haploidalnych, PLOS, 2014. (https://journals.plos.org/plosone/article?id=10.1371/ journal.pone.0105090)

Mielnik-Sikorska M., Daca P., Malyarchuk B., Derenko M., Skonieczna K., Perkova M. i in. Historia Słowian wywodzi się z kompletnych mitochondrialnych sekwencji genomu. PloS One. 2013; 8: e54360. pmid: 23342138

Iain McDonald, Ancient DNA in Europe, 2017.

Kljosov, A. The Origin of the Slavs. Recenzje DNA Genealogy, Belgrad, Miroslav, 2013.

Literatura obejmująca:

Aleksandra Bajic, Hristivoje Pavlovic, Judges of the Lepensky Source, Vlasici, 2015.

Ranka Kuic, Red and White, The Kinship of the Serbian and Celtic Languages, Glas srpski, 2000.

Malayarchuk Boris, Ludność Europy z mitochondrialnej Haplogrupy U5 Perspective, PLOS 2010, (https://journals.plos.org/plosone/article?id=10.1371/journal.pone.0010285)

Malayarchuk Boris, filogeneza mitochondrialnego DNA we wschodnich i zachodnich Słowianach, Molecular Biology and Evolution, tom 25, wydanie 8, 2008. Strony 1651–1658.

Mielnik-Sikorska Marta, Daca Patrycja, Historia Słowian wywnioskowana z kompletnych mitochondrialnych sekwencji genomu, PLOS 2013. https://journals.plos.org/plosone/article?id=10.1371/journal.pone.0054360)

Pericic Marijana, wysokiej rozdzielczości analiza filogenetyczna Europy Południowo-Wschodniej śledzi główne epizody ojcowskiego przepływu genów wśród populacji słowiańskich, biologia molekularna i ewolucja, tom 22, wydanie 10, październik 2005, strony 1964–1975.

Andreas Keller, Nowe spostrzeżenia na temat tyrolskiego pochodzenia Icemana i fenotypu na podstawie sekwencjonowania całego genomu, Comminications Nature, luty. 2012.

Herrera, Rene Garcia-Bertrand. Ancestralne DNA, ludzkie pochodzenie i migracje. Londyn: Academic, 2018.

Literatura internetowa:

Maciamo Hay, Geneza i historia Haplogrupy R1a (Y-DNA). https://www.academia.edu/5966134/Origins_and_history_of_Haplogroup_R1a_Y-DNA_

Maciamo Hay, Geneza i historia Haplogrupy R1b ​​(Y-DNA). https://www.academia.edu/5965973/Origins_and_history_of_Haplogroup_R1b_Y-DNA_

Maciamo Hay, Origins i historia Haplogroup I2 (Y-DNA). https://www.academia.edu/6032140/Origins_and_history_of_Haplogroup_I2_Y-DNA_

Maciamo Hay, Geneza i historia Haplogrupy I1 (Y-DNA). https://www.academia.edu/8517660/Origins_and_history_of_Haplogroup_I1_Y-DNA_

Maciamo Hay, Origins i historia Haplogroup J2 (Y-DNA). https://www.academia.edu/6089464/Origins_and_history_of_Haplogroup_J2_Y-DNA_

Maciamo Hay, Geneza i historia Haplogroup E1b1b (Y-DNA). https://www.academia.edu/6089365/Origins_and_history_of_Haplogroup_E1b1b_Y-DNA_

Maciamo Hay, Origins i historia Haplogroup J1 (Y-DNA). https://www.academia.edu/8937237/Origins_and_history_of_Haplogroup_J1_Y-DNA_

Maciamo Hay, Origins i historia Haplogroup G2a (Y-DNA). https://www.academia.edu/6173684/Origins_and_history_of_Haplogroup_G2a_Y-DNA_

Maciamo Hay, Starčevo – Kőrös – Criș culture (c. 6200-4500 pne) https://www.eupedia.com/genetics/starcevo_culture.shtml

Kultura Maciamo Hay, Linear Pottery (LBK) (ok. 5600-4250 p.n.e.) https://www.eupedia.com/genetics/linear_pottery_culture.shtml

Maciamo Hay, Yamna Culture (ok. 3500-2500 pne) https://www.eupedia.com/genetics/yamna_culture.shtml

Maciamo Hay, Catacomb Culture (c. 2800-1900 pne) https://www.eupedia.com/genetics/catacomb_culture.shtml

Maciamo Hay, Corded Ware Culture (ok. 3000-2350 p.n.e.) https://www.eupedia.com/genetics/corded_ware_culture.shtml

Maciamo Hay, Srubna (Timber-grave) kultura (ok. 1800-1200 p.n.e.) https://www.eupedia.com/genetics/srubna_culture.shtml

Halpogroup I2, https://www.poreklo.rs/2019/03/28/haplogrupa-i2/

Gentile obraz źródła Lepen. https://www.poreklo.rs/2018/06/15/genetska-slika-lepenskog-vira-vince/

Początki kultury sznurowej, ostateczna granica. https://indo-european.eu/2018/07/corded-ware-culture-origins-the-final-frontier/

Indoeuropejska teoria kultury ceramiki sznurowej. https://indo-european.eu/eurogenes-global25-indo-european-corded-ware-theory-doesnt-hold-water/

data artykułu oryginalnego 15.12.2019

Źródło: https://srbin.info/pocetna/aktuelno/stara-evropa-je-slovenska-genetika-dokazuje-nastanak-slovena-u-kamenom-dobu/

Oto co pisze na temat języków Indoeuropejskich i ich genezy Eupedia;

Mówi się, że osoby posługujące się językiem protoindoeuropejskim wywodzą się ze Stepu Pontyjsko-Kaspijskiego na Ukrainie i południowoeuropejskiej Rosji w późnej epoce miedzi i wczesnej epoce brązu. Ich ojcowskie pochodzenie zidentyfikowano za pomocą  testów starożytnych szczątków z DNA. Oddział zachodni związany z rozwojem języków Centum (celtycki, italski i germański, a także prawdopodobnie iliryjski i albański) należał przede wszystkim do haplogrupy R1b-L23 i jej podkladów. Powstał w południowej części kultury Yamna (3500–2500 pne).

Wschodnia gałąź, związana z językami Satem, tj. przyszłe języki bałtycki, słowiański, irański i indo-aryjski (a także prawdopodobnie także tracki i mykeński grecki), mają swoje korzenie w kulturze sznurowej (ok. 3000-2350 p.n.e.) , która wyłoniła się z północnej części kultury Yamna, w strefie leśno-stepowej. Jest to głównie związane z dyfuzją haplogrupy R1a-M417 i jej podklas. Zachodnia gałąź dominująca R1b przenosiłaby mniejszość R1a i odwrotnie. Obie grupy byłyby również nosicielami innych haplogrup mniejszościowych, w tym I2a2a-L701, które znaleziono w mezolicie i neolicie Ukrainy na obrzeżach R1a i R1b, oraz Q1a, które znaleziono w kulturze chwalińskiej, Chalkolityczny poprzednik Jamny między Donem a Wołgą .

Metodologia

Haplogrupy R1a i R1b znajdują się obecnie w większości krajów Europy i na rozległych obszarach Bliskiego Wschodu, Azji Środkowej i Azji Południowej. Indoeuropejczycy przeszli od stepu pontyjsko-kaspijskiego, poślubiając lokalne kobiety, a także kobiety indoeuropejskie, trudno jest więc oszacować, jakie były pierwotne haplogrupy mtDNA plemion indoeuropejskich dawniej na stepach, przed ich wielkimi migracjami podczas Epoka brązu. Istnieją dwie metody określania haplogrup pierwotnych indoeuropejskich stepów.

Pierwszą metodą jest spojrzenie na starożytne DNA, które jest dość proste i daje nam jednoznaczne odpowiedzi. Ale ta metoda ma pięć wad lub ograniczeń:

1. Starożytne sekwencjonowanie DNA było dostępne tylko od kilku lat, a liczba badanych próbek jest nadal zbyt ograniczona, aby uzyskać pełny obraz licznych matczynych linii znalezionych w kulturze Yamna i różnych kulturach indoeuropejskich z niej pochodzących.

2. Nie zawsze można stwierdzić na podstawie poszczególnych próbek, czy dana osoba (szczególnie jeśli to kobieta i pozbawiona Y-DNA) należała do plemienia dominującego R1a lub R1b w obrębie Stepu. Nawet jeśli osobnik jest mężczyzną, a jego Y-DNA można zidentyfikować, pozostaje on niejednoznaczny, ponieważ niektóre plemiona R1b znaleziono wśród plemion R1a i na odwrót.

3. Większość próbek badanych z kultur epoki brązu pochodzi z indywidualnych pochówków elity, które niekoniecznie są reprezentatywne dla całej populacji tej kultury w tym czasie.

4. Niektóre haplogrupy, które zostały sprowadzone do Europy przez Indoeuropejczyków w epoce brązu, można również znaleźć wśród populacji mezolitycznych lub neolitycznych poza stepem. Na przykład, pewne jest, że Indoeuropejczycy z epoki brązu dzielili haplogrupy U2, U4 i U5 z mezolitycznymi łowcami z całej Europy. Linie te znajdują się obecnie w częściach Azji, w których osiedlili się Indoeuropejczycy, a ich częstotliwość koreluje z ilością domieszki indoeuropejskiej. Starożytne DNA z kultury Sredny Stog, które poprzedziło Yamnę na Ukrainie, pokazało, że haplogrupy U4 ​​i U5a1 były już obecne w Pontyjskim Stepie w neolicie. Ponadto wydaje się, że niektóre klady H i K były również obecne wśród mezolitycznych Europejczyków, w tym H1, H4, H10, H11, K1a i K1c.

5. Starożytne DNA jest czasami zbyt uszkodzone, aby uzyskać pełny mitochondrialny genom niezbędny do ustalenia głębokich kladów w haplogrupie. Jednak głębokie klady dają możliwość rozróżnienia blisko spokrewnionych linii, takich jak odmiany haplogrup U4 i U5a znalezione w stepie i poza nim. Niektóre głębokie klady mogą być wyłącznie pochodzenia stepowego, podczas gdy inne mogą wcale nie być.

Druga metoda próbuje rozwiązać te problemy poprzez analizę nowoczesnych linii mtDNA znalezionych we wszystkich miejscach historycznie osiedlonych przez Indoeuropejczyków, od Europy po Azję Południową przez Azję Środkową, i porównanie, które haplogrupy mtDNA znajdują się w regionach o dużej gęstości R1a lub R1b w populacjach, które zostały oddzielone od siebie tysiące lat temu. Te linie mtDNA należy następnie sprawdzić krzyżowo ze znanymi liniami mezolitycznymi i neolitycznymi spoza Stepu.

Na przykład, jeśli rodowód nie został znaleziony w Europie przed epoką brązu, wówczas nagle pojawia się w kulturach wywodzących się z Yamny, można założyć, że są one pochodzenia indoeuropejskiego. Jeśli jedna z tych haplogrup Mt zostanie konsekwentnie znaleziona dzisiaj w krajach bałtyckich i słowiańskich, a także w Azji Środkowej i / lub Iranie lub Pakistanie, istnieje duża szansa, że ​​ta linia rozprzestrzeni się wraz z dominującymi R1a plemionami z Satem. Jeśli z drugiej strony zostanie znaleziona inna haplogrupa w całej Europie Środkowej i Zachodniej oraz w częściach Azji Środkowej z wyższymi poziomami R1b, takimi jak Turkmenistan lub Uzbekistan, prawdopodobnie zostanie ona propagowana przez dominujące plemiona stepowe R1b.

Istnieje pewien poziom nakładania się między matczynymi liniami plemion dominujących R1a i dominujących R1b, i tyle samo można się spodziewać, ponieważ oba mają te same pochodzenie na Stepie Pontyjskim w okresie Yamny. Niemniej jednak niektóre linie są znacznie bardziej skorelowane z jedną grupą niż z drugą.

Izolowane osady indoeuropejskie w Azji, takie jak basen Tarim w północno-zachodnich Chinach, region Ałtaju w południowej Syberii lub Bactria i Margiana w południowej Azji Środkowej, zapewniają wyjątkowe możliwości znalezienia europejskiego mtDNA w regionach, które w innym przypadku są genetycznie azjatyckie. Ponieważ historycznie nie było żadnego innego ważnego europejskiego osadnictwa tych regionów, jeśli wykluczymy białych Rosjan z populacji objętych próbą, europejski mtDNA znaleziony w tych regionach z konieczności korelowałby z Indoeuropejczykami epoki brązu i żelaza, tj. Haplogrupami R1a i R1b. Jedyne zakłócenia mogą pochodzić z bliskowschodniego mtDNA, szczególnie w muzułmańskich częściach Azji Środkowej i Sinciangu. Na szczęście mamy pojęcie, jakie mt-haplogrupy mogły być wniesione przez populacje E1b1b, J1, J2a i T1a. Przyniosą takie haplogrupy HV, N1, J, K, T2 i U3. Uważa się, że Scytowie intensywnie hybrydyzowali z potomkami neolitycznych południowych Azji Środkowej, ponieważ starożytne scytyjskie mtDNA zawierają wiele tych haplogrup (obok linii H2a1, U2, U5 i Azji Wschodniej). Ale jak dotąd wszystkie scytyjskie Y-DNA były R1a, chociaż z pewnością zawierały również linie R1b, J1 i J2.

Rody matczyne (mtDNA) odpowiadające haplogrupie R1b

Do tej pory przetestowano setki próbek mtDNA z neolitu, mezolitu, a nawet paleolitu w Europie. Te starożytne badania DNA ujawniły, że linie haplogrupy R1b ​​były szeroko rozpowszechnione w mezolitycznej Europie Południowo-Wschodniej i Północno-Wschodniej. Plemiona łowców-zbieraczy, w których R1b był dominującą (lub jedyną) linią ojcowską, znaleziono na Łotwie, wokół tzw. Żelaznych bram nad Dunajem między Serbią a Rumunią, a także na Ukrainie (zarówno mezolitycznej, jak i neolitycznej) i na środkowym Region Wołgi w Rosji. Niosły ze sobą linie matczyne typowe dla mezolitycznych Europejczyków. Podobnie jak inne plemiona należące do innych linii Y-DNA (C1a2, I *, I2a, I2c, R1a), te plemiona R1b należały przede wszystkim do haplogrup mtDNA U5a i U5b, z mniejszościami U2, U4.

Kilka osobników R1b z kultury mezolitycznej Iron Gates również miało mniej typowe mtDNA, takie jak K1, K1a, H13 i H40. Niemniej jednak żaden z tych mezolitycznych osobników R1b nie jest przodkiem R1b współczesnych Europejczyków, ponieważ żaden z nich nie posiadał mutacji M269 i L23. Gdyby te linie były obecne w stepie pontyjsko-kaspijskim, zanim plemiona R1b-L23 przekroczyły Kaukaz do stepu w epoce miedzi, byliby po prostu zasymilowani przez przybyszów, ale mogą nie mieć nic wspólnego z pierwotnymi ludźmi R1b-L23 .

R1b-M269 ewoluował w izolacji przez tysiące lat, prawdopodobnie na obszarze między wschodnią Anatolią a północno-zachodnim Iranem, i wrócił do Europy Wschodniej z dodatkową mutacją L23 w okresie Chalkolithic. W dzisiejszych czasach ludzie niosący mutację M269 bez mutacji L23 praktycznie znajdują się wokół Armenii i południowego krańca Morza Kaspijskiego w Azerbejdżanie i północnym Iranie. R1b-L23 wprowadził metalurgię miedzi do Stepu Pontyjsko-Kaspijskiego i stał się elitarną linią w powstającym społeczeństwie Proto-Indoeuropejskim, szybko zastępując dużą część innych linii Stepu (I2a, J2b2a, Q1a, R1a, R1b) prawdopodobnie przez praktyka poligamii.

Wiele żeńskich linii w kulturze Yamna faktycznie różniło się od poprzednich linii mezolitycznych i neolitycznych znalezionych na stepie i wyraźnie pochodziło z Azji Zachodniej i Kaukazu. Nowe linie żeńskie obejmowały teraz H2b, H6a1, H15, K1b2, I1a, J2b, T1a, T2c1, W3, W6 i X2h, oprócz poprzednich linii. Zgodnie z oczekiwaniami, większość tych linii znaleziono także w innych kulturach epoki brązu związanych z mówcami z Indii proeuropejskich, w tym w kulturach sznurowych i nieetycznych. Spośród 46 próbek mtDNA firmy Yamna przetestowanych w czerwcu 2017 r., Mezolityczne U2, U4 i U5 stanowiły tylko 28% całości. Możliwe jest, że niektóre próbki H i K miały również stepowe podłoże mezolityczne lub przynajmniej neolityczne.

Europejskie i środkowo-wschodnie linie występujące w Azji Środkowej i Północnej obejmują HV6, HV9, H1a, H1b, H1c, H1f, H1h, H2a1, H2b, H5a, H6a1b, H6b, H7a, H7c, H8a, H8b1, H8c, H11a, H13a , H14a, H15, H20, H27a, H35, H49c, H97, I, J1b1a, J1c (w tym J1c2m, J1c5 i J1c10a), K1a1a, K1a32, K1b1, K1b2, K1c, K2a3, K2a5, K2 N6 R, T1a1, T2a1b, T2b, T2c1, T2e, T2f, U1, U2e, U3, U4a1, U4a2, U4b1, U4b2, U4b3, U4c1, U4d1, U4d2, U5a1, U5a2, U5b2, U8 W4, W5, W6, X2e1 i X2e2.

Jeśli wykluczymy haplogrupy neolitycznych rolników, obecnych głównie w krajach R1a, i rzadkie w Europie linie rodne na Bliskim Wschodzie, potencjalne linie matczyne mężczyzn z epoki brązu R1b to H2b, H5a, H6, H8c, H15, I, J1b1a, K1c1, K2b, T1a1, T2, U2e, U4, U5, U8, V7 i W. Prawdopodobne jest, że H4, H5a, H6, K2b, U2, U4, U5 i U8 pochodzą z rdzennej mezolitu i neolitu Populacja stepowa. Haplogrupy H1b, H5a, T2b i U8b1 znaleziono w hodowli Cucuteni-Trypillian i przynajmniej niektóre z nich prawdopodobnie weszły do ​​puli genów Steppe przez małżeństwo.

Jakie były oryginalne linie mtDNA plemion Chalkolithic R1b na Zakaukaziu?

Najbardziej prawdopodobnymi kandydatami do pierwotnych linii matczynych plemion R1b-M269 i R1b-L23 na Zakaukaziu są H8c, H15, I1a1, I2, I3, I4, J1b1a, T1a1, T2b (przynajmniej niektóre klady, takie jak T2b2 i T2b4), V15 i W. Poza niektórymi kladami T2b i W1, żadna z tych haplogrup nie została znaleziona w Europie przed migracjami indoeuropejskimi, ani wśród neolitycznych lub chalkolitycznych Bliskiego Wschodu. Obecnie J1b1a i T1a1 wykazują szczególnie silne korelacje z rozkładem haplogrupy Y R1b.

Haplogrupy V7 i T2b znaleziono zarówno w pozostałościach kultury Maykop, a H2a1, I, K1c1, R1a i W są dziś powszechne na Północnym Kaukazie. Niektóre z tych linii mogły pochodzić z Północnego Kaukazu i zasymilowane przez migrantów R1b-L23 w okresie Majkop (prawdopodobnie H2a1, K1c1 i R1a, które są rzadkie lub nieobecne w Azji Zachodniej), podczas gdy inne zostałyby sprowadzone przez R1b -L23 sami z drugiej strony Kaukazu (haplogrupy I, T2b, V7 i W, które są dziś powszechne w Azerbejdżanie i północno-zachodnim Iranie).

Haplogrupa H2b występuje w północno-zachodniej Europie, Turcji, Syberii, Pakistanie i Indiach. H8c występuje w środkowej i zachodniej Europie, Gruzji, Armenii, Azji Środkowej i Ałtaju. Ich niska częstotliwość na Bliskim Wschodzie sugeruje pochodzenie kaukaskie, choć prawdopodobnie więcej na Kaukazie Północnym dla H2b, podobnie jak H2a1.

Obecnie H2a1 i V7a występują głównie w krajach północno-słowiańskich, ale mogły zostać sprowadzone przez mniejszość R1b-L23, która wtopiła się w plemiona R1a z kultury Corded Ware (przodkowie Słowian). H2a1 rzeczywiście znaleziono w kulturze Corded Ware i Unetice. To samo stałoby się z niektórymi kladami haplogrupy W. Obecnie szczególnie W5 i W7 występują w krajach dominujących R1b, podczas gdy inne klady występują częściej w krajach R1a lub mają mieszany rozkład.

Haplogrupa I ma pochodzenie rasy kaukaskiej, a niektóre klady (I5, I6, I7) są również powiązane z rozprzestrzenianiem się kultury Kura-Araxes. Te, które najbardziej korelują z indoeuropejską gałęzią R1b, to I1a1, I2, I3 i I4a.

Haplogrupy H15 i J1b1a występują zarówno w Armenii, jak i w Iranie. Tylko subklada J1b1a wydaje się być związana z propagacją R1b-L23. Inne podklady J1b są geograficznie ograniczone do Bliskiego Wschodu, szczególnie od Kaukazu do Półwyspu Arabskiego. J1b1a został znaleziony w kulturach sznurowych i nieżyczliwych oraz w epoce brązu w Bałtyku.