Sirbin.info: Starożytna Europa była słowiańska – Genetyka dowodzi pojawienia się w niej Słowian już w epoce kamienia łupanego

Sirbin.info: L'Europe ancienne était slave - La génétique prouve l'apparition des Slaves à l'âge de pierre

Opublikowano 31 grudnia 2019 przez Białczyński

Publié le 31 décembre 2019 par Białczyński

nadesłał Jarosław Ornicz – tłumaczenie z serbskiego i komentarz Czesław Białczyński ©

envoyé par Jarosław Ornicz - traduction du serbe et commentaire Czesław Białczyński ©

Poniższy tekst musiałem opatrzyć komentarzem z tego względu, że ma on mocny „przechył” antyzachodni, o charakterze politycznym wynikający z traumy przegranej wojny Serbii z krajami NATO oraz prezentuje wyraźny antypolonizm, co kłóci się nie tylko z przedstawianymi wynikami badań genetycznych, ale i z prezentowanymi mapami z Eupedii, które mówią co innego niż powiada autor tego artykułu. Możemy tu zaobserwować na czym polega czysta rusofilia i manipulacja danymi naukowymi.

Le texte suivant a dû être commenté parce qu'il a un fort "pourboire" anti-occidental de nature politique résultant du traumatisme de la guerre perdue de la Serbie avec les pays de l'OTAN, et présente un antipolonisme clair, qui est en conflit non seulement avec les résultats présentés de la recherche génétique, mais aussi avec les cartes présentées d'Eupedia, qui disent différemment que l'auteur de cet article dit. On peut observer ici ce qu'est la pure russophilie et la manipulation des données scientifiques.

Inną bardzo kontrowersyjną treścią tego przekazu jest Serbska Teoria Pochodzenia Słowian a zwłaszcza ich języka od matek (mtDNA haplogrupy N i jej podgrup) towarzyszących mężczyznom I2a1 sprzeczna całkowicie z dotychczasowymi teoriami z jakimi się zapoznawaliśmy w ostatnich latach, a mówiącymi, że język jest zawsze przyjmowany po linii ojcowskiej, a kobieta wchodzi w gniazdo plemienne ojca nie zaś ojciec osiada u boku kobiety i jej rodziny. Dotychczas przedstawiano nam to tak, a moim zdaniem słusznie, że to wyraźna mniejszość Staroeuropejskich Łowców Epoki Kamienia (hg Y-I2a1) żyjących w nielicznych grupkach w Europie przyjęła słownictwo od ludu rolniczego Indoeuropejczyków (R1a i R1b), który pojawił się w Europie około 10.000 lat p.n.e., dysponując przewagą biologiczną (obfitość potomstwa) z powodu zasobności jaką dało mu rolnictwo. To lud Indoeuropejczyków miał wnieść dziedzictwo języka związane z uprawą ziemi i wytwarzaniem narzędzi do tego celu oraz całym systemem przetwórstwa rolniczego i magazynowania żywności, czyli słownictwo towarzyszące tym czynnościom zbiorowym, społecznym wokół to których organizować się miało życie społeczne wspólnotowe, osiadłe, Epoki Neolitu odmienne od życia wędrownego czy na wpół-osiadłego męskich grup łowczych, wracających do kolebki okresowo z łupem/pokarmem, czy też społeczności koczowniczej wędrującej za stadami w Epoce Kamienia Łupanego.

Un autre contenu très controversé de ce message est la théorie serbe de l'origine des Slaves et en particulier leur langage des mères (haplogroupe N de l'ADNmt et ses sous-groupes) accompagnant les hommes I2a1 complètement contradictoires avec les théories existantes que nous avons apprises ces dernières années, et disant que la langue est toujours adoptée après la lignée paternelle, et la femme entre dans le nid tribal du père, pas le père ne s'installe aux côtés de la femme et de sa famille. Jusqu'à présent, cela nous a été présenté, et à mon avis à juste titre, qu'ils sont une nette minorité de chasseurs de l'âge de pierre de l'Ancien Européen (hg Y-I2a1) vivant dans un petit groupe en Europe ont adopté le vocabulaire des agriculteurs indo-européens (R1a et R1b), qui est apparu en Europe d'environ 10 000 années avant JC, ayant un avantage biologique (abondance de progéniture) en raison de la richesse que l'agriculture lui a donné. Ce sont les Indo-Européens qui devaient apporter le patrimoine linguistique associé à la culture de la terre et à la production d'outils à cet effet, ainsi que l'ensemble du système de transformation agricole et de stockage des aliments, c'est-à-dire le vocabulaire accompagnant ces activités collectives et sociales autour desquelles la vie communautaire devait être organisée, sédentarisée, époque néolithique différente de la vie nomade ou des groupes de chasse mâles semi-sédentaires revenant périodiquement au berceau avec des proies / nourriture, ou une communauté nomade errant derrière des troupeaux à l'âge de pierre

Przetłumaczyłem ten tekst, bo przedstawione fakty na pewno poszerzą nasz punkt widzenia o spojrzenie serbskie na etnogenezę Słowian, a też mają te poglądy swoich zwolenników nie tylko w Serbii.

J'ai traduit ce texte, car les faits présentés élargiront certainement notre point de vue avec un point de vue serbe sur l'ethnogenèse des Slaves, et ils ont également leur point de vue non seulement en Serbie.

Ja sam osobiście nie podzielam tego poglądu dotyczącego przejęcia języka, który dzisiaj zwiemy „grupą języków indoeuropejskich” od kobiet Staroeuropejskich mtDNA N i podgrup tej haplogrupy matczynej, z pominięciem języka ojców R1a i R1b, jako tego który miałby być „uboższy”, który nie wyraża całej gamy nowości językowych związanych z postępem cywilizacyjnym. Także współcześnie obserwujemy przecież ten proces i wygląda on tak iż przyjmujemy język wraz ze zdobyczami cywilizacji z centrum cywilizacji gdzie te zdobycze są wytwarzane – dzisiaj z obszaru Anglojęzycznego.

Personnellement, je ne partage pas ce point de vue concernant l'acquisition de la langue, que nous appelons aujourd'hui le "groupe des langues indo-européennes" de la vieille femme européenne mtDNA N et les sous-groupes de cet haplogroupe maternel, à l'exclusion de la langue des pères R1a et R1b, qui serait "plus pauvre", qui n'exprime pas toute une gamme de nouvelles linguistiques liées au progrès de la civilisation. Aujourd'hui également, nous observons ce processus et il semble que nous acceptions la langue ainsi que les gains de civilisation du centre de civilisation où ces gains sont produits - aujourd'hui de la région anglophone.

Przedstawiona tu teoria jest więc wielce kontrowersyjna, ale z kontrowersji rodzi się postęp, więc należy ją zweryfikować. Zapraszam zatem do poważnej dyskusji.

La théorie présentée ici est donc très controversée, mais la controverse donne lieu à des progrès, il convient donc de la vérifier. Je vous invite à une discussion sérieuse.

Poza tym, co do rusofilii czy antypolonizmu, czy też przypisywania zbrodniczości wszystkim Arbinom (starożytnym ludom o haplogrupie Y R1b), każdy wyrobi sobie bez trudu zdanie po przeczytaniu artykułu. Warto też przy okazji zapoznać się z metodami kremlowskiej antypolskiej propagandy uprawianej wszak obecnie przez Putinowską Rosję nie tylko w Serbii i z pomocą pewnych kręgów serbskich, ale i we wszystkich krajach świata (USA, UE, Iran, Izrael, itd), również w samej Polsce, z pomocą niektórych zbałamuconych Polaków.

En plus de la russophilie ou de l'antipolonisme, ou de l'attribution de crimes à tous les Arbin (anciens peuples de l'haplogroupe Y R1b), tout le monde peut facilement former une phrase après avoir lu l'article. Il convient également de jeter un coup d'œil aux méthodes de propagande anti-polonaise du Kremlin, qui est actuellement pratiquée par la Russie de Poutine non seulement en Serbie et avec l'aide de certains cercles serbes, mais aussi dans tous les pays du monde (USA, UE, Iran, Israël, etc.), également en Pologne elle-même, avec l'aide de mauvais Polonais.

Sirbin.info: Starożytna Europa była słowiańska – Genetyka dowodzi pojawienia się w niej Słowian już w epoce kamienia łupanego

Sirbin.info: L'Europe ancienne était slave - La génétique prouve l'apparition des Slaves à l'âge de pierre

W oficjalnej (zachodnioeuropejskiej) historiografii udzielono odpowiedzi na to pytanie [o pochodzenie Słowian i ich pojawienie się w Europie CB] pod koniec XIX wieku, rzekomo przy użyciu językoznawstwa porównawczego. Podstawową przesłanką, bez konkretnych badań, było to, że Słowianie nie mieli swoich oryginalnych nazw na określenie mórz, jezior, wzgórz, gór, flory i fauny, tam gdzie mieszkali [w Europie. CB], i że wszystkie słowa w językach słowiańskich odnoszące się do tych terminów były z pochodzenia germańskie, scytyjskie lub sarmackie [my w Polsce znamy też pieśń o pochodzeniu tych starych europejskich słów od Ilirów, Traków czy Bałtów, a w najlepszym razie z greki i łaciny CB].

Dans l'historiographie officielle (d'Europe occidentale), cette question a trouvé une réponse [sur l'origine des Slaves et leur apparition en CB Europe] à la fin du XIXe siècle, en utilisant prétendument la linguistique comparative. Le principe de base, sans recherche spécifique, était que les Slaves n'avaient pas leurs noms originaux pour décrire les mers, les lacs, les collines, les montagnes, la flore et la faune où ils vivaient [en Europe. CB], et que tous les mots dans les langues slaves se référant à ces termes étaient d'origine germanique, scythe ou sarmate [nous en Pologne connaissons également la chanson sur l'origine de ces vieux mots européens d'illyriens, thraces ou baltes, et au mieux grec et latin CB].

Oczywiście nie zaistniała myśl, że niektóre germańskie, scytyjskie i sarmackie słowa mogą mieć słowiańskie pochodzenie, więc słowiańskie słowa takie jak: morze, słońce, wzgórze- szczyt [chełm – CB], ale i wiele innych podobnych słów uznano za zapożyczenia z innych języków. Taka metodologia naukowa uzasadnia umieszczenie słowiańskiego pierwotnego siedliska na podmokłych nizinach i bagnach w środkowym biegu Dniepru na Ukrainie. Frederick Cortland, profesor lingwistyki porównawczej na Uniwersytecie Laiden w Holandii, jeden z największych uczonych, specjalista w językach indoeuropejskich, argumentował, że ta tendencja polegająca na umieszczaniu ludzi w ramach czasowych i przestrzennych na podstawie tzw. dowodów językowych, bez badania konkretnych pozostałości językowych z danego okresu jest po prostu nienaukowa.

Bien sûr, on ne pensait pas que certains mots germaniques, scythes et sarmates pouvaient avoir une origine slave, donc des mots slaves tels que: mer, soleil, sommet d'une colline [chełm - CB], mais de nombreux autres mots similaires étaient considérés comme des emprunts à d'autres langues. Une telle méthodologie scientifique justifie de placer l'habitat d'origine slave dans les basses terres humides et les marécages du cours moyen du Dniepr en Ukraine. Frederick Cortland, professeur de linguistique comparée à l'Université de Laiden aux Pays-Bas, l'un des plus grands spécialistes, spécialiste des langues indo-européennes, a fait valoir que cette tendance à placer les gens dans le temps et l'espace sur la base de ce qu'on appelle les preuves linguistiques, sans examiner les résidus linguistiques spécifiques d'une période donnée, sont tout simplement non scientifiques.

Chronologiczne datowanie etnogenezy Słowian kierowało się ideą, że Słowianie nie byli tym samym ludem co Sarmaci, Scytowie, Getowie, Bastarnowie, Dakowie, i że muszą oni mieć pochodzenie późniejsze po 3 wieku n.e., kiedy tamte ludy zniknęły z zapisów historycznych. Takie podejście rozerwało możliwość połączenia Słowian z wszystkimi innymi ludami zapisów historycznych, wymuszając w ten sposób myślenie, iż Słowianie jako lud niehistoryczny tracą wszelkie prawa do ziemi i bycia narodem. Polityka nowo powstającego Cesarstwa Niemieckiego pod koniec XIX i w pierwszej połowie XX wieku była taka, że narody bez historii nie miały prawa do statusu narodu ani własnego terytorium. Tym sposobem zalegalizowano plan ekspansji na wschód dla zdobycia nowej przestrzeni życiowej i nowych materialnych zasobów dla Prus[i później Niemiec CB]. Celem była stygmatyzacja Słowian jako nowo powstałego niehistorycznego ludu, który nie miał prawa do swojej ziemi, ponieważ zajmował w tym czasie ziemie dawnych starożytnych ludów historycznych, takich jak Germanie [jak wiemy nie jest to prawidłowym określeniem dla Niemców i pozostałych Anglo-Sasów czy Skandynawów, gdyż Rzymianie określili tym mianem wszystkie ludy zamieszkałe na północy Europy CB]. Ta niemiecka aspiracja i doktryna służąca do zawłaszczenia terytorialnego nie przestała istnieć do dnia dzisiejszego i pozostaje ona główną podstawą jej legitymizacji, którą jest nadal unieważnienie starożytnego pochodzenia Słowian.

La datation chronologique de l'ethnogenèse des Slaves a été guidée par l'idée que les Slaves n'étaient pas les mêmes personnes que les Sarmates, les Scythes, les Ghettoes, Bastarnes et les Daks, et qu'ils doivent avoir une origine ultérieure après le 3ème siècle après JC, lorsque ces peuples ont disparu des archives historiques. Cette approche a perturbé la possibilité de connecter les Slaves à tous les autres peuples de documents historiques, forçant ainsi la pensée que les Slaves en tant que peuple non historique perdent tous leurs droits à la terre et à être une nation. La politique du nouvel Empire allemand à la fin du XIXe et de la première moitié du XXe siècle était telle que les nations sans histoire n'avaient pas droit au statut de nation ou à leur propre territoire. De cette façon, le plan d'expansion vers l'est a été légalisé pour acquérir un nouvel espace de vie et de nouvelles ressources matérielles pour la Prusse [et plus tard l'Allemagne CB]. Le but était de stigmatiser les Slaves en tant que peuple non historique nouvellement créé qui n'avait aucun droit sur leur terre parce qu'à cette époque, ils occupaient les terres d'anciens peuples historiques anciens, tels que les Allemands [comme nous le savons, ce terme n'est pas approprié pour les Allemands et autres Anglo-Saxons ou Scandinaves, parce que les Romains l'appelaient tous les peuples vivant dans le nord de l'Europe CB]. Cette aspiration et cette doctrine allemandes d'appropriation territoriale n'ont pas cessé d'exister à ce jour et elles restent le fondement principal de sa légitimité, qui est toujours l'annulation de l'origine ancienne des Slaves.

Na tej podstawie ewoluowała również światowa nauka historyczna, jednak ostatnie badania genetyczne dają zupełnie nowe perspektywy. Ten artykuł jest syntezą świeżych danych historycznych z dyskusji i książek genetyków, mikrobiologów, antropologów, którzy zajmują się genetyką Słowian i innych cywilizacji europejskich od neolitu do współczesności, a wyniki tych badań dają zupełnie inny obraz niż powyższy.

L'histoire du monde a également évolué sur cette base, cependant, la recherche génétique récente offre des perspectives complètement nouvelles. Cet article est une synthèse de nouvelles données historiques issues de discussions et de livres de généticiens, microbiologistes, anthropologues qui traitent de la génétique des Slaves et d'autres civilisations européennes du Néolithique à nos jours, et les résultats de ces études donnent une image complètement différente de celle ci-dessus.

Na początek należy wyjaśnić, że Słowianie są genetyczną mieszanką dwóch grup ojcowskiego Y-DNA: I2 i R1a. Gdziekolwiek te dwie grupy dominują, mamy język, kulturę i obyczaje Słowian. Nosiciele tych dwóch grup w bardzo wczesnym wieku weszli do wspólnoty i tworzyli etnos Słowian. Gdyby badania genetyczne potwierdziły pierwszy kontakt tych dwóch grup w środkowym biegu rzek Dniepru i Donu w III wieku naszej ery, wówczas oficjalna nauka otrzymałaby również niekwestionowany dowód młodości i niehistoryczności narodów słowiańsko-serbskich. Jednak tak nie jest, a wyniki badań genetycznych wskazują znacznie dawniejszą etnogenezę niż pogląd oficjalnej nauki.

Pour commencer, il convient de préciser que les Slaves sont un mélange génétique de deux groupes d'ADN-Y paternel: I2 et R1a. Partout où ces deux groupes dominent, nous avons la langue, la culture et les coutumes des Slaves. Les détenteurs de ces deux groupes sont entrés très tôt dans la communauté et ont formé l'ethnie des Slaves. Si les tests génétiques confirmaient le premier contact de ces deux groupes au milieu du Dniepr et du Don au IIIe siècle après JC, la science officielle recevrait également des preuves incontestées de la jeunesse et de la non-historicité des peuples slaves serbes. Cependant, ce n'est pas le cas, et les résultats de la recherche génétique indiquent beaucoup plus d'ethnogenèse que la vue de la science officielle.

Na rycinie 1 widzimy rozkład haplogrupy I, podzielonej na I1, do której należą dziś ludy skandynawskie, i I2, do której należą głównie ludy słowiańskie. Haplogrupa I jest również najstarszą europejską haplogrupą, która przybyła do Europy ponad 30 000 tysięcy lat temu i od tego czasu jest częścią wszystkich narodów europejskich, aż od epoki kamienia łupanego, jak widać z jej rozmieszczenia.

Dans la figure 1, nous voyons la distribution de l'haplogroupe I, divisé en I1, auquel appartiennent aujourd'hui les peuples scandinaves, et I2, auquel appartiennent principalement les peuples slaves. L'haplogroupe I est également le plus ancien haplogroupe européen arrivé en Europe il y a plus de 30 000 milliers d'années et a depuis fait partie de toutes les nations européennes jusqu'à l'âge de pierre, comme le montre sa distribution.

Rycina 2 pokazuje powszechność dzisiaj haplogrupy I2a1, która jest specjalną gałęzią drzewa genetycznego, i możemy ją powiązać z przodkami starożytnej Europy, Lepenskiego Viru, Vincza a także wszystkich innych mieszkańców Bałkanów od epoki kamienia, epoki brązu, starożytności, średniowiecza aż po współczesność. Najwyższy odsetek reprezentacji występuje dziś na Bałkanach, zwłaszcza w Bośni i Hercegowinie oraz Dalmacji. Poza granicami Bałkanów występuje również w całej Europie, w wysokim odsetku, zwłaszcza na Sardynii, w Rosji, ale także w Turcji, Iranie i Iraku. Ślady genetyczne I2a1 świadczą o rozprzestrzenianiu się i wpływie naszych przodków w całej historii. [CB – Mapa pokazuje wyraźnie, że duża koncentracja tego genotypu obejmuje przede wszystkim Ukrainę, Białoruś, Rumunię i Bułgarię. Mamy też tutaj ” ciemną plamę obejmującą Czechy i Łużyce. Tego stopnia koncentracji hg Y I2a1 nie ma w ogóle w Rosji, którą autor wymienia jako jedyny kraj europejski, poza Sardynią. Zauważmy, że koncentracja ta w Białorusi i Ukrainie występuje na terenie zachodnim, czyli dawnej I Rzeczpospolitej Polskiej. Tak więc ten przedstawiony tutaj składnik etnosu Słowian Y I2a1 jest ważnym składnikiem etnosu Polaków, Ukraińców i Białorusinów a nie Rosjan. Jest także ważnym składnikiem etnosu zachodnich Czechów i Łużyczan oraz Rumunów i Bułgarów]

La figure 2 montre l'universalité de l'haplogroupe I2a1 aujourd'hui, qui est une branche spéciale de l'arbre génétique, et nous pouvons l'associer aux ancêtres de l'Europe ancienne, Lepenski Viru, Vincz ainsi qu'à tous les autres habitants des Balkans de l'âge de pierre, de l'âge du bronze, de l'antiquité, du moyen âge à nos jours. Le pourcentage le plus élevé de représentation est présent dans les Balkans, en particulier en Bosnie-Herzégovine et en Dalmatie. En dehors des Balkans, elle se retrouve également dans toute l'Europe, en proportion élevée, notamment en Sardaigne, en Russie, mais aussi en Turquie, en Iran et en Irak. Les traces génétiques de I2a1 témoignent de la propagation et de l'influence de nos ancêtres à travers l'histoire. [CB - La carte montre clairement que la forte concentration de ce génotype couvre principalement l'Ukraine, la Biélorussie, la Roumanie et la Bulgarie. Nous avons également ici un "point noir couvrant la République tchèque et la Lusace. Il n'y a pas une telle concentration de hg Y I2a1 en Russie, que l'auteur mentionne comme le seul pays européen en dehors de la Sardaigne. Nous notons que cette concentration au Bélarus et en Ukraine se produit à l'ouest, c'est-à-dire dans l'ancienne Première République polonaise. Ainsi, la composante ethnique des Slaves Y I2a1 présentée ici est une composante ethnique importante des Polonais, des Ukrainiens et des Biélorusses, et non des Russes. C'est également une composante importante de l'ethnie des Tchèques occidentaux et des Lusaces ainsi que des Roumains et des Bulgares]

Rycina 3 pokazuje rozpowszechnienie haplogrupy genetycznej R1a, dominującej u Wschodnich i Zachodnich Słowian, a będącej drugą najbardziej rozpowszechnioną u Południowych Słowian. Występowanie haplogrup genetycznych R1a i I2 jest w dużej mierze dopasowane. Ich jednoczesne istnienie jest niepodważalnym dowodem obecności Słowian. Z tego widać, że całe Niemcy Wschodnie były słowiańskie w czasach starożytnych i że dziś populacja tych obszarów jest w dużej mierze pochodzenia słowiańskiego. To samo dotyczy Węgrów, Greków, Rumunów, a nawet niektórych Skandynawów. Mieszankę słowiańskich haplogrup genetycznych I2 i R1a zaobserwowano w Iraku, Iranie, Syrii, wschodniej Turcji, tj. terytorium byłego Imperium Hetyckiego, śladowo też i w Egipcie. Należy odwołać się do pracy kurdyjskiego naukowca Rizgara Mohameda Osikha (ryc. 4), który badał przeszłość Kurdów i Serbów i stwierdził, że oba narody mają wspólne pochodzenie. Nowsze badania genetyczne potwierdzają to, ponieważ zestaw trzech najliczniejszych genów u Serbów I2a-R1a + E1b u Kurdów stanowi ponad 50 procent składu genetycznego. Kurdowie w swoim własnym języku mają również słowo „srb” w więcej niż jednym znaczeniu. Stolica w języku kurdyjskim nazywa się „serbajar”, podczas gdy żołnierz nazywa się „serbaz”. Podobnie słowo „serbori” oznacza przygodę, „serbest” to wolność, a „serbest” to niezależność. Kurdowie walczą teraz o swoją Serbskość, podobnie jak ich odlegli bałkańscy bracia serbscy.

La figure 3 montre la prévalence de l'haplogroupe génétique R1a, qui est dominant chez les Slaves orientaux et occidentaux, et est le deuxième plus fréquent dans les Slaves méridionaux. La présence d'haplogroupes génétiques R1a et I2 est largement appariée. Leur existence simultanée est une preuve irréfutable de la présence des Slaves. De cela, on peut voir que toute l'Allemagne de l'Est était slave dans les temps anciens et qu'aujourd'hui la population de ces régions est en grande partie d'origine slave. Il en va de même pour les Hongrois, les Grecs, les Roumains et même certains Scandinaves. Un mélange d'haplogroupes génétiques slaves I2 et R1a a été observé en Irak, en Iran, en Syrie, dans l'est de la Turquie, c'est-à-dire sur le territoire de l'ancien Empire hittite, ainsi qu'en Égypte. Il faut se référer au travail du scientifique kurde Rizgar Mohamed Osikh (Fig. 4), qui a étudié le passé des Kurdes et des Serbes et a déclaré que les deux nations ont une origine commune. Des études génétiques plus récentes le confirment, car l'ensemble des trois gènes les plus nombreux des Serbes I2a-R1a + E1b chez les Kurdes représente plus de 50% de la composition génétique. Les Kurdes dans leur propre langue ont également le mot "srb" dans plus d'un sens. La capitale kurde s'appelle "serbajar", tandis que le soldat s'appelle "serbaz". De même, le mot "serbori" signifie aventure, "serbest" est liberté et "serbest" est indépendance. Les Kurdes se battent maintenant pour leur serbe, tout comme leurs lointains frères serbes des Balkans.

Najwcześniejsze datowanie słowiańskiego etnosu podał genetyk z Harvardu i założyciel tej nauki Anatolij Klyosov, który umieszcza je w okresie 10 000 lat p.n.e. już na Bałkanach. Gen R1a jest najstarszy na Bałkanach, ma 10 000 lat u Serbów, podczas gdy warianty tej grupy są znacznie młodsze w innych miejscach i innych ludach słowiańskich. Według A. Kloyosova przodkowie z ludu R1a przybyli na Bałkany i osiedli wśród ludu I2, a ich wzajemne przenikanie się utworzyło Słowian, a następnie przodkowie R1a kontynuowali podróż na wschód Europy. Jednak tej informacji nie można obecnie potwierdzić ani odrzucić, ponieważ do tej pory nie znaleziono szkieletów z tego lub z bliskiego temu okresu. Jeśli chodzi o genetykę I2, która jest jednym z dwóch elementów słowiańskości, nie ma błędu co do autochtonii, ponieważ haplogrupa I2, obecnie dominująca u Serbów, ale w mniejszym stopniu u Rosjan, jest obecna na tych obszarach od ponad 30 000 lat. Nie można tego więc na razie z całą pewnością powiedzieć jeśli idzie haplogrupę R1a, ale nie można tego też obecnie podważyć, dopóki nie uzyska się więcej wyników. Niemniej jednak istnieją szkielety dotyczące haplogrup I2 i R1a wśród tych, które są datowane na okres 8800 p.n.e. do 8000 lat przed naszą erą, w środkowej części Dniepru (ryc. 5), co już daje nam bliższą oś czasu na temat najwcześniejszej formacji genetycznej Słowian.

La première datation de l'ethnie slave a été donnée par un généticien de Harvard et fondateur de cette science Anatoly Klyosov, qui la situe dans la période de 10 000 avant JC. déjà dans les Balkans. Le gène R1a est le plus ancien des Balkans, il a 10 000 ans chez les Serbes, tandis que les variantes de ce groupe sont beaucoup plus jeunes dans d'autres endroits et d'autres peuples slaves. Selon A. Kloyosov, les ancêtres du peuple R1a sont venus dans les Balkans et se sont installés parmi le peuple I2, et leur pénétration mutuelle a formé les Slaves, puis les ancêtres R1a ont poursuivi leur voyage vers l'est de l'Europe. Cependant, cette information ne peut pas être confirmée ou rejetée pour le moment, car aucun squelette de cette période ou d'une période proche n'a encore été trouvé. Quant à la génétique I2, qui est l'un des deux éléments de l'esclavage, il n'y a pas d'erreur sur l'indigénité, car l'haplogroupe I2, qui domine actuellement chez les Serbes, mais dans une moindre mesure chez les Russes, est présent dans ces régions depuis plus de 30000 ans. Donc, cela ne peut pas être dit pour le moment en ce qui concerne l'haplogroupe R1a, mais cela ne peut pas être compromis tant que les résultats ne sont pas obtenus. Néanmoins, il existe des squelettes concernant les haplogroupes I2 et R1a parmi ceux datés de 8800 av. jusqu'à 8000 avant JC, dans la partie centrale du Dniepr (Fig. 5), ce qui nous donne déjà une chronologie plus proche de la première formation génétique des Slaves.

[CB – To druga gruba manipulacja w tym tekście, czyli zawoalowane kłamstwo, które wymaga sprostowania. Po pierwsze Klyosov mówi o Bałkańskim Szlaku R1a i obecności tego haplotypu na Bałkanach w okresie 10.000 p.n.e. na postawie badań współczesnego Y-DNA ludności Bałkanów. Po drugie zaś, fakt ten jak na razie nie znalazł żadnego potwierdzenia w kopalnym DNA. Słowem nie znaleziono szkieletów z DNA Y-R1a mających 10.000 lat na Bałkanach, za to znaleziono szkielet przedstawiony tutaj na mapie poniżej na Ukrainie i to razem ze szkieletem I2a1 z 8800 do 8000 p.n.e.. W świetle koncepcji że etnos słowiański to ten w którym hg Y-R1a jest związany z I2a1 kolebką ustaloną na razie na podstawie badań kopalnego DNA jest południowa Ukraina, czyli osławione bagna Prypeci tyle że ponad 10.000 lat temu a nie w 3 wieku n.e.. Inna jeszcze sprawa to ta iż etnos R1a + I1 jest również słowiański, bo zawiera komponent słowiański , którym jest R1a a nie I2a1 – Staroeuropejski, zasiedziały tu od 30.000 lat o czym sam autor pisze.]

Envoyer des commentaires

Starożytność etnosu słowiańskiego trwająca ponad 12 000 lat, przynajmniej po stronie matki, jest potwierdzona przez genetyka Sikorskiego w artykule „Historia znalezienia Słowian na podstawie kompletnych mitochondrialnych sekwencji genomowych”. Stwierdzono, że haplogrupy matczyne (matczyne dziedziczne mtDNA) charakterystyczne dla Słowian (H5a1f, H5a2, H5a1r, H5a1s, H5b4, H5e1a, H5u1 i niektóre gałęzie H5a1a i H6a1a9) są obecne na ziemiach Europy od 11500 lat, czyli dokładnie tyle co ostatnie maksimum lodowcowe, tj. Epoka lodowcowa. Podsumowując, stwierdzono również, że przynajmniej zgodnie z linią macierzystą Słowianie są autochtoniczni w obszarze Europy Środkowej i Wschodniej od epoki kamienia łupanego, ale też nieprzerwanie przez starożytność i średniowiecze, aż po teraźniejszość. Twierdzenie to może być również potwierdzone ze strony antropologicznej przez wnioski rosyjskiego naukowca T. Aleksiejeva – „Vostochnye Slaviane. Anthropologiya i etnicheskaya istoriya”, „Estern Slavs. Anthropology and ethnic history”), który wskazuje, że Słowianie są obecni z antropologicznego punktu widzenia w Europie Środkowej przynajmniej od okresu neolitu, począwszy od połowy czwartego tysiąclecia p.n.e.. Wniosek z jej pracy jest taki, że nie ma antropologicznej nieciągłości narodów Europy Środkowej i Wschodniej od 4 tysiąclecia p.n.e..

[CB - C'est la deuxième manipulation épaisse de ce texte, c'est-à-dire un mensonge voilé qui doit être corrigé. Premièrement, Klyosov parle de la route balkanique R1a et de la présence de cet haplotype dans les Balkans au cours de la période de 10 000 avant JC. basé sur la recherche de l'ADN-Y moderne de la population des Balkans. Deuxièmement, ce fait n'a pas encore trouvé de confirmation dans l'ADN fossile. En bref, les squelettes avec de l'ADN Y-R1a il y a 10 000 ans n'ont pas été trouvés dans les Balkans, mais le squelette présenté ici sur la carte ci-dessous en Ukraine a été trouvé avec le squelette I2a1 de 8800 à 8000 avant JC. À la lumière du concept que l'ethnie slave est celle où hg Y -R1a est associé au berceau I2a1 établi jusqu'à présent sur la base de recherches sur l'ADN fossile dans le sud de l'Ukraine, c'est-à-dire les célèbres marécages de Pripyat, mais il y a plus de 10 000 ans et non au 3ème siècle après JC. Une autre chose est que l'ethnie R1a + I1 est également slave, car il contient une composante slave, qui est R1a et non I2a1 - Old European, en fonction depuis 30 000 ans, comme l'écrit l'auteur lui-même.]

L'antiquité des ethnies slaves durant plus de 12 000 ans, du moins du côté de la mère, est confirmée par le généticien Sikorski dans l'article "L'histoire de la découverte des Slaves sur la base de séquences génomiques mitochondriales complètes". Il a été constaté que les haplogroupes maternels (ADNmt héréditaire maternel) caractéristiques des Slaves (H5a1f, H5a2, H5a1r, H5a1s, H5b4, H5e1a, H5u1 et certaines branches H5a1a et H6a1a9) sont présents en Europe depuis 10000 ans, c'est-à-dire , c'est-à-dire l'ère glaciaire. En résumé, il a également été constaté qu'au moins selon la lignée parentale, les Slaves sont indigènes en Europe centrale et orientale depuis l'âge de pierre, mais également de manière continue à travers l'Antiquité et le Moyen Âge jusqu'à nos jours. Cette affirmation peut également être confirmée sur le plan anthropologique par les conclusions du scientifique russe T. Aleksiejeva - "Vostochnye Slaviane. Anthropologiya i etnicheskaya istoriya "," Slaves de l'Est. Anthropologie et histoire ethnique "), qui indique que les Slaves sont présents d'un point de vue anthropologique en Europe centrale depuis au moins la période néolithique, à partir du milieu du quatrième millénaire avant JC. La conclusion de son travail est qu'il n'y a pas de discontinuité anthropologique des peuples d'Europe centrale et orientale à partir du 4ème millénaire avant JC.

Artykuł „Stojący u bram Europy – struktura genetyczna populacji Bałkanów Zachodnich na podstawie markerów autosomalnych i haploidalnych” stwierdza, że ojcowski marker DNA (Y DNA) I-P37 znaleziono w Lepenskim Virze, a obecny jest na tych obszarach od ostatniego maksimum lodowcowego (epoki lodowcowej) do teraźniejszości, i że jego podgrupa I2a1a1 (stanowi 30 do 45 procent u Serbów, Bośniaków, Chorwatów). Tekst stwierdza ponadto, że Bałkany były pierwszą europejską drogą do dalszej penetracji kontynentu i że ludność przemieszczała się po wycofaniu pokrywy lodowej. Jest to ważne, ponieważ w czasie ekspansji populacji z Bałkanów na Europę inne halpogrupy nie były jeszcze obecne w tym obszarze, a jedynie grupa z Bałkanów-Dynarów I2 (I2) i nowo przybyła kaukaska G2 (G2). Sytuację w terenie po 9000 p.n.e. wyjaśniono szczegółowo na stronie internetowej Eupedia, europejskiej stronie badań genetycznych, przez redaktora naczelnego Maciamo Lay, a także pokazano na ryc. 6.

Mapa wyraźnie pokazuje sytuację na polu zdominowanym przez ojcowskie haplolgrupy (Y) -I2 oraz grupy matczyne H i U (H, U), które reprezentują kobiety ojców I2. Macierzyste grupy, mtDNA H i U4, U5 nadal dominują w genetycznej populacji w całej Europie, mając udział ponad 60 procent. Ojcowski I2 pozostał w niewielkim procencie w całej Europie, podczas gdy dominuje na Bałkanach. Dane te prowadzą do wniosku, że przybysze – [hg-Y DNA R1b. CB] – eksterminowali całą populację mężczyzn w Europie, jednocześnie zatrzymując kobiety. Powyższe zbiega się z badaniem Carlosa Quilesa, który mówi, że nowi przybysze, najeźdźcy [R1b – CB], którzy przybyli do Europy w epoce brązu, to głównie mężczyźni i że aż 17 mężczyzn przypadało na 1 kobietę (Zdobywcy byli nosicielami haplogrupy R1b, dziś znajdujemy ich głównie w Europie Zachodniej ). Maciamo Hey, redaktor naczelny Eupedii, zgadza się z tym wnioskiem, stwierdzając w artykule dotyczącym haplogrupy R1b, że przybyciu ludności męskiej typowej dla dzisiejszej Europy Zachodniej, towarzyszyło mieszanie się z lokalnymi kobietami, co znalazło odzwierciedlenie w ich różnorodności fizjonomicznej i genetycznej. To wówczas przybysze Germano-Celtowie otrzymali cechy europeidalne, podczas gdy do tego czasu mieli cechy mongoloidalne. [CB – Germano-Celtowie istnieją w Eupedii i niemieckiej narracji genetyki genealogicznej. Naprawdę R1b jest charakterystyczne dla Celtów, więc tym starożytnym ludem o jakim tutaj mowa byli Celtowie, Germanie R1b nie istnieli. Jedynymi reprezentantami etnosu obecnego dzisiaj w Niemczech byli w tym czasie Staroeuropejczycy I1 + R1a Słowiano-Ariowie = Pra-Skandynawowie]

L'article "Debout aux portes de l'Europe - la structure génétique de la population des Balkans occidentaux basée sur des marqueurs autosomiques et haploïdes" indique que le marqueur ADN paternel (ADN Y) I-P37 a été trouvé à Lepenski Vora et est présent dans ces régions depuis le dernier maximum glaciaire ( Ice Age) à nos jours, et que son sous-groupe I2a1a1 (représente 30 à 45 pour cent chez les Serbes, les Bosniaques, les Croates). Le texte indique également que les Balkans ont été la première voie européenne à pénétrer davantage le continent et que la population se déplaçait après le retrait de la calotte glaciaire. Ceci est important car pendant l'expansion de la population des Balkans vers l'Europe, d'autres halpogroupes n'étaient pas encore présents dans cette zone, mais seulement un groupe des Balkans-Dynars I2 (I2) et du G2 caucasien nouvellement arrivé (G2). Situation sur le terrain après 9000 avant JC a été expliqué en détail sur le site Web Eupedia, le site européen de recherche génétique, par le rédacteur en chef de Maciamo Lay, et également illustré à la Fig. 6.

La carte montre clairement la situation sur le terrain dominée par les haplolgroupes du père (Y) -I2 et les groupes de mères H et U (H, U), qui représentent les femmes des pères I2. Les groupes indigènes, l'ADNmt H et U4, U5 dominent toujours dans la population génétique à travers l'Europe, représentant plus de 60 pour cent. Ojcowski I2 est resté un petit pourcentage dans toute l'Europe, alors qu'il domine les Balkans. Ces données conduisent à la conclusion que les nouveaux arrivants - [hg-Y DNA R1b. CB] - exterminer toute la population masculine en Europe, tout en détenant des femmes. Ce qui précède coïncide avec l'étude de Carlos Quiles, qui dit que les nouveaux arrivants, les envahisseurs [R1b - CB] qui sont venus en Europe à l'âge du bronze sont principalement des hommes et que jusqu'à 17 hommes étaient par femme (Les conquérants étaient porteurs de l'haplogroupe R1b, aujourd'hui on les trouve principalement en Europe occidentale). Maciamo Hey, rédacteur en chef d'Eupedia, est d'accord avec cette conclusion, déclarant dans un article sur l'haplogroupe R1b que l'arrivée de la population masculine typique de l'Europe occidentale actuelle s'est accompagnée d'un mélange avec les femmes locales, ce qui s'est reflété dans leur diversité physiognomique et génétique. C'est alors que les nouveaux arrivants germano-celtiques ont reçu des traits européens, alors qu'ils avaient jusque-là des traits mongoloïdes. [CB - Les germano-celtes existent dans Eupedia et le récit allemand de génétique généalogique. Vraiment R1b est caractéristique des Celtes, donc les anciens peuples mentionnés ici étaient des Celtes, les Allemands R1b n'existaient pas. Les seuls représentants de l'ethnie présents aujourd'hui en Allemagne à cette époque étaient les Vieux Européens I1 + R1a Slaves-Aryens = Pra-Scandinaves]

Mapy pokazują również, że w Europie północno-wschodniej mamy dzisiejszą zachodnioeuropejską grupę R1b, obecną też u Niemców, Francuzów, Włochów i w innych ludach Europy Zachodniej (ryc. 7) oraz wschodnioeuropejską R1a, obecną dziś ze wszystkimi Słowianami (dominującymi na wschodzie i zachodzie, a mniej na południu) [CB – mapa 3].

Les cartes montrent également que dans le nord-est de l'Europe, nous avons aujourd'hui le groupe d'Europe occidentale R1b, également présent chez les Allemands, les Français, les Italiens et d'autres peuples d'Europe occidentale (Fig.7) et d'Europe de l'Est R1a, présent aujourd'hui avec tous les Slaves (dominant en Est et en Ouest, et moins dans le sud) [CB - carte 3].

Te braterskie grupy były obecne na stepowych obszarach Eurazji jako koczowniczy pasterze syberyjskiego pochodzenia pokrewni Mongołom. Semickie i środkowoazjatyckie J2 i J1 (ryc. 8 i 9) obecne w dzisiejszym świecie arabskim, u ludów tureckich oraz w Europie u współczesnych Greków, Turków, Albańczyków, znajdowały się w Azji Mniejszej i na Bliskim Wschodzie, skąd z biegiem czasu, w epoce brązu powoli przenosiły się do Europy.

Ces groupes fraternels étaient présents dans les régions de la steppe eurasienne en tant que bergers nomades sibériens liés aux Mongols. J2 et J1 sémitiques et d'Asie centrale (figures 8 et 9) présents dans le monde arabe d'aujourd'hui, parmi les peuples turcs et en Europe parmi les Grecs, les Turcs et les Albanais modernes, se trouvaient en Asie Mineure et au Moyen-Orient, d'où, au fil du temps le bronze s'installe lentement en Europe.

Afrykańska grupa E była jeszcze wtedy w Afryce Północnej (ryc. 10), ale z czasem wraz z semickim J2 i J1 stopniowo dotarła do Europy i rozprzestrzeniła się na cały kontynent. Oprócz faktu, że grupy J i E są nadal obecne w całej Europie w wyniku przemieszczania się ludności w epoce brązu, ale w okresie starożytności przez starożytnych Greków i Rzymian, ich przybycie charakteryzuje integracja z istniejącymi kulturami. Dzisiaj wpływ tych grup jest widoczny u Greków i Albańczyków, gdzie są one głównie obecne genetycznie, antropologicznie i językowo.

Le groupe africain E était encore en Afrique du Nord à l'époque (Fig.10), mais au fil du temps, avec les sémites J2 et J1, il a progressivement atteint l'Europe et s'est répandu sur tout le continent. En plus du fait que les groupes J et E sont toujours présents dans toute l'Europe en raison du mouvement de la population à l'âge du bronze, mais dans les temps anciens par les anciens Grecs et Romains, leur arrivée se caractérise par une intégration avec les cultures existantes. Aujourd'hui, l'influence de ces groupes est visible chez les Grecs et les Albanais, où ils sont principalement génétiquement, anthropologiquement et linguistiquement présents.

Ta grupa przybyła do Europy po raz pierwszy w epoce brązu, a jej przywódcy będą dominować zarówno wśród Greków, jak i wśród Albańczyków.

Ce groupe est venu en Europe pour la première fois à l'âge du bronze et ses dirigeants domineront à la fois les Grecs et les Albanais.

Wszystkie ustalenia zgadzają się i potwierdzają, że pierwszymi Europejczykami od 35 000 lat p.n.e. byli ludzie o genotypie, głównie I2a (Dynarsko-Vinczańskim), ale którzy są także przodkami części Słowian i przodkami Serbów, którzy Europę zasiedlili w drodze z Bałkanów. Następną grupą, która przyjedzie do Europy, są ludzie o haplogrupie G2 z Kaukazu, około 5500 p.n.e., następnie R1a (przodkowie części Słowian, głównie Rusów/Rosjan) [CB – Słowianie Wschodni i Zachodni – głównie: Polacy, Czesi, Słowacy, Połabianie, Łużyczanie, Biali Serbowie i Biali Chorwaci oraz Rusini, Białorusini i Ukraińcy a także Rosjanie] i R1b (przodkowie ludów zachodnich) w 4. tysiącleciu p.n.e.. Najpóźniej grupy E (Afrykanie) i J (Semici) pod koniec trzeciego i drugiego tysiąclecia p.n.e. Mieszające się różne podgrupy w różnych okresach utworzyły następujące ludy: mieszanina I2 i R1a tworzy Słowian; R1b, I1, R1a dają Germanów [wpierw R1a+ I1 → Skandynawowie, a następnie R1a+ I1 (grupa skandynawska) + R1b +I2 (grupa środkowo-północnoeuropejska) → „Germanie” CB]; R1b, J, E, I2, ludy italskie; R1b, I2, Celtowie. Różne zmieszanie grup DNA (przez długi okres wielu tysiącleci) prowadzi do wytworzenia nowych ludów, ale mimo tego mieszania wciąż pozostaje w Europie haplogrupa I – Y DNA jako grupa rdzennych Europejczyków, którzy przeszli przez różne etapy zniszczenia, ludobójstwa, asymilacji i integracji z przyszłymi społeczeństwami.

Toutes les conclusions s'accordent et confirment que les premiers Européens de 35 000 avant JC. il y avait des gens avec un génotype, principalement I2a (dinarique-vinchien), mais qui sont aussi des ancêtres de certains Slaves et des ancêtres des Serbes qui se sont installés en Europe depuis les Balkans. Le prochain groupe qui viendra en Europe est constitué des personnes ayant l'haplogroupe G2 du Caucase, environ 5500 avant JC, puis R1a (ancêtres de certains Slaves, principalement des Russes / Russes) [CB - Slaves orientaux et occidentaux - principalement: Polonais, Tchèques, Slovaques, Polabiens, Sorabes, Serbes blancs et Croates blancs, ainsi que Ruthènes, Bélarussiens et Ukrainiens ainsi que Russes] et R1b (ancêtres des peuples occidentaux) au IVe millénaire avant J.-C. Au plus tard les groupes E (Africains) et J (Semici) à la fin du IIIe et IIe millénaire av. Des sous-groupes mixtes à différents moments ont formé les peuples suivants: un mélange de I2 et R1a forme les Slaves; R1b, I1, R1a donnent Germanes [d'abord R1a + I1 → Scandinaves, puis R1a + I1 (groupe scandinave) + R1b + I2 (groupe Europe centrale nord) → 'Germanie' CB]; R1b, J, E, I2, peuples italiens; R1b, I2, Celtes. Un mélange différent de groupes d'ADN (pendant une longue période de plusieurs millénaires) conduit à la création de nouveaux peuples, mais malgré ce mélange, il reste en Europe l'ADN de l'haplogroupe I - Y en tant que groupe d'Européens autochtones qui ont traversé différentes étapes de destruction, de génocide, d'assimilation et d'intégration avec les sociétés futures. .

Kto jest starszy SERB czy Słowianin?

Qui est l'ancien SERB ou Slave?

Tworzenie wielkich słowiańskich kultur Europy (część II)

Création de grandes cultures slaves d'Europe (partie II)

Słowianie jako grupa genetyczna są autochtoniczni w Europie od epoki lodowcowej, ale tylko na Bałkanach, w Dynarach, jako przodkowie większości Serbów (ludzie haplogrupy I2). Wiek grupy genetycznej I2, specyficznej dla Serbów i innych mieszkańców Bałkanów, wynosi około 35 000 lat w Europie, a R1a charakterystyczny dla Rusów/Rosjan, tj. wschodnich i zachodnich Słowian wynosi od 10 000 (według Kljosova) do 7500 lat (według wyników badań szkieletowych). Słowianie zostali stworzeni jako grupa genetyczno-językowo-kulturowa, gdy nowy element R1a został pokojowo zintegrowany z rodzimym I2 (Dynarskim). Działo się to falami od 10 000 p.n.e. do 3500 p.n.e., kiedy mamy genetycznie potwierdzone ich istnienie jako grupy na obszarze dzisiejszej Ukrainy tj. kultury trypolskiej (Tripolje) i kultur ceramiki sznurowej. Etnogeneza Słowian nastąpiła w momencie połączenia ludności o haplogrupie Y (ojcowskiej) I2 (człowieka typowego dla Hercegowiny – wysoki, kościsty, jasnoskóry, czarne włosy i jasne oczy) i R1a (typowy dla Rosjan [CB – nie Rosjan lecz Polaków, Czechów, Słowaków, Łużyczan/Połabian, Białorusinów i Ukraińców], muskularny, blond włosy, okrągła głowa i jasne oczy, potem nieco ciemniejsza skóra), i stało się to w momencie wejścia grupy R1a do Europy, na które mamy liczne dowody archeologiczne, genetyczne i antropologiczne. Z archeologicznego punktu widzenia szczegółowe odpowiedzi na pytanie jak do tego doszło znajdują się w książce „Koń, koło i język”(„The Horse, the Wheel, and Language“) Davida Anthony’ego oraz w „„Indo- European demic diffusion model“ Carlosa Quilesa z pozycji genetycznej:

Les Slaves en tant que groupe génétique sont indigènes en Europe depuis la période glaciaire, mais uniquement dans les Balkans, à Dynars, en tant qu'ancêtres de la plupart des Serbes (habitants de l'haplogroupe I2). L'âge du groupe génétique I2, spécifique aux Serbes et aux autres habitants des Balkans, est d'environ 35000 ans en Europe, et la caractéristique R1a pour les Russes / Russes, c'est-à-dire les Slaves orientaux et occidentaux, va de 10000 (selon Kljosov) à 7500 ans (selon les résultats de la recherche). squelettique). Les Slaves ont été créés en tant que groupe génétique, linguistique et culturel lorsque le nouvel élément R1a a été pacifiquement intégré avec le natif I2 (Dynarski). Cela a été fait par vagues depuis 10 000 avant JC jusqu'en 3500 avant notre ère, lorsque nous avons génétiquement confirmé leur existence en tant que groupe dans la région de l'Ukraine d'aujourd'hui, à savoir la culture de Tripolje et la céramique à cordes. L'ethnogenèse des Slaves s'est produite au moment de rejoindre la population de l'haplogroupe Y (paternel) I2 (un homme typique de l'Herzégovine - grand, osseux, à la peau claire, les cheveux noirs et les yeux brillants) et R1a (typique pour les Russes [CB - pas les Russes mais les Polonais, les Tchèques, les Slovaques, Łużyczan / Połabian, Biélorusses et Ukrainiens], cheveux blonds musclés, tête ronde et yeux clairs, puis peau un peu plus foncée), et cela s'est produit au moment de l'entrée de R1a en Europe, pour laquelle nous avons de nombreuses preuves archéologiques, génétiques et anthropologiques. D'un point de vue archéologique, des réponses détaillées à la question de savoir comment cela s'est produit peuvent être trouvées dans le livre "Le cheval, la roue et la langue" de David Anthony et dans le "Modèle de diffusion démique indo-européen" Carlos Quiles de la position génétique:

Przed przybyciem do Europy przodkowie dzisiejszych ludzi Zachodu noszących haplogrupę R1b i Wschodnio-Zachodnich Słowian nosicieli R1a byli łowcami-zbieraczami, którzy około 5800 r p.n.e . weszli w kontakt z mieszkańcami kultury Starčevo-Kris (nosicielami haplogrupy Dynarskiej I2) i bardziej na stałe zamieszkali w obszarze między Morzem Czarnym a Morzem Kaspijskim jako grupa myśliwych i hodowców bydła. Kultura ta miała kilka etapów, ale jej maksimum obserwujemy jako kultury z V tysiąclecia p.n.e. Średni Stog i kultury Jamna (3500–2500 pne). Grupa północna składała się z Aryjczyków – ludzi z haplogrupą R1a (przodkowie większości Rosjan [CB znów to samo – R1a jest obecne najmocniej u Łużyczan, Polaków, Białorusinów i Ukraińców a nie u Rosjan]), a południowa Arbni – z R1b (przodkowie ludzi Zachodu). Ekspansja tej północnej grupy wiąże się z momentem kiedy zmieszali się oni z kupcami i bałkańskimi rolnikami, nosicielami haplogrupy I2, którzy pochodzili z kultury Tripolje ze współczesnej Rumunii, Mołdawii i Ukrainy. Tripolje jest częścią szerszej cywilizacji Vincza, a wszystkie oryginalne znaleziska z ich obszarów obejmowały ludność z dynarską halpogrupą I2 i kaukaską G2, które współtworzyły kulturę/cywilizację Vincza. Tripoljanie byli grupą równych ludzi, którzy zamieszkiwali w dużych grodach jak Vincza i zajmowali się hodowlą zwierząt gospodarskich, rolnictwem i kupiectwem. Byli niezwykle bogaci, co widać choćby z jednego znaleziska z grobowca w Warnie, w którym znaleziono więcej złota niż na całym świecie z tego samego okresu.

Avant d'arriver en Europe, les ancêtres des occidentaux d'aujourd'hui portant l'haplogroupe R1b et les Slaves occidentaux occidentaux de R1a étaient des chasseurs-cueilleurs qui, vers 5800 av. est entré en contact avec les habitants de la culture Starčevo-Kris (porteurs de l'haplogroupe Dynarska I2) et s'est installé de manière plus permanente dans la zone située entre la mer Noire et la mer Caspienne en tant que groupe de chasseurs et d'éleveurs de bétail. Cette culture a eu plusieurs étapes, mais son maximum est observé comme cultures du cinquième millénaire avant JC. Cultures moyennes de Stog et Jamna (3500–2500 avant JC). Le groupe du nord était composé d'Aryens - personnes avec l'haplogroupe R1a (les ancêtres de la plupart des Russes [CB est de nouveau le même - R1a est le plus fortement présent chez les Lusaces, les Polonais, les Bélarussiens et les Ukrainiens, pas les Russes]), et le sud d'Arbni - avec R1b (ancêtres des Occidentaux ). L'expansion de ce groupe du nord est associée au moment où ils se sont mélangés avec des marchands et des agriculteurs des Balkans, transporteurs de l'haplogroupe I2, qui provenaient de la culture de Tripolje de la Roumanie, de la Moldavie et de l'Ukraine modernes. Tripolje fait partie de la civilisation plus large de Vincza, et toutes les découvertes originales de leurs régions comprenaient des personnes avec le halpogroupe dinarique I2 et le G2 du Caucase, qui ont co-créé la culture / civilisation de Vincza. Les Tripoljans étaient un groupe de personnes égales qui vivaient dans de grandes villes comme Vincza et s'occupaient de l'élevage, de l'agriculture et du commerce. Ils étaient exceptionnellement riches, comme on peut le voir dans une découverte d'une tombe à Varna, où plus d'or a été trouvé qu'à la même période du monde.

[Tu można by dyskutować właśnie na temat Kolebki I2a1 + R1a, która jak się wydaje nie jest w Dynarach i Serbii, lecz bardziej nad Dunajem i w Karpatach Wschodnich i Północnych – w Rumunii, Panonii (dzisiejszych Węgrzech) na Ukrainie Zachodniej i w Polsce Południowo-Wschodniej, a być może wcześniej (8800-8000 p.n.e. nad Dnieprem albo pomiędzy Morzem Czarnym a Kaspijskim jak to powyżej napisano). Dwa zdania dalej autor artykułu potwierdza że Klyosov „ochrzcił” kulturę trypolską jako pierwszą w pełni słowiańską. Ja osobiście uważam za pierwsze prasłowiańskie kultury Starczewo i Vincza i tu przyznałbym rację autorowi artykułu a nie Klyosovowi. CB]

[Ici, on pourrait discuter précisément du berceau I2a1 + R1a, qui ne semble pas être à Dynarach et en Serbie, mais plus sur le Danube et les Carpates orientales et septentrionales - en Roumanie, Panonia (aujourd'hui la Hongrie) en Ukraine occidentale et en Pologne du sud-est , et peut-être plus tôt (8800-8000 avant JC sur le Dniepr ou entre la mer Noire et la mer Caspienne comme décrit ci-dessus). Deux phrases plus loin, l'auteur de l'article confirme que Klyosov a "baptisé" la culture de Tripoli comme la première entièrement slave. Personnellement, je considère les premières cultures slaves Starczewo et Vincza et ici je suis d'accord avec l'auteur de l'article et non Klyosov. CB]

Według Carlosa Quilesa stworzenie pierwszych powiązań handlowych doprowadziło również do integracji ludności, tak że co najmniej 15 procent nosicieli genów bałkańskich I2 zostało zidentyfikowanych w kulturze Jamna (R1b), a także wśród ludności Vincza znaleziono osoby z hg R1b. To Tripoljanie jako pierwsi otrzymali miano Aryjczyków (nosiciele haplogrupy R1a, nadane przez A. Klyosova) i tym samym mówimy, iż stworzyli pierwszą cywilizację prasłowiańską.[CB – tutaj autor wprowadza pojęcie haplogrupy aryjskiej R1a co jest znów wprowadzaniem w błąd, bo genetycy określają R1a jako haplogrupę Słowiańską lub Słowiano-Aryjską. No, ale to jest sprzeczne z koncepcją że słowiańskie jest tylko to co wpierw było I2a1 a potem I2a1+R1a].

Selon Carlos Quiles, la création des premiers liens commerciaux a également conduit à l'intégration de la population, de sorte qu'au moins 15 pour cent des porteurs de gènes des Balkans I2 ont été identifiés dans la culture Jamna (R1b), et des personnes hg R1b ont été trouvées parmi la population de Vincza. Ce sont les Tripoljans qui ont été les premiers à être appelés Aryens (porteurs de l'haplogroupe R1a, donné par A. Klyosov) et ainsi nous disons qu'ils ont créé la première civilisation pré-slave. [CB - ici l'auteur présente le concept de l'haplogroupe aryen R1a qui est encore trompeur, car les généticiens définissent R1a comme un haplogroupe slave ou slave-aryen. Eh bien, mais cela est contraire au concept selon lequel le slave n'est que ce qui était d'abord I2a1 puis I2a1 + R1a].

Pokojowe współistnienie trwało do 4200 r p.n.e., kiedy grupy Arbinów (posiadacze R1b, nazwa nadana przez A.Klyosova) zaatakowały i dokonały podboju w regionie Dunaju i całkowicie zatrzymany został rozwój pokojowej cywilizacji Vincza na następne 200 lat. Marsz ten spowodował ich przeniesienie się do Rumunii i Bułgarii, z których to ziem często przeprowadzali ataki w celu zdobycia metali szlachetnych, ale także kobiet, co uniemożliwiło szybką odbudowę cywilizacji Vinczańskiej. Z powodu ataku i fizycznego zniszczenia populacji Starej Europy [Bałkanów CB] i zniszczenia cywilizacji Vincza, coraz częściej ludność ta przenosi się na pozostałą część kontynentu, począwszy od około 4200 roku p.n.e..

La coexistence pacifique a duré jusqu'à 4200 avant JC, lorsque les groupes Arbin (propriétaires de R1b, nom donné par A. Klyosov) ont attaqué et conquis dans la région du Danube et le développement de la civilisation pacifique de Vincz pour les 200 prochaines années a été complètement arrêté. Cette marche les a amenés à se déplacer en Roumanie et en Bulgarie, d'où les terres ont souvent mené des attaques pour obtenir des métaux précieux, mais aussi des femmes, ce qui a empêché la reconstruction rapide de la civilisation vinchienne. En raison de l'attaque et de la destruction physique de la population de la vieille Europe [les Balkans CB] et de la destruction de la civilisation de Vincza, cette population se déplace de plus en plus vers le reste du continent, à partir d'environ 4200 av.

Jak możemy zobaczyć na oficjalnej mapie Eupedii, największej społeczności internetowej do badań i publikacji wyników w dziedzinie genetyki, do 3500 roku p.n.e. istnieje kilka rozwiniętych i podobnych kultur w Europie, wszystkie wywodzące się ze Starej Europy, Bałkanów, gdzie znajdujemy najświatlejsze cywilizacje świata w tym czasie: najpierw Lepenski Vir, a następnie jej spadkobiercę cywilizację Vincza.

Comme nous pouvons le voir sur la carte officielle d'Eupedia, la plus grande communauté en ligne pour la recherche et la publication de résultats dans le domaine de la génétique, jusqu'à 3500 av. il existe plusieurs cultures développées et similaires en Europe, toutes dérivées de la vieille Europe, des Balkans, où l'on trouve les civilisations les plus légères du monde à cette époque: d'abord Lepenski Vir, puis son héritier la civilisation Vincza.

Kultury Megalityczna, Varteberg, Badeńska, Vinczańska (Stara Europa), Amfor Kulistych, Cucuteni-Tripolje, Pucharów Dzwonkowatych, neolityczna Grecka są kulturami z przewagą domieszek I2 z domieszką G2 (haplogrupa G2 może występować tylko w mniejszości, biorąc pod uwagę, że Ludzie rasy kaukaskiej, G2, przybyli do Europy w tym czasie stosunkowo niedawno, w przeciwieństwie do Dynarczyków – ludzi, którzy byli tu od ponad 30 000 lat) (ryc. 12). Kultura Trypolska może być uważana za pierwszą kulturę słowiańską dlatego, że ludzie I2 i R1a mieszają się w niej już na początku 4 tysiąclecia p.n.e.. W przeciwieństwie do Ariów o hg R1a rozprzestrzenienie DNA nosicieli R1b – Arbinów, następuje po zniszczeniu rdzennej ludności i zniszczeniu wszystkiego na ich drodze, co widać gdy stopniowo penetrują oni dalej Europę. Zniszczenia ze strony koczowniczej hordy Arbinów uniknęła starożytna Grecja i środkowe Bałkany, Europa Wschodnia i Półwysep Apeniński. Stąd jest dla nas jasne, kim byli starożytni Pelazgowie, przodkowie Greków (a także Etruskowie), tylko ludzie z haplogrupą I2 przemieszaną z R1a. Jest tak ponieważ nie było w Europie wtedy innych ludów oprócz najeźdźców – ludzi zachodu, czyli Arbinów i zaatakowanych – Słowian.

Les cultures mégalithiques, Varteberg, Baden, Vinczańska (vieille Europe), les amphores globulaires, Cucuteni-Tripolje, Bells Cups, le néolithique grec sont des cultures avec une prédominance d'adjuvants I2 avec un mélange G2 (l'haplogroupe G2 ne peut se produire qu'en minorité, étant donné que les gens de la race Le Caucasien G2 est arrivé en Europe à cette époque relativement récemment, contrairement au peuple Dynarczyk qui est ici depuis plus de 30 000 ans (Fig.12). La culture Trypolska peut être considérée comme la première culture slave parce que les gens de I2 et R1a s'y mélangent au début du 4e millénaire avant J.-C. Contrairement au Arias hg R1a, la propagation de l'ADN de R1b - les porteurs d'Arbinów se produit après la destruction des peuples autochtones et la destruction de tout leur chemin, qui peut être vu quand ils pénètrent progressivement l'Europe plus loin. La Grèce antique et le centre des Balkans, l'Europe de l'Est et la péninsule des Apennins ont évité la destruction de la horde nomade d'Arbin. De là, il est clair pour nous qui étaient les anciens Pelazgas, les ancêtres des Grecs (et aussi des Étrusques), seuls les gens avec l'haplogroupe I2 mélangé avec R1a. En effet, il n'y avait pas d'autres peuples en Europe à cette époque, à l'exception des envahisseurs - occidentaux, c'est-à-dire Arbins et attaqués - Slaves.

Interesujące jest również to, że budowniczymi tak zwanej cywilizacji megalitycznej, która rozciągała się od Adriatyku do Wielkiej Brytanii, charakteryzującej się dużymi megalitycznymi grobowcami, świątyniami, obserwatoriami, w tym Stonehenge, byli pierwsi mieszkańcy Europy, czyli nosiciele hg I2. Należy również zauważyć, że pierwsze złożone obserwacje astronomiczne przeprowadziła kultura Lepenski Vir, począwszy od 8000 roku p.n.e., co udowadnia nasz największy ekspert od Lepenskiego Viru, Hristivoje Pavlovic w swojej książce „The Sun of Lepenski Vir”. Wciąż podziwiamy ich złożone umiejętności architektoniczne i astronomiczne rozprzestrzeniające się na Bałkanach w obserwatoriach i świątyniach, takich jak Kokino w Macedonii i w całej Europie.

Il est également intéressant de noter que les constructeurs de la soi-disant civilisation mégalithique, qui s'étendait de l'Adriatique à la Grande-Bretagne, caractérisée par de grandes tombes mégalithiques, des temples, des observatoires, y compris Stonehenge, ont été les premiers habitants de l'Europe, c'est-à-dire les porteurs de hg I2. Il convient également de noter que les premières observations astronomiques complexes ont été réalisées par la culture Lepenski Vir à partir de 8000 av.J.-C., ce qui est prouvé par notre plus grand expert du Lepenski Vir, Hristivoje Pavlovic dans son livre "Le Soleil de Lepenski Vir". Nous admirons toujours leurs compétences architecturales et astronomiques complexes réparties dans les Balkans dans des observatoires et des temples, tels que Kokino en Macédoine et dans toute l'Europe.

Na rycinie 11 możemy zobaczyć odkrycia genetyczne z terytorium brytyjskiego w okresie 3800-3000 lat. Wszystkie odkrycia dotyczą genetyki I2a, która jest dziś bardzo mocna na Bałkanach. W tym okresie naukowcy zgadzają się, że w czasie budowy Stonehenge wszystkie trzy znaleziska z Banbury, które jest położone są bardzo blisko geograficznie z Stonehenge, należą do linii genetycznej I2a – Dynarskiej.

Dans la figure 11, nous pouvons voir des découvertes génétiques du territoire britannique sur une période de 3800-3000 ans. Tous les résultats concernent la génétique I2a, qui est très forte dans les Balkans aujourd'hui. Pendant cette période, les scientifiques conviennent que lors de la construction de Stonehenge, les trois découvertes de Banbury, qui est située très près géographiquement de Stonehenge, appartiennent à la lignée génétique I2a - Dynarska.

Dane te są potwierdzone badaniami w serbskich projektach DNA, więc tutaj możemy przekazać pełny obraz historii ludzkiej haplogrupy genetycznej I2 (Dynarskiej), a także wiedzę o odkryciach szkieletów ze składnikiem I2. Jednak serbski projekt DNA nie uważa tych wyników za związane z nami [Serbami CB], ponieważ należą one do innych podgrup, do których Serbowie nie należą dzisiaj. Należy jednak pamiętać, że podgrupy są tworzone z powodu różnych czynników, takich jak klimat, dieta, położenie geograficzne i wiele jeszcze innych, które nie zostały uwzględnione w badaniu. Najczęściej nowe podgrupy powstają po przeprowadzce do nowych miejsc, więc pewne zmiany mogą wiązać się ze szlakiem migracji, czy nowym miejscem osiedlenia, ale to nie znaczy, że są to innego pochodzenia osoby, ponieważ zmiana podgrupy nie zmienia języka, zwyczajów, fizjologii i innych cech, które tworzą wspólnotę ludności.

Ces données sont confirmées par des recherches dans des projets d'ADN serbe, nous pouvons donc ici fournir une image complète de l'histoire de l'haplogroupe génétique humain I2 (Dynarska), ainsi que des connaissances sur les découvertes de squelettes avec le composant I2. Cependant, le projet d'ADN serbe ne tient pas compte de ces résultats qui nous concernent [CB Serbes] car ils appartiennent à d'autres sous-groupes auxquels les Serbes n'appartiennent pas aujourd'hui. Cependant, il ne faut pas oublier que des sous-groupes sont créés en raison de divers facteurs tels que le climat, l'alimentation, la situation géographique et bien d'autres qui n'ont pas été inclus dans l'étude. Le plus souvent, de nouveaux sous-groupes sont formés après avoir déménagé vers de nouveaux endroits, donc certains changements peuvent être associés à la route de migration ou au nouveau site d'établissement, mais cela ne signifie pas qu'ils sont d'une origine différente de la personne, car le changement de sous-groupe ne change pas la langue, les habitudes, la physiologie et d'autres caractéristiques qui forment une communauté de personnes.

Tutaj możemy zobaczyć dane z Serbskiego Projektu DNA, w którym mówimy o pokrewnych liniach męskich znalezionych w całej Europie:

Ici, nous pouvons voir les données du projet ADN serbe, dans lequel nous parlons de lignées mâles apparentées trouvées dans toute l'Europe:

„Można śmiało powiedzieć, że haplogrupa I2, jako haplogrupa, która jest obecna w Europie od ponad 30 000 lat w postaci wielu gałęzi, była mniej lub bardziej obecna wśród wszystkich starożytnych populacji i ludów zamieszkujących Europę od paleolitu i neolitu poprzez epoki miedzi, brązu i żelaza aż do starożytności i średniowiecza, a potwierdzenie tego znaleziono w ponad dwustu starożytnych szkieletach z dotychczas testowanych okresów, które zostaną omówione poniżej ”.

Il est juste de dire que l'haplogroupe I2, en tant qu'haplogroupe qui est présent en Europe depuis plus de 30 000 ans sous la forme de nombreuses branches, était plus ou moins présent parmi toutes les populations et tous les peuples antiques habitant l'Europe depuis le Paléolithique et le Néolithique en passant par le cuivre, le bronze et repasser à l'Antiquité et au Moyen Âge, et cette confirmation a été trouvée dans plus de deux cents squelettes antiques des périodes testées jusqu'à présent, qui seront discutés ci-dessous.

Dzięki postępom w badaniach DNA ze szkieletów z przeszłych dziesiątek i tysięcy lat, artykuły naukowe ostatniego czasu zajmujące się tym tematem zapewniły nam wgląd w strukturę i pochodzenie genetyczne najstarszych mieszkańców Europy.

Grâce aux progrès de la recherche sur l'ADN des squelettes des dernières décennies et des milliers d'années, de récents articles scientifiques traitant de ce sujet nous ont donné un aperçu de la structure et de l'origine génétique des plus vieux habitants d'Europe.

Gałąź I2c-L596 została odkryta w szkieletach mezolitycznych ze Skandynawii, ale także wśród neolitycznych rolników w Anatolii i Europie Południowo-Wschodniej. Znaleziono go również wśród późniejszych szkieletów brązowo-dopskim[CB???? -бронзанодопском/ bronzanodopskom] z Czech i Niemiec.

La branche I2c-L596 a été découverte dans des squelettes mésolithiques de Scandinavie, mais aussi chez des agriculteurs néolithiques d'Anatolie et d'Europe du Sud-Est. Il a également été retrouvé parmi des squelettes de dope brune plus tard [CB ???? -бронзанодопском / bronzanodopskom] de la République tchèque et de l'Allemagne.

Oddział I2a2a-M223> L701 został znaleziony w neolitycznych szkieletach z Ukrainy, próbkach miedzi z Węgier oraz wśród próbek Jamne z Rosji i Bułgarii. Znaleziono go również w późniejszych okresach, z jednym Scytyjczykiem z terytorium Mołdawii i jednym Sarmatą z terytorium Rosji.

La division I2a2a-M223> L701 a été trouvée dans des squelettes néolithiques d'Ukraine, des échantillons de cuivre de Hongrie et parmi des échantillons de Jamne de Russie et de Bulgarie. Il a également été retrouvé dans des périodes ultérieures, avec un Scythe du territoire de la Moldavie et un Sarmate du territoire de la Russie.

Gałąź I2a2a-M223> Z161 została znaleziona w mezolitycznych szkieletach kultury Lepenski Vir, neolitycznych szkieletach z Półwyspu Iberyjskiego i Polski (Kultura kulistych amfor) oraz szkieletach Liniowej Kultury Ceramicznej (Wyroby ceramiki kłutej). W późniejszych okresach znaleziono go wśród szkieletów kultury Wielbarskiej, która wiąże się z plemionami wschodniogermańskimi, oraz wśród wczesnośredniowiecznych szkieletów lombardzkich z Węgier. [zgoda tylko pod warunkiem że germański nie oznacza wyłącznie anglo-sasko-niemiecki, lecz także słowiański CB].

La branche I2a2a-M223> Z161 a été trouvée dans les squelettes mésolithiques de la culture Lepenski Vir, les squelettes néolithiques de la péninsule ibérique et de la Pologne (Culture d'amphores sphériques) et les squelettes de culture céramique linéaire (produits céramiques de base). Plus tard, il a été trouvé parmi les squelettes de la culture Wielbarska, qui est associée aux tribus germaniques orientales, et parmi les premiers squelettes lombards médiévaux de Hongrie. [consentement seulement à condition que germanique signifie non seulement anglo-saxon-allemand, mais aussi slave CB].

Gałąź I2a2a-M223> M284 została znaleziona wyłącznie w Wielkiej Brytanii, głównie w szkieletach neolitycznych, ale także w kilku szkieletach z epoki brązu.

Envoyer des commentaires

Gałąź I2a2a-M223> Y6098 została znaleziona prawie wyłącznie na terytorium Hiszpanii, w szkieletach z epoki neolitu, miedzi i brązu, a także w jednym szkielecie brązowo-dopskim [CB???? -бронзанодопском/ bronzanodopskom] z Czech.

La branche I2a1a2-S21825 a été trouvée dans les squelettes paléolithiques et mésolithiques d'Europe occidentale (Belgique, France, Suisse), mais aussi chez des chasseurs collectionneurs ultérieurs de Suède, de Hongrie (culture Koros) et de Lituanie (culture Narva).

Gałąź I2a1a1-L158 została znaleziona wśród szkieletów neolitycznych i szkieletowych z Półwyspu Iberyjskiego, szkieletach z epoki miedzi z Węgier (kultura Baden) i północnych Włoch (kultura Remedelo), a także wśród szkieletów Dzwonkowców z epoki brązu (z Bell Beaker) z Węgier i Portugalii.

La branche I2a1b-M423 * (éteinte - introuvable dans aucune des branches existantes) a été trouvée dans les squelettes mésolithiques de chasseurs-cueilleurs du Luxembourg (Loschbour), de Suède (Motala3, Motala12) et de Norvège (Steigen).

Oddział I2a1a2-S21825 znaleziono w paleolitycznych i mezolitycznych szkieletach Europy Zachodniej (Belgia, Francja, Szwajcaria), ale także wśród późniejszych łowców zbieraczy ze Szwecji, Węgier (kultura Koros) i Litwy (kultura Narva).

La branche I2a1b1-L161.1 a été trouvée dans un squelette mésolithique de Lituanie, des squelettes néolithiques de la péninsule ibérique, de Grande-Bretagne, de Suède et d'Allemagne.

Gałąź I2a1b-M423 * (wymarła – nie znajdowana u żadnej z istniejących obecnie gałęzi) została znaleziona w szkieletach mezolitycznych łowców-zbieraczy z Luksemburga (Loschbour), Szwecji (Motala3, Motala12) i Norwegii (Steigen).

La branche I2a1b2-L621 a été trouvée dans un squelette médiéval de Pologne, et le seul squelette ancien, qui appartient à la branche Y3120 "Slovène-Carpates", a été trouvé sur le site archéologique de Sungir dans la région de Vladimir en Russie, daté du Moyen Âge (1100-1220 après JC).

Odgałęzienie I2a1b1-L161.1 znaleziono w mezolitycznym szkielecie z Litwy, neolitycznych szkieletach z Półwyspu Iberyjskiego, z Wielkiej Brytanii, Szwecji i Niemiec.

Oddział I2a1b2-L621 został znaleziony w średniowiecznym szkielecie z Polski, a jedyny starożytny szkielet, który należy do gałęzi Y3120 „słoweńsko-karpackiej”, znaleziono w archeologicznym miejscu Sungir w regionie Vladimir w Rosji, datowanym na średniowiecze (1100- 1220 AD).

Pour les Serbes, il est important que sur 17 squelettes testés à partir de Lepenski Vir, 10 appartiennent au hg I2, dont un échantillon de Padine appartient à la branche I2a1-P37, c'est-à-dire la lignée entre autres à la branche I2a. -CTS10228, qui domine aujourd'hui parmi les Serbes. Cela conduit à la conclusion que ce membre de Lepenski Viru est notre grand-père de droit, ou plus précisément son arrière-grand-père. Peut-être que sa progéniture ou la progéniture d'autres personnes de cette branche à un moment donné a fui les Balkans pour revenir plus tard, mais il est important que cette branche soit toujours là où elle est apparue, et nous lie donc indissociablement à cette grande civilisation.

Sur la figure 13, nous pouvons voir l'Europe dans la période de 4500 à 3400 av. J.-C. .. Le rouge indique la découverte de I2 hg dinarique, et le jaune indique G2 hg-Caucasien. Les découvertes d'Arbin, les gens du hg R1b ne sont pas encore très répandus et ils étaient probablement encore à la périphérie de l'Europe à cette époque.

Dla Serbów ważne jest to, że spośród 17 szkieletów testowanych z miejscowości Lepenski Vir, 10 należało do hg I2, z czego jedna próbka z miejscowości Padina należała do gałęzi I2a1-P37, czyli linii między innymi do gałęzi I2a. -CTS10228, który dziś dominuje wśród Serbów. Prowadzi to do wniosku, że ten członek Lepenskiego Viru jest naszym prawiekowym dziadkiem, a ściślej jego pradziadkiem. Być może jego potomstwo lub potomstwo innych ludzi z tej gałęzi w pewnym momencie uciekło z Bałkanów, aby powrócić później, ale ważne jest, że gałąź ta była nadal tam, gdzie powstała, a zatem nierozerwalnie wiąże nas z tą wielką cywilizacją.

Na rycinie 13 możemy zobaczyć Europę w okresie od 4500 do 3400 p.n.e.. Kolor czerwony oznacza odkrycia I2 hg dynarskiego, a żółty wskazuje G2 hg -kaukaskich ludzi. Odkrycia Arbinów, ludzi z hg R1b nie są jeszcze powszechne i prawdopodobnie nadal przebywali oni w tym czasie na obrzeżach Europy w tym okresie.

Après le transfert d'intérêt pour l'ancienne culture balkanique en Europe centrale et orientale, sous la pression de Pragerman, la création de nouvelles cultures des Amphores sphériques et de Bade a commencé. Toutes les découvertes de cette culture confirment le hg I2 et G2, identique à Vincza, mais sur 4 millénaires la part de hg R1a en eux a lentement augmenté. Selon Carlos Quiles, une nouvelle grande culture de la corderie ("Corded Ware") émerge de ces cultures lors d'une rencontre et d'un croisement pacifiques de I2 personnes avec le hg R1a (membres de la culture de North Jamna), et elle est déjà définitivement slave.

Après cette période relativement calme, jusqu'à 2800 av. un moment clé est venu pour l'histoire de l'Europe, car à bien des égards, c'était la vraie Première Guerre mondiale et la marche des premiers Pra-Allemands et Pra-Celts contre les Européens indigènes, le peuple I2 et les Jamnejans du nord de Hg R1a, qui se sont mélangés avec les indigènes et ont créé une autre civilisation slave en Europe centrale et orientale. Comme le montre la figure 14, les Germano-Celtes ont envahi l'Europe centrale à travers les Balkans, laissant des villes en ruine et une population exterminée. [J'ai déjà évoqué le concept des Germano-Celtes] CB].

Po przeniesieniu zainteresowania starożytnej kultury bałkańskiej na Europę Środkową i Wschodnią, pod naciskiem Pragermanów, rozpoczęło się tworzenie nowych kultur Amfor Kulistych i Badeńskiej. Wszystkie odkrycia z tej kultury potwierdzają hg I2 i G2, identyczne jak Vincza, ale w ciągu 4 tysiącleci udział hg R1a w nich powoli wzrastał. Według Carlosa Quilesa nowa wielka kultura ceramiki sznurowej („Corded Ware”) wyłania się z tych kultur podczas pokojowego spotkania i skrzyżowania ludzi I2 z hg R1a (członkowie kultury Północnej Jamna), i jest ona już zdecydowanie słowiańska.

Po tym stosunkowo spokojnym okresie, do 2800 p.n.e. nastał czas kluczowy dla historii Europy, ponieważ pod wieloma względami była to prawdziwa pierwsza wojna światowa i marsz pierwszych Pra-Germanów i Pra-Celtów przeciwko rdzennym Europejczykom, ludowi I2 i północnym Jamnejczykom z hg R1a, którzy zmieszali się z tubylcami i stworzyli kolejną cywilizację słowiańską w Europie Środkowej i Wschodniej. Jak widać na rycinie 14, Germano-Celtowie najechali Europę Środkową przez Bałkany, pozostawiając zrujnowane miasta i eksterminowaną populację. [Do pojęcia Germano-Celtów już się odnosiłem CB].

Analiza szczątków szkieletowych z obszaru kultury ceramiki sznurowej od 3500 p.n.e. do 2800 p.n.e. ujawniła, że słowiański gen aryjski R1a był obecny na obszarze współczesnych Niemiec wraz z genem dynarskim I2a (ryc. 15). Gen dynarski przetrwał także na obrzeżach Europy, ale też na Bałkanach, poza obszarem przemarszu Arbinów, ludu R1b, przodków dzisiejszych ludzi Zachodu.

Analyse des restes squelettiques de la zone des céramiques à cordes de 3500 av. jusqu'à 2800 avant notre ère a révélé que le gène slave aryen R1a était présent dans l'Allemagne moderne avec le gène dinarique I2a (Fig. 15). Le gène dinaire a également survécu à la périphérie de l'Europe, mais aussi dans les Balkans, en dehors des marches d'Arbin, le peuple R1b, les ancêtres des occidentaux d'aujourd'hui.

Wyniki te podają najdokładniejszą datę i miejsce pewnej etnogenezy Słowian, która miała miejsce nie później niż około 3500 roku p.n.e. w Europie Środkowej. Proces ten najlepiej opisuje książka „Indo European Demic Diffusion Model” Carlosa Quilesa z Uniwersytetu Estremadura w Hiszpanii, Wydział Biologii Komórki. Antropologiczną tożsamość szkieletów od epoki kamienia do współczesności potwierdza również największy serbski antropolog Srboljub Zivanovic. Badając najstarsze i największe cmentarze w Europie, od wschodniej Serbii po Dżerdap, gdzie lokalni mieszkańcy są chowani nieprzerwanie od okresu neolitu do dnia dzisiejszego, doszedł do wniosku, że była to populacja o tych samych cechach antropologicznych.

Ces résultats donnent la date et le lieu les plus précis d'une certaine ethnogénèse des Slaves, qui a eu lieu au plus tard vers 3500 av. en Europe centrale. Ce processus est mieux décrit par le livre "Indo European Demic Diffusion Model" de Carlos Quiles de l'Université d'Estrémadure en Espagne, Département de biologie cellulaire. L'identité anthropologique des squelettes de l'âge de pierre à nos jours est également confirmée par le plus grand anthropologue serbe Srboljub Zivanovic. En étudiant les plus anciens et les plus grands cimetières d'Europe, de l'est de la Serbie à Djerdap, où les résidents locaux ont été inhumés en continu du néolithique à nos jours, il a conclu qu'il s'agissait d'une population ayant les mêmes caractéristiques anthropologiques.

Badania DNA odkrywają, zarówno matczyną, jak i ojcowską, ciągłość haplogrupy dynarskiej I2, obecnie dominującej na Bałkanach, a w Europie obecnej od ponad 30 000 lat. Szkielety ludzi I2 współistnieją również z ludźmi z R1a haplogrupy Aryjskiej od 4. tysiąclecia p.n.e., kiedy nastąpiło pokojowe skrzyżowanie tych kultur i powstanie etnosu, który dziś nazywa się Słowianami. R1a Praarjowie-Rosjanie [!!! CB] i I2-z Lepenskiego Viru, Vinczanie, jako przodkowie Serbów, utworzyli językową i kulturalną wspólnotę około 3500 roku p.n.e. na obszarze od dzisiejszej Ukrainy (obszar ówczesnej kultury Tripolje) do Francji (ówczesnej kultury ceramiki sznurowej). Dynarowie utrzymują się również na terytorium Hiszpanii i Wielkiej Brytanii, gdzie do dziś ich obecność od czasów starożytnych poświadcza występowanie także dzisiaj tej haplogrupy w niewielkim odsetku do 5 procent. Zbieżność występuje też w toponimach identycznych z naszymi Bałkanami, które po raz pierwszy przedstawił nam pisarz Milos Crnjanski. Nie można zapomnieć o wkładzie w badania największej serbskiej Angielki, Ranki Kujic, która w swojej książce „Serbski i celtycki” pokazała duży zbiór identycznych słów, które pochodzą ze starożytnego okresu bytowania „Wysp Dynarskich” na Wyspach Brytyjskich. Można stwierdzić, że każda teoria późnego pojawienia się słowiańskiego etnosu (koniec III wieku naszej ery) powinna zostać ponownie zbadana, ponieważ badania naukowe europejskich genetyków i mikrobiologów, a także antropologów i lingwistów dostarczają nowych danych, które obalają tę teorię.

La recherche sur l'ADN révèle, à la fois maternelle et paternelle, la continuité de l'haplogroupe Dinar I2, qui domine désormais les Balkans et est présent en Europe depuis plus de 30 000 ans. Les squelettes de I2 coexistent également avec les habitants de R1a de l'haplogroupe aryen du IVe millénaire avant JC, quand il y a eu une intersection pacifique de ces cultures et l'émergence de l'ethnie, aujourd'hui appelée Slaves. R1a Praariens-Russes [!!! CB] et I2-de Lepensky Vir, Vinczanie, en tant qu'ancêtres des Serbes, ont formé une communauté linguistique et culturelle vers 3500 av. dans la région de l'Ukraine d'aujourd'hui (puis la zone de culture de Tripolje) à la France (puis la culture du cordon). Dynars persistent également sur le territoire de l'Espagne et de la Grande-Bretagne, où à ce jour leur présence depuis l'Antiquité confirme la présence de cet haplogroupe aujourd'hui dans un petit pourcentage jusqu'à 5%. La convergence se produit également dans des toponymes identiques à nos Balkans, qui nous ont été présentés pour la première fois par l'écrivain Milos Crnjanski. On ne peut pas oublier la contribution à l'étude de la plus grande femme anglaise serbe, Ranka Kujic, qui dans son livre "Serbe et Celtique" a montré une grande collection de mots identiques qui proviennent de la période ancienne de l'existence des "îles Dinariques" dans les îles britanniques. On peut dire que toute théorie de l'émergence tardive de l'ethnie slave (fin du IIIe siècle après JC) devrait être réexaminée, car les études scientifiques des généticiens et microbiologistes européens ainsi que des anthropologues et des linguistes fournissent de nouvelles données qui réfutent cette théorie.

Oto wnioski wyciągnięte z badań Marty Milenik-Sikorskiej z artykułu „Historia Słowian wywnioskowana na podstawie kompletnych mitochondrialnych sekwencji genomu”, które wskazują, że na podstawie analiz genetycznych i antropologicznych Słowianie pochodzą z Europy Środkowej i nie osiedlili się w Europie Środkowej jako przybysze znad rzeki Prutu i Dniestru we wczesnym średniowieczu:

Voici les conclusions tirées de l'étude de Marta Milenik-Sikorska de l'article "Histoire des Slaves déduit de séquences complètes du génome mitochondrial", qui indiquent que sur la base d'analyses génétiques et anthropologiques, les Slaves viennent d'Europe centrale et ne se sont pas installés en Europe centrale en tant qu'arrivées du Prut River et le Dniestr au début du Moyen Âge:

„Zatem dane z zebranych do tej pory kompletnych genomów mitochondrialnych wydają się wskazywać, że przodkowie Słowian byli raczej autochtonicznymi ludami Europy Środkowej i Wschodniej niż wczesnymi średniowiecznymi najeźdźcami pojawiającymi się na ograniczonych obszarach dorzecza Prutu i Dniestru i gwałtownie się rozwijającymi z powodu migracji, jak sugerują niektórzy archeolodzy. Pod tym względem pełne dane genomu dotyczące kilku podhaplogrup mitochondrialnych o prawdopodobnym pochodzeniu środkowoeuropejskim przedstawione w tym i poprzednich badaniach są w pełni zgodne z ostatnimi odkryciami antropologii fizycznej, co sugeruje ciągłość osadnictwa ludzi w Europie Środkowej między okresem rzymskim a wczesnym średniowieczem ”.

Ainsi, les données des génomes mitochondriaux complets collectés jusqu'à présent semblent indiquer que les ancêtres des Slaves étaient plus des peuples autochtones d'Europe centrale et orientale que les premiers envahisseurs médiévaux apparaissant dans les zones restreintes du bassin du Pruty et du Dniestr et se développant rapidement en raison de la migration, comme le suggèrent certains archéologues. À cet égard, les données complètes du génome de plusieurs sous-groupes mitochondriaux avec une origine probable d'Europe centrale présentées dans cette étude et les précédentes sont pleinement cohérentes avec les découvertes récentes de l'anthropologie physique, suggérant une continuité de l'établissement humain en Europe centrale entre la période romaine et le début du Moyen Âge.

Wydarzenia po 2800 roku p.n.e. wyjaśniają bardziej szczegółowo ostateczną formację ludów w całej Europie i są bezpośrednio związane z nowym marszem wojowników Arbinów, ludu o hg R1b, czyli dzisiejszych ludzi Zachodu, a wcześniej Germanów, Celtów i Italików. Podczas tej kampanii obraz genetyczny Europy Środkowej i Zachodniej zmienia się drastycznie, ponieważ nowej kampanii towarzyszy straszne zniszczenie i ludobójstwo. Wiele starych haplotypów znika i zastępuje je ponad 80 procent haplogrup R1b. Marija Gimbutas nazwała ten okres „końcem starej Europy”. Pokojowa i cywilizowana kultura starej Europy została zastąpiona nową destrukcyjną i ludobójczą, Nową Europą, która trwa do dziś.

Événements après 2800 av. expliquer plus en détail la formation finale des peuples à travers l'Europe et sont directement liés à la nouvelle marche des guerriers d'Arbin, les gens de hg R1b, c'est-à-dire les occidentaux d'aujourd'hui et les anciens Allemands, Celtes et Italiques. Au cours de cette campagne, l'image génétique de l'Europe centrale et occidentale change radicalement car la nouvelle campagne s'accompagne de terribles destructions et d'un génocide. De nombreux anciens haplotypes disparaissent et sont remplacés par plus de 80% des haplogroupes R1b. Marija Gimbutas a qualifié cette période de «fin de la vieille Europe». La culture pacifique et civilisée de la vieille Europe a été remplacée par une nouvelle Nouvelle Europe destructrice et génocidaire qui perdure encore aujourd'hui.

Rycina 16 pokazuje rozkład halpogrup od 2550 do 2140 p.n.e.. W ciągu niecałych 300 lat Arbini – ludność Pre-Zachodnia, całkowicie zastąpili populację Europy środkowej, zachodniej i północno-zachodniej. Ten przełom został również odnotowany archeologicznie w postaci spalonych i zniszczonych obiektów w cywilizacjach Vincza, kultury Tripolje, kultury Megalitycznej i znacznej części kultury Ceramiki Sznurowej. Naukowcy mówią o ludobójstwie na dużą skalę, w którym przeżyło tylko 17 procent mężczyzn, a kobiety były brane jako łup, jak pokazuje dzisiejsza genetyka mtDNA, zgodnie z którą około 60 procent wszystkich Europejczyków, w tym ludzi Zachodu, pochodzi od kobiet z pra-europejskiej populacji. Trzeba powiedzieć, że członków haplogrupy R nie można uznać za tych którzy nadali wygląd ludziom zamieszkującym dziś Europę, zanim nie przemieszali się z I2a. Haplogrupa R jest braterska dla grup Ku (Q) -mongolskiej i N (N) -ugrofińskiej gdyż mają one wspólne pochodzenie i przestrzeń pochodzenia gdzieś na dzisiejszej Syberii. Również dzisiejsze ludy, które mają najwyższy odsetek haplogrupy R1b, to nie tylko Niemcy, Anglicy, Francuzi, ale także ludy turkmeńskie stepu azjatyckiego, ich bracia, którzy pozostali w rodzinnej ojczyźnie, u których haplogrupa R1b przekracza 50 procent, a ich językiem jest turecki , a także odpowiedni wygląd fizyczny ciała. Maciamo Hey, redaktor naczelny Eupedii, w artykule zajmującym się genetyką R1b, stwierdza, że delikatna mutacja „allela A111T (rs1426654)” odpowiedzialna za jaśniejszy biały kolor skóry, rozprzestrzeniła się między nosicielami haplogrupy R1a i R1b, gdy przenikali do Europy, oraz że przedtem mieli oni fizjonomię mongoloidalną, kiedy byli mieszkańcami stepu Ukrainy.

La figure 16 montre la distribution des halpogroupes de 2 550 à 2 140 avant JC En moins de 300 ans, Arbini - la population pré-occidentale, a complètement remplacé la population d'Europe centrale, occidentale et du nord-ouest. Cette percée a également été notée archéologiquement sous la forme d'objets brûlés et détruits dans les civilisations de Vincza, la culture Tripolje, la culture mégalithique et une partie importante de la culture de la céramique filaire. Les scientifiques parlent d'un génocide à grande échelle, dans lequel seuls 17% des hommes ont survécu et des femmes ont été prises comme butin, comme le montre la génétique d'ADNmt d'aujourd'hui, selon laquelle environ 60% de tous les Européens, y compris les Occidentaux, sont des femmes pré-européennes population. Il faut dire que les membres de l'haplogroupe R ne peuvent être considérés comme ceux qui ont donné l'apparence à des personnes vivant aujourd'hui en Europe tant qu'elles ne se sont pas mélangées à I2a. L'haplogroupe R est fraternel pour les groupes Ku (Q) -mongol et N (N) -ugrofiniens parce qu'ils partagent une origine et un espace d'origine communs quelque part dans la Sibérie d'aujourd'hui. De plus, les peuples d'aujourd'hui qui ont le pourcentage le plus élevé de l'haplogroupe R1b ne sont pas seulement des Allemands, anglais, français, mais aussi les peuples turkmènes de la steppe asiatique, leurs frères qui sont restés dans leur patrie, où l'haplogroupe R1b dépasse 50% et leur langue est le turc, ainsi que l'apparence physique adéquate du corps. Maciamo Hey, rédacteur en chef d'Eupedia, dans un article traitant de la génétique de R1b, déclare que la mutation délicate de "l'allèle A111T (rs1426654)" responsable d'une couleur de peau blanche plus vive, se propage entre les porteurs de l'haplogroupe R1a et R1b lorsqu'ils pénètrent en Europe, et qu'avant, ils avaient une physionomie mongoloïde lorsqu'ils étaient habitants de la steppe d'Ukraine.

Envoyer des commentaires

[CB Powyższy fragment muszę uznać za dużą manipulację i co najmniej tekst mocno kontrowersyjny, o czym pisałem we wstępie do tego tłumaczenia. To, że Maciamo Hey wskazał alellę odpowiedzialną za pojaśnienie skóry oraz że prawdopodobnie mutacja ta powstała w trakcie wędrówki do Europy – ja bym powiedział na północ Euroazji i do Europy – jest być może prawdą, nie wiem bo nie poświęciłem swojej uwagi sprawie, czy nauka określiła rzeczywiście tę mutację za odpowiedzialną za biały kolor skóry – pozostają też oczy barwy niebieskiej i blond włosy – nie wiem czy to jest ta allela. Jednak dziwi mnie, że autor nie pamięta już w tym miejscu co napisał o mieszaniu się typu R1a z typem Hercegowińskiego I2a1 powyżej – w pierwszym akapicie rozdziału Kto jest starszy Serb czy Słowianin? Miał ów R1a być jasnoskórym o blond włosach i jasnych oczach, muskularnym typem , który dopiero z biegiem czasu nieco pociemniał, jeśli idzie o skórę. Ani słowa o cechach mongoloidalnych! Oczywiście rozumiem dlaczego tak napisał, no bo jakżeby Rosjanin mógł mieć cechy mongoloidalne – to idealny Aryjczyk XXI wieku (tu śmiech w całej Światowej Sieci!). Stwierdzenie, że ludność R1 miała cechy mongoloidalne jest delikatnie mówiąc dużą kontrowersją. Dysponujemy bowiem rekonstrukcją wyglądu człowieka R1a z Wyspy Jeleniej i z Wasylewki na Ukrainie – jednych z najstarszych kopalnych przedstawicieli tej haplogrupy. Żeby wiele nie gadać wklejam tutaj te rekonstrukcje, a niżej zacytuję też księdza Pietrzaka z Tropia:

[CB Le passage ci-dessus doit être considéré comme une grande manipulation et au moins un texte très controversé, que j'ai écrit dans l'introduction de cette traduction. Le fait que Maciamo Hey ait souligné l'allèle responsable de l'éclaircissement de la peau et que cette mutation soit probablement apparue pendant le voyage en Europe - je dirais au nord de l'Eurasie et en Europe - est peut-être vrai, je ne sais pas parce que je n'ai pas fait attention à la question, que la science ait déterminé en effet, cette mutation responsable de la couleur de peau blanche - il y a aussi les yeux bleus et les cheveux blonds - je ne sais pas si c'est l'allèle. Cependant, je suis surpris que l'auteur ne se souvienne plus à ce stade de ce qu'il a écrit sur le mélange du type R1a avec le type d'Herzégovine I2a1 ci-dessus - dans le premier paragraphe du chapitre Qui est un Serbe ou un Slave plus âgé? Il était censé être R1a avec des cheveux blond clair et des yeux blonds, un type musclé qui ne s'est légèrement assombri qu'avec le temps en ce qui concerne la peau. Pas un mot avec des fonctionnalités mongoloïdes! Bien sûr, je comprends pourquoi il l'a écrit, car comment un Russe pourrait-il avoir des traits mongoloïdes - il est le parfait aryen du 21ème siècle (ici le rire dans tout le réseau mondial!). Dire que la population R1 avait des traits mongoloïdes est, pour le moins, une grande controverse. Nous avons une reconstruction de l'apparence de l'homme R1a de l'île de Jelenia et de Vasylewka en Ukraine - l'un des plus anciens représentants fossiles de cet haplogroupe. Afin de ne pas trop parler, je colle ces reconstructions ici, et je citerai ci-dessous le père Pietrzak de Tropia:

Widzę tutaj mojego dziadka CB

Je peux voir mon grand-père CB ici

„Kiedy indoeuropejskie populacje R1a i R1b zaczęły w polodowcowym mezolicie, neolicie lub epoce brązu zasiedlać Europę, zastały tu zapewne bardzo rzadkie osadnictwo ludności starszej, przed-indoeuropejskiej, która przeżyła okres wielkiego zlodowacenia. Pod względem Y-DNA to haplogrupa I (I1 i I2).

Lorsque les populations indo-européennes de R1a et R1b ont commencé à s'installer en Europe au Mésolithique post-glaciaire, au Néolithique ou à l'âge du bronze, elles ont probablement trouvé de très rares établissements de personnes pré-indo-européennes plus âgées qui ont survécu à la grande période glaciaire. En termes d'ADN-Y, c'est l'haplogroupe I (I1 et I2).

Ainsi, en termes d'origine paternelle, la population de l'Europe n'est pas complètement uniforme. Les populations d'haplogroupes d'origine indo-européenne: R1a1a1 slave" et R1b1a2 "italo-celtique", ou créateurs de la langue proto-indo-européenne, représentent environ 70% des Européens. 20 pour cent est probablement le seul haplogroupe pré-indo-européen I (I1 et I2), probablement quelques "Venets".

Tak więc pod względem pochodzenia ojcowskiego ludność Europy nie jest zupełnie jednolita. Populacje pierwotnie indoeuropejskich haplogrup: „słowiańskich” R1a1a1 i „italo-celtyckich” R1b1a2, czyli twórców języka praindoeuropejskiego, stanowią około 70 procent Europejczyków. 20 procent to chyba jedyna przedindoeuropejska haplogrupa I (I1 i I2), czyli prawdopodobnie jacyś „Wenetowie”.

Les 10 pour cent restants sont en particulier le Moyen-Orient J1 et J2, l'Afrique du Nord-Egée E, le nord de la Sibérie et le Finno-U N, Little Asian / Caucasian G et Hindu / Gypsy H. "(http://www.tropie.tarnow.opoka.org.pl/pol. ex. htm) - accès le 30 12 2019.

Pozostałe 10 procent to zwłaszcza bliskowschodnie J1 i J2, północnoafrykańsko-egejska E, północnosyberyjska i ugrofińska N, małoazjatycka/kaukaska G i hinduska/cygańska H.” (http://www.tropie.tarnow.opoka.org.pl/pol.npie.htm) – dostęp 30 12 2019.

Karelczyk, "Homme de l'île de Jelenia" (Oleni Ostrov) sur le lac Onega, Y ADN M 459, hg R1a1, 6400 p. Chr., Au musée Kizhi en Carélie, Fed. russe

Karelczyk, „Człowiek z Jeleniej Wyspy” (Oleni Ostrov) na Jeziorze Onega, Y DNA M 459, hg R1a1, 6400 p. Chr., w Muzeum Kizhi w Karelii, Fed. Rosyjska

https://bialczynski.pl/wp-content/uploads/2020/01/olenioostrowiec.jpg

Des orbites plus profondes et des pommettes convexes - mais où est la mongoloïde? CB

Głębsze oczodoły i i wypukłe kości policzkowe – ale gdzie tu mongoloidalność? CB

Et une autre citation: "Ce qui relie de façon unique les peuples d'Europe aux Arias indo-iraniennes est un ancêtre masculin commun, ayant dans leur ADN-Y la mutation R1a-M417. Cette mutation, transmise aux générations futures, est aujourd'hui reconnue comme un héritage de la communauté pré-européenne, qui n'est pas seulement une communauté linguistique et ethnique, mais aussi un groupe biologique. La recherche de la patrie géographique des Praindo-Européens est en cours. Mais il est rationnel de voir cette patrie du genre génétique R1a migrer de l'Asie centrale vers l'Europe centrale. Les traces génétiques et archéologiques semblent indiquer que la Kuyavie polonaise est peut-être la dernière étape de cette migration avant l'expansion des premiers dialectes indo-européens.

I kolejny cytat: „To, co jednoznacznie łączy ludy Europy z indo-irańskimi Ariami jest wspólny przodek męski, mający w swoim Y-DNA mutację R1a-M417. Mutacja ta, przekazywana późniejszym pokoleniom, jest dziś rozpoznawana jako dziedzictwo wspólnoty praindoeuropejskiej, będącej więc nie tylko wspólnotą jezykową i etniczną, ale także grupą biologiczną. Trwa poszukiwanie geograficznej ojczyzny Praindoeuropejczyków. Ale racjonalne jest widzieć tę praojczyznę w migrującym od Azji Środkowej ku Europie Środkowej genetycznym rodzie R1a. Genetyczne i archeologiczne ślady wydają się wskazywać na polskie Kujawy jako może ostatni etap tej migracji przed ekspansją pierwszych dialektów języka indoeuropejskiego.

Racjonalną jest więc rzeczą także na ziemiach Polski poszukiwać wydzielenia się Bałtosłowian i Prasłowian z praindoeuropejskiej wspólnoty językowej i biologicznej. Oto miejsce Prasłowian na diagramie filogenetycznego drzewa rodu R1a-M417. Mężczyźni z ojcowskimi mutacjami M458 i Z280 występują w zdecydowanej przewadze w dzisiejszych krajach słowiańskich. W Polsce – do około 57 procent.”

Par conséquent, il est également rationnel en Pologne de rechercher la séparation des Balto-Slaves et des Praslavs de la communauté linguistique et biologique pro-indo-européenne. C'est la place des Praslavs dans le schéma de l'arbre phylogénétique de la famille R1a-M417. Les hommes atteints de mutations paternelles M458 et Z280 présentent un avantage certain dans les pays slaves d'aujourd'hui. En Pologne - jusqu'à environ 57%. "

W tym świetle kolejny akapit artykułu także jest kontrowersyjny.

Dans cette optique, le paragraphe suivant de l'article est également controversé.

Zmiana ta może być związana z ich mieszaniem z nosicielami haplogrupy I, co do których potwierdzono, że mają gen dla jasnej i białej skóry już od pierwszych testowanych próbek, podczas gdy nosiciele genów R1b i R1a nie mieli go wcześniej, co genetyk Andreas Keller również potwierdza. Zmiana fizjonomii z głównie azjatyckiej na europejską może mieć również związek z klimatem, ale absorpcja lokalnych kobiet rasy białej przez wiele tysiącleci miała duży i być może kluczowy wpływ. Podobnie jest w przypadku języka, więc popularne słowa, takie jak brat, matka, ojciec, słońce, woda itp., które dziś uważamy za podstawę indoeuropejską, można również powiązać z okresem, w którym matki, Europejki utrzymywały swoje nowo narodzone potomstwo i uczyły je swojej mowy. Oczywiście, język jest żywą kategorią, a stworzenie przedindoeuropejskiego języka było powiązane z przenikaniem się wszystkich tych grup od pierwszych kontaktów na stepach Ukrainy, ale nie można zignorować faktu, że Baskowie, którzy dziś mają 90 procent haplogrupy R1b, nie mówią w języku indoeuropejskim, jak i Ujgurowie, Baszkirzy i inne plemiona azjatyckie posiadające dominujące geny R1a i R1b. To mówi nam, że dzisiejsi Europejczycy z Zachodu nie mówią w pełni swoim oryginalnym językiem, ale zmienili go częściowo, kontaktując się z innymi grupami, a była to przede wszystkim grupa I2, czyli staroeuropejska.

Ce changement peut être lié à leur mélange avec les porteurs de l'haplogroupe I, dont il a été confirmé qu'ils possédaient un gène pour la peau claire et blanche des premiers échantillons testés, alors que les porteurs des gènes R1b et R1a ne l'avaient pas auparavant, ce que le généticien Andreas Keller confirme également . Changer la physionomie, principalement asiatique à européenne, pourrait également être lié au climat, mais l'absorption de femmes caucasiennes locales depuis de nombreux millénaires a eu un impact important et peut-être clé. Il en va de même pour la langue, donc des mots populaires tels que frère, mère, père, soleil, eau, etc., que nous considérons aujourd'hui comme une base indo-européenne, peuvent également être associés à la période pendant laquelle les mères, les femmes européennes ont maintenu leur progéniture nouveau-née et leur ont enseigné votre discours. Bien sûr, la langue est une catégorie vivante, et la création d'une langue pré-indo-européenne a été associée à l'interpénétration de tous ces groupes dès les premiers contacts dans les steppes d'Ukraine, mais on ne peut ignorer le fait que les Basques, qui possèdent aujourd'hui 90% de l'haplogroupe R1b, ne parlent pas indo-européen comme et Ouïghours, Bachkirs et autres tribus asiatiques possédant les gènes R1a et R1b dominants. Cela nous dit que les Européens de l'Ouest d'aujourd'hui ne parlent pas pleinement leur langue d'origine, mais l'ont changé en partie en contactant d'autres groupes, et c'était principalement le groupe I2, c'est-à-dire le vieil Européen.

[CB – Trudno mi sprostować ten fragment – musiałbym zacytować cały podręcznik z lingwistyki i drugi na temat przybycia R1a i R1b do Europy w okresie neolitu. Jeszcze raz powtórzę ze wstępu:

[CB - Il m'est difficile de corriger ce passage - il me faudrait citer l'intégralité du manuel de linguistique et un autre sur l'arrivée de R1a et R1b en Europe au Néolithique. Encore une fois, depuis l'introduction:

„Bardzo kontrowersyjną treścią tego przekazu jest Serbska Teoria Pochodzenia Słowian, a zwłaszcza ich języka od matek (mtDNA haplogrupy N i jej podgrup) towarzyszących mężczyznom I2a1 sprzeczna całkowicie z dotychczasowymi teoriami z jakimi się zapoznawaliśmy w ostatnich latach, a mówiącymi, że język jest zawsze przyjmowany po linii ojcowskiej, a kobieta wchodzi w gniazdo plemienne ojca nie zaś ojciec osiada u boku kobiety i jej rodziny. Dotychczas przedstawiano nam to tak, a moim zdaniem słusznie, że to wyraźna mniejszość Staroeuropejskich Łowców Epoki Kamienia (hg Y-I2a1) żyjących w nielicznych grupkach w Europie przyjęła słownictwo od ludu rolniczego Indoeuropejczyków (R1a i R1b), który pojawił się w Europie około 10.000 lat p.n.e., dysponując przewagą biologiczną (obfitość potomstwa) z powodu zasobności jaką dało mu rolnictwo. To lud Indoeuropejczyków miał wnieść dziedzictwo języka związane z uprawą ziemi i wytwarzaniem narzędzi do tego celu oraz całym systemem przetwórstwa rolniczego i magazynowania żywności, czyli słownictwo towarzyszące tym czynnościom zbiorowym, społecznym wokół to których organizować się miało życie społeczne wspólnotowe, osiadłe, Epoki Neolitu odmienne od życia wędrownego czy na wpół-osiadłego męskich grup łowczych, wracających do kolebki okresowo z łupem/pokarmem, czy też społeczności koczowniczej wędrującej za stadami w Epoce Kamienia Łupanego.

Le contenu très controversé de ce message est la théorie serbe de l'origine des Slaves, et en particulier leur langue des mères (haplogroupe N de l'ADNmt et ses sous-groupes) accompagnant les hommes I2a1 complètement contradictoires avec les théories existantes que nous avons apprises ces dernières années, et disant que la langue est toujours acceptée le long de la ligne paternelle, et la femme entre dans le nid tribal du père, pas le père s'installant aux côtés de la femme et de sa famille. Jusqu'à présent, cela nous a été présenté, et à mon avis à juste titre, qu'ils sont une nette minorité de chasseurs de l'âge de pierre de l'Ancien Européen (hg Y-I2a1) vivant dans un petit groupe en Europe ont adopté le vocabulaire des agriculteurs indo-européens (R1a et R1b), qui est apparu en Europe d'environ 10 000 années avant JC, ayant un avantage biologique (abondance de progéniture) en raison de la richesse que l'agriculture lui a donné. Ce sont les Indo-Européens qui devaient apporter le patrimoine linguistique associé à la culture de la terre et à la production d'outils à cet effet, ainsi que l'ensemble du système de transformation agricole et de stockage des aliments, c'est-à-dire le vocabulaire accompagnant ces activités collectives et sociales autour desquelles la vie communautaire devait être organisée, sédentarisée, époque néolithique différente de la vie nomade ou des groupes de chasse mâles semi-sédentaires revenant périodiquement au berceau avec des proies / nourriture, ou une communauté nomade errant derrière des troupeaux à l'âge de pierre

…

Personnellement, je ne partage pas ce point de vue concernant l'acquisition de la langue, que nous appelons aujourd'hui le "groupe des langues indo-européennes" de la vieille femme européenne mtDNA N et les sous-groupes de cet haplogroupe maternel, à l'exclusion de la langue des pères R1a et R1b, qui serait "plus pauvre", qui n'exprime pas toute une gamme de nouvelles linguistiques liées au progrès de la civilisation. Nous observons également ce processus de nos jours et il semble que nous acceptions la langue ainsi que les gains de civilisation du centre de civilisation où ces gains sont produits - aujourd'hui de la région anglophone.]

Po przejściu proto-proto-germańskich hord w kierunku Europy Środkowej sytuacja na Bałkanach powoli się poprawia (ryc. 17). Według profesora archeologii Djordje Jankovica cywilizacja Vincza nie została całkowicie zniszczona, ponieważ wkrótce powstają nowe osady, tym razem małe wioski i schronienia na niedostępnych terenach. Kontynuowała ona życie w zwolnionym tempie, ciągle zagrożona nowymi atakami, ale nadal się utrzymywała. Znaleziska archeologiczne w epoce brązu potwierdzają rozwój nowych kultur wywodzących się ze starożytnych, z których będą się rozwijać Dacy, Ilirowie, Panonowie, Tracy. Próbki do analizy pozostałości z tego okresu z lat 2000-1500 p.n.e. są raczej nieliczne, z jedynie 5 znaleziskami z Bałkanów, z których dwa z dzisiejszych Węgier należą do genu dynarskiego I2a, 1 z trackiego grobowca R1a do słoweńsko-aryjskiego, kaukaski gen G2 i jeden semicki J2 (który nie należy do gałęzi dzisiejszych Albańczyków i Greków, ale może mieć powiązania z Minojczykami, a nawet Aryjczykami, którzy również mieli znaczący składnik J2). W każdym razie 60 procent tych znalezisk należy do tak zwanej słowiańskiej grupy I2 + R1a, i nie może być prawdą historyczną, że Ilirowie są mieszanką haplogrup R1b + E1b + J, tj. pochodzenia stepowego, semickiego i afrykańskiego, jak mówią przedstawiciele serbskiego projektu DNA. Taki pogląd nie pokrywa się z odkryciami w terenie, z poglądami europejskich naukowców, Eupedii, ale nie pokrywa się też z logiką, że mieszanka Azjatów R1b, J Semitów i E Afrykanów tworzy wysokiego, jasnoskórego i jasnookiego Iliryjczyka jako źródło historyczne i pozostałości antropologiczne . Ponadto mieszanina R1b, E1b i J2 występuje głównie u starożytnych Greków, a także u Rzymian, dlatego jest obecna w całej Europie, więc nie można jej przypisać Ilirom, Trakom i Dakijczykom, którzy pod każdym względem różnili się od pierwotnych nosicieli tej haplogrupy, Rzymian i Greków. Ilirowie musieli mieć dominujący składnik dynarskiego I2, prawdopodobnie z domieszkami Aryjczyków R1a i w mniejszym stopniu afrykańskim E1b (ze względu na kontakt z Grekami, tak jak jest dzisiaj), ponieważ w żadnym innym przypadku nie byliby kompletnymi białymi, tj. członkami białej rasy.

[W poprzednich akapitach dowiedzieliśmy się, że to dzięki matkom mtDNA N i jej podgrupom, bo to one były partnerkami I2a1, nabywa się cechy białej rasy i język indoeuropejski, więc nie wiem dlaczego nie miałoby tak być z Grekami i Albańczykami i wszystkimi Afrykanami? Abstrahuję w tym momencie od tego, że widzimy gołym okiem, iż matki białe ze swoimi partnerami, czarnymi ojcami ich potomstwa – nie rodzą białych dzieci. Abstrahuję też od tego, że matki postępowałyby z psychologicznego punktu widzenia zabójczo wobec swojego potomstwa ucząc dzieci własnego języka, a nie języka ojca, gdy przebywają w jego plemieniu mówiącym w całości jego językiem. Na przykładzie Węgier widzimy jak łatwo grupa wojowników – stosunkowo nieliczna, ale przybyła na teren zdziesiątkowany wojnami i masową emigracją narzuca swój język przybysza-koczownika ze stepu, zastanej tam grupie Słowian – od tysiącleci już przecież posiadających wyższość cywilizacji rolniczej w stosunku do „stepowych” Węgrów. Decyduje tutaj liczebność populacji i hierarchia – w Panonii musiało być w tym czasie kompletne słowiańskie załamanie demograficzne – niemalże pustka osadnicza. Powyższa koncepcja przyjęcia języka zatem to moim zdaniem teoria absurdalna. Ale może się mylę? CB]

Po 2800 p.n.e. spalone miasta i szkielety ludzi zabitych w wyniku gwałtownej śmierci można znaleźć w całej Europie. Ten akt cofnął cywilizację o 2000 lat, a dalszy rozwój będzie wymagał kolejnych 2000 lat, aby zacząć od nowa. Dawne duże miasta cywilizacji Tripolie, które miały ponad 10 000 mieszkańców, nie zaistnieją w ciągu najbliższych 3000 lat, to samo dotyczy poziomu urbanistyki, umiejętności czytania, metalurgii, mody, rolnictwa, astronomii. Aspekty takie jak struktura społeczna, systemy bez podziału na klasę, płeć, wyznanie i podział płci nie zostały jeszcze osiągnięte. O wiele więcej wody przepłynie przez starożytny Dunaj, nim ludzkość osiągnie znów taki poziom duchowości, świadomości, jedności z naturą i innymi ludźmi, jaki miały Bałkany 8000 lat temu.

Aby jutro Serbowie i reszta Bałkanów ponownie nie osiągnęli czegoś takiego [CB – poziomu cywilizacyjnego z epoki sprzed 8000 lat , czyli Kamienia Łupanego – muszę tu stwierdzić, że to jest absurdalne i kuriozalne zdanie.], nasi dawni eksterminatorzy Arbini, ludzie z Zachodu, będą prowadzić więcej wojen i ludobójstw, aby zburzyć wschód, próbując ukryć swoje wschodnie pochodzenie turańskie, ponieważ wiedzą, że haplogrupa R1b spokrewniona jest z grupami Ku (Q) -mongolską i N (N) -ugrofinową, ukrywając w ten sposób swój kompleks niższości ze względu na fakt, że dopóki nie przybyli do Europy, aby skontaktować się z pierwotnymi Vinczanami, nadal polowali na stepie i żyli tak samo jak ofiary ich polowań. Próbują ukryć nowe ludobójstwa, ponieważ dopóki jeden potomek ludu, na którego ziemi uprowadzili, żyje, będzie wyraźnym dowodem ich nieludzkości, duchowego niedorozwoju i ludobójstwa. Dlatego Serbowie powinni zawsze być świadomi i dumni, ponieważ są potomkami cywilizacji, która wniosła do świata umiejętność czytania, metalurgię, astronomię i naukę, urbanistykę, kulturę, sztukę, społeczną strukturę równości i duchowości.

[Muszę na koniec stwierdzić, że być może ten ostatni akapit szkoda było tłumaczyć, bo pozostawia on po sobie duży niesmak i powoduje niemiłe wrażenie, że cały ten artykuł należy wyrzucić jako bzdurę do kosza.CB]

Literatura:

Najważniejsze prace:

Quiles Carlose, Idno –European Demic Diffusion Model, University of Extremadura, Badajoz, 2017.

David Anthony, Horse, Wheel and the Language, Princeton University Press, 2010.

Alekseeva TI (2002) Estern Slavs. Antropologia i historia etniczna. Moskwa, Nauch. nyj Mir.

Alekseeva T. Vostochnye Slaviane. Anthropologiya i etnicheskaya istoriya [East Slavs. Antropologia i historia etniczna. Moskwa: Nauchnyi Mir; 2011 r.

Curta F. Tworzenie Słowian: historia i archeologia regionu Dolnego Dunaju. Cambridge University Press; 2001.

Kushniarevich Alena, Utevska Olga, Dziedzictwo genetyczne bałto-słowiańskich populacji mówiących: synteza danych autosomalnych, mitochondrialnych i Y-chromosomalnych, PLOS 2015. (https://journals.plos.org/plosone/article?id=10.1371/ journal.pone.0135820)

Kovacevic Lejla, Tambets Kristina. Stojąc przy bramie do Europy – struktura genetyczna populacji Bałkanów Zachodnich na podstawie markerów autosomalnych i haploidalnych, PLOS, 2014. (https://journals.plos.org/plosone/article?id=10.1371/ journal.pone.0105090)

Mielnik-Sikorska M., Daca P., Malyarchuk B., Derenko M., Skonieczna K., Perkova M. i in. Historia Słowian wywodzi się z kompletnych mitochondrialnych sekwencji genomu. PloS One. 2013; 8: e54360. pmid: 23342138

Iain McDonald, Ancient DNA in Europe, 2017.

Kljosov, A. The Origin of the Slavs. Recenzje DNA Genealogy, Belgrad, Miroslav, 2013.

Literatura obejmująca:

Aleksandra Bajic, Hristivoje Pavlovic, Judges of the Lepensky Source, Vlasici, 2015.

Ranka Kuic, Red and White, The Kinship of the Serbian and Celtic Languages, Glas srpski, 2000.

Malayarchuk Boris, Ludność Europy z mitochondrialnej Haplogrupy U5 Perspective, PLOS 2010, (https://journals.plos.org/plosone/article?id=10.1371/journal.pone.0010285)

Malayarchuk Boris, filogeneza mitochondrialnego DNA we wschodnich i zachodnich Słowianach, Molecular Biology and Evolution, tom 25, wydanie 8, 2008. Strony 1651–1658.

Mielnik-Sikorska Marta, Daca Patrycja, Historia Słowian wywnioskowana z kompletnych mitochondrialnych sekwencji genomu, PLOS 2013. https://journals.plos.org/plosone/article?id=10.1371/journal.pone.0054360)

Pericic Marijana, wysokiej rozdzielczości analiza filogenetyczna Europy Południowo-Wschodniej śledzi główne epizody ojcowskiego przepływu genów wśród populacji słowiańskich, biologia molekularna i ewolucja, tom 22, wydanie 10, październik 2005, strony 1964–1975.

Andreas Keller, Nowe spostrzeżenia na temat tyrolskiego pochodzenia Icemana i fenotypu na podstawie sekwencjonowania całego genomu, Comminications Nature, luty. 2012.

Herrera, Rene Garcia-Bertrand. Ancestralne DNA, ludzkie pochodzenie i migracje. Londyn: Academic, 2018.

Literatura internetowa:

Maciamo Hay, Geneza i historia Haplogrupy R1a (Y-DNA). https://www.academia.edu/5966134/Origins_and_history_of_Haplogroup_R1a_Y-DNA_

Maciamo Hay, Geneza i historia Haplogrupy R1b (Y-DNA). https://www.academia.edu/5965973/Origins_and_history_of_Haplogroup_R1b_Y-DNA_

Maciamo Hay, Origins i historia Haplogroup I2 (Y-DNA). https://www.academia.edu/6032140/Origins_and_history_of_Haplogroup_I2_Y-DNA_

Maciamo Hay, Geneza i historia Haplogrupy I1 (Y-DNA). https://www.academia.edu/8517660/Origins_and_history_of_Haplogroup_I1_Y-DNA_

Maciamo Hay, Origins i historia Haplogroup J2 (Y-DNA). https://www.academia.edu/6089464/Origins_and_history_of_Haplogroup_J2_Y-DNA_

Maciamo Hay, Geneza i historia Haplogroup E1b1b (Y-DNA). https://www.academia.edu/6089365/Origins_and_history_of_Haplogroup_E1b1b_Y-DNA_

Maciamo Hay, Origins i historia Haplogroup J1 (Y-DNA). https://www.academia.edu/8937237/Origins_and_history_of_Haplogroup_J1_Y-DNA_

Maciamo Hay, Origins i historia Haplogroup G2a (Y-DNA). https://www.academia.edu/6173684/Origins_and_history_of_Haplogroup_G2a_Y-DNA_

Maciamo Hay, Starčevo – Kőrös – Criș culture (c. 6200-4500 pne) https://www.eupedia.com/genetics/starcevo_culture.shtml

Kultura Maciamo Hay, Linear Pottery (LBK) (ok. 5600-4250 p.n.e.) https://www.eupedia.com/genetics/linear_pottery_culture.shtml

Maciamo Hay, Yamna Culture (ok. 3500-2500 pne) https://www.eupedia.com/genetics/yamna_culture.shtml

Maciamo Hay, Catacomb Culture (c. 2800-1900 pne) https://www.eupedia.com/genetics/catacomb_culture.shtml

Maciamo Hay, Corded Ware Culture (ok. 3000-2350 p.n.e.) https://www.eupedia.com/genetics/corded_ware_culture.shtml

Maciamo Hay, Srubna (Timber-grave) kultura (ok. 1800-1200 p.n.e.) https://www.eupedia.com/genetics/srubna_culture.shtml

Halpogroup I2, https://www.poreklo.rs/2019/03/28/haplogrupa-i2/

Gentile obraz źródła Lepen. https://www.poreklo.rs/2018/06/15/genetska-slika-lepenskog-vira-vince/

Początki kultury sznurowej, ostateczna granica. https://indo-european.eu/2018/07/corded-ware-culture-origins-the-final-frontier/

Indoeuropejska teoria kultury ceramiki sznurowej. https://indo-european.eu/eurogenes-global25-indo-european-corded-ware-theory-doesnt-hold-water/

data artykułu oryginalnego 15.12.2019

Źródło: https://srbin.info/pocetna/aktuelno/stara-evropa-je-slovenska-genetika-dokazuje-nastanak-slovena-u-kamenom-dobu/

Oto co pisze na temat języków Indoeuropejskich i ich genezy Eupedia;

Mówi się, że osoby posługujące się językiem protoindoeuropejskim wywodzą się ze Stepu Pontyjsko-Kaspijskiego na Ukrainie i południowoeuropejskiej Rosji w późnej epoce miedzi i wczesnej epoce brązu. Ich ojcowskie pochodzenie zidentyfikowano za pomocą testów starożytnych szczątków z DNA. Oddział zachodni związany z rozwojem języków Centum (celtycki, italski i germański, a także prawdopodobnie iliryjski i albański) należał przede wszystkim do haplogrupy R1b-L23 i jej podkladów. Powstał w południowej części kultury Yamna (3500–2500 pne).

Wschodnia gałąź, związana z językami Satem, tj. przyszłe języki bałtycki, słowiański, irański i indo-aryjski (a także prawdopodobnie także tracki i mykeński grecki), mają swoje korzenie w kulturze sznurowej (ok. 3000-2350 p.n.e.) , która wyłoniła się z północnej części kultury Yamna, w strefie leśno-stepowej. Jest to głównie związane z dyfuzją haplogrupy R1a-M417 i jej podklas. Zachodnia gałąź dominująca R1b przenosiłaby mniejszość R1a i odwrotnie. Obie grupy byłyby również nosicielami innych haplogrup mniejszościowych, w tym I2a2a-L701, które znaleziono w mezolicie i neolicie Ukrainy na obrzeżach R1a i R1b, oraz Q1a, które znaleziono w kulturze chwalińskiej, Chalkolityczny poprzednik Jamny między Donem a Wołgą .

Metodologia

Haplogrupy R1a i R1b znajdują się obecnie w większości krajów Europy i na rozległych obszarach Bliskiego Wschodu, Azji Środkowej i Azji Południowej. Indoeuropejczycy przeszli od stepu pontyjsko-kaspijskiego, poślubiając lokalne kobiety, a także kobiety indoeuropejskie, trudno jest więc oszacować, jakie były pierwotne haplogrupy mtDNA plemion indoeuropejskich dawniej na stepach, przed ich wielkimi migracjami podczas Epoka brązu. Istnieją dwie metody określania haplogrup pierwotnych indoeuropejskich stepów.

Pierwszą metodą jest spojrzenie na starożytne DNA, które jest dość proste i daje nam jednoznaczne odpowiedzi. Ale ta metoda ma pięć wad lub ograniczeń:

1. Starożytne sekwencjonowanie DNA było dostępne tylko od kilku lat, a liczba badanych próbek jest nadal zbyt ograniczona, aby uzyskać pełny obraz licznych matczynych linii znalezionych w kulturze Yamna i różnych kulturach indoeuropejskich z niej pochodzących.

2. Nie zawsze można stwierdzić na podstawie poszczególnych próbek, czy dana osoba (szczególnie jeśli to kobieta i pozbawiona Y-DNA) należała do plemienia dominującego R1a lub R1b w obrębie Stepu. Nawet jeśli osobnik jest mężczyzną, a jego Y-DNA można zidentyfikować, pozostaje on niejednoznaczny, ponieważ niektóre plemiona R1b znaleziono wśród plemion R1a i na odwrót.

3. Większość próbek badanych z kultur epoki brązu pochodzi z indywidualnych pochówków elity, które niekoniecznie są reprezentatywne dla całej populacji tej kultury w tym czasie.

4. Niektóre haplogrupy, które zostały sprowadzone do Europy przez Indoeuropejczyków w epoce brązu, można również znaleźć wśród populacji mezolitycznych lub neolitycznych poza stepem. Na przykład, pewne jest, że Indoeuropejczycy z epoki brązu dzielili haplogrupy U2, U4 i U5 z mezolitycznymi łowcami z całej Europy. Linie te znajdują się obecnie w częściach Azji, w których osiedlili się Indoeuropejczycy, a ich częstotliwość koreluje z ilością domieszki indoeuropejskiej. Starożytne DNA z kultury Sredny Stog, które poprzedziło Yamnę na Ukrainie, pokazało, że haplogrupy U4 i U5a1 były już obecne w Pontyjskim Stepie w neolicie. Ponadto wydaje się, że niektóre klady H i K były również obecne wśród mezolitycznych Europejczyków, w tym H1, H4, H10, H11, K1a i K1c.

5. Starożytne DNA jest czasami zbyt uszkodzone, aby uzyskać pełny mitochondrialny genom niezbędny do ustalenia głębokich kladów w haplogrupie. Jednak głębokie klady dają możliwość rozróżnienia blisko spokrewnionych linii, takich jak odmiany haplogrup U4 i U5a znalezione w stepie i poza nim. Niektóre głębokie klady mogą być wyłącznie pochodzenia stepowego, podczas gdy inne mogą wcale nie być.

Druga metoda próbuje rozwiązać te problemy poprzez analizę nowoczesnych linii mtDNA znalezionych we wszystkich miejscach historycznie osiedlonych przez Indoeuropejczyków, od Europy po Azję Południową przez Azję Środkową, i porównanie, które haplogrupy mtDNA znajdują się w regionach o dużej gęstości R1a lub R1b w populacjach, które zostały oddzielone od siebie tysiące lat temu. Te linie mtDNA należy następnie sprawdzić krzyżowo ze znanymi liniami mezolitycznymi i neolitycznymi spoza Stepu.

Na przykład, jeśli rodowód nie został znaleziony w Europie przed epoką brązu, wówczas nagle pojawia się w kulturach wywodzących się z Yamny, można założyć, że są one pochodzenia indoeuropejskiego. Jeśli jedna z tych haplogrup Mt zostanie konsekwentnie znaleziona dzisiaj w krajach bałtyckich i słowiańskich, a także w Azji Środkowej i / lub Iranie lub Pakistanie, istnieje duża szansa, że ta linia rozprzestrzeni się wraz z dominującymi R1a plemionami z Satem. Jeśli z drugiej strony zostanie znaleziona inna haplogrupa w całej Europie Środkowej i Zachodniej oraz w częściach Azji Środkowej z wyższymi poziomami R1b, takimi jak Turkmenistan lub Uzbekistan, prawdopodobnie zostanie ona propagowana przez dominujące plemiona stepowe R1b.

Istnieje pewien poziom nakładania się między matczynymi liniami plemion dominujących R1a i dominujących R1b, i tyle samo można się spodziewać, ponieważ oba mają te same pochodzenie na Stepie Pontyjskim w okresie Yamny. Niemniej jednak niektóre linie są znacznie bardziej skorelowane z jedną grupą niż z drugą.

Izolowane osady indoeuropejskie w Azji, takie jak basen Tarim w północno-zachodnich Chinach, region Ałtaju w południowej Syberii lub Bactria i Margiana w południowej Azji Środkowej, zapewniają wyjątkowe możliwości znalezienia europejskiego mtDNA w regionach, które w innym przypadku są genetycznie azjatyckie. Ponieważ historycznie nie było żadnego innego ważnego europejskiego osadnictwa tych regionów, jeśli wykluczymy białych Rosjan z populacji objętych próbą, europejski mtDNA znaleziony w tych regionach z konieczności korelowałby z Indoeuropejczykami epoki brązu i żelaza, tj. Haplogrupami R1a i R1b. Jedyne zakłócenia mogą pochodzić z bliskowschodniego mtDNA, szczególnie w muzułmańskich częściach Azji Środkowej i Sinciangu. Na szczęście mamy pojęcie, jakie mt-haplogrupy mogły być wniesione przez populacje E1b1b, J1, J2a i T1a. Przyniosą takie haplogrupy HV, N1, J, K, T2 i U3. Uważa się, że Scytowie intensywnie hybrydyzowali z potomkami neolitycznych południowych Azji Środkowej, ponieważ starożytne scytyjskie mtDNA zawierają wiele tych haplogrup (obok linii H2a1, U2, U5 i Azji Wschodniej). Ale jak dotąd wszystkie scytyjskie Y-DNA były R1a, chociaż z pewnością zawierały również linie R1b, J1 i J2.

Rody matczyne (mtDNA) odpowiadające haplogrupie R1b

Do tej pory przetestowano setki próbek mtDNA z neolitu, mezolitu, a nawet paleolitu w Europie. Te starożytne badania DNA ujawniły, że linie haplogrupy R1b były szeroko rozpowszechnione w mezolitycznej Europie Południowo-Wschodniej i Północno-Wschodniej. Plemiona łowców-zbieraczy, w których R1b był dominującą (lub jedyną) linią ojcowską, znaleziono na Łotwie, wokół tzw. Żelaznych bram nad Dunajem między Serbią a Rumunią, a także na Ukrainie (zarówno mezolitycznej, jak i neolitycznej) i na środkowym Region Wołgi w Rosji. Niosły ze sobą linie matczyne typowe dla mezolitycznych Europejczyków. Podobnie jak inne plemiona należące do innych linii Y-DNA (C1a2, I *, I2a, I2c, R1a), te plemiona R1b należały przede wszystkim do haplogrup mtDNA U5a i U5b, z mniejszościami U2, U4.

Kilka osobników R1b z kultury mezolitycznej Iron Gates również miało mniej typowe mtDNA, takie jak K1, K1a, H13 i H40. Niemniej jednak żaden z tych mezolitycznych osobników R1b nie jest przodkiem R1b współczesnych Europejczyków, ponieważ żaden z nich nie posiadał mutacji M269 i L23. Gdyby te linie były obecne w stepie pontyjsko-kaspijskim, zanim plemiona R1b-L23 przekroczyły Kaukaz do stepu w epoce miedzi, byliby po prostu zasymilowani przez przybyszów, ale mogą nie mieć nic wspólnego z pierwotnymi ludźmi R1b-L23 .

R1b-M269 ewoluował w izolacji przez tysiące lat, prawdopodobnie na obszarze między wschodnią Anatolią a północno-zachodnim Iranem, i wrócił do Europy Wschodniej z dodatkową mutacją L23 w okresie Chalkolithic. W dzisiejszych czasach ludzie niosący mutację M269 bez mutacji L23 praktycznie znajdują się wokół Armenii i południowego krańca Morza Kaspijskiego w Azerbejdżanie i północnym Iranie. R1b-L23 wprowadził metalurgię miedzi do Stepu Pontyjsko-Kaspijskiego i stał się elitarną linią w powstającym społeczeństwie Proto-Indoeuropejskim, szybko zastępując dużą część innych linii Stepu (I2a, J2b2a, Q1a, R1a, R1b) prawdopodobnie przez praktyka poligamii.

Wiele żeńskich linii w kulturze Yamna faktycznie różniło się od poprzednich linii mezolitycznych i neolitycznych znalezionych na stepie i wyraźnie pochodziło z Azji Zachodniej i Kaukazu. Nowe linie żeńskie obejmowały teraz H2b, H6a1, H15, K1b2, I1a, J2b, T1a, T2c1, W3, W6 i X2h, oprócz poprzednich linii. Zgodnie z oczekiwaniami, większość tych linii znaleziono także w innych kulturach epoki brązu związanych z mówcami z Indii proeuropejskich, w tym w kulturach sznurowych i nieetycznych. Spośród 46 próbek mtDNA firmy Yamna przetestowanych w czerwcu 2017 r., Mezolityczne U2, U4 i U5 stanowiły tylko 28% całości. Możliwe jest, że niektóre próbki H i K miały również stepowe podłoże mezolityczne lub przynajmniej neolityczne.

Europejskie i środkowo-wschodnie linie występujące w Azji Środkowej i Północnej obejmują HV6, HV9, H1a, H1b, H1c, H1f, H1h, H2a1, H2b, H5a, H6a1b, H6b, H7a, H7c, H8a, H8b1, H8c, H11a, H13a , H14a, H15, H20, H27a, H35, H49c, H97, I, J1b1a, J1c (w tym J1c2m, J1c5 i J1c10a), K1a1a, K1a32, K1b1, K1b2, K1c, K2a3, K2a5, K2 N6 R, T1a1, T2a1b, T2b, T2c1, T2e, T2f, U1, U2e, U3, U4a1, U4a2, U4b1, U4b2, U4b3, U4c1, U4d1, U4d2, U5a1, U5a2, U5b2, U8 W4, W5, W6, X2e1 i X2e2.

Jeśli wykluczymy haplogrupy neolitycznych rolników, obecnych głównie w krajach R1a, i rzadkie w Europie linie rodne na Bliskim Wschodzie, potencjalne linie matczyne mężczyzn z epoki brązu R1b to H2b, H5a, H6, H8c, H15, I, J1b1a, K1c1, K2b, T1a1, T2, U2e, U4, U5, U8, V7 i W. Prawdopodobne jest, że H4, H5a, H6, K2b, U2, U4, U5 i U8 pochodzą z rdzennej mezolitu i neolitu Populacja stepowa. Haplogrupy H1b, H5a, T2b i U8b1 znaleziono w hodowli Cucuteni-Trypillian i przynajmniej niektóre z nich prawdopodobnie weszły do puli genów Steppe przez małżeństwo.

Jakie były oryginalne linie mtDNA plemion Chalkolithic R1b na Zakaukaziu?

Najbardziej prawdopodobnymi kandydatami do pierwotnych linii matczynych plemion R1b-M269 i R1b-L23 na Zakaukaziu są H8c, H15, I1a1, I2, I3, I4, J1b1a, T1a1, T2b (przynajmniej niektóre klady, takie jak T2b2 i T2b4), V15 i W. Poza niektórymi kladami T2b i W1, żadna z tych haplogrup nie została znaleziona w Europie przed migracjami indoeuropejskimi, ani wśród neolitycznych lub chalkolitycznych Bliskiego Wschodu. Obecnie J1b1a i T1a1 wykazują szczególnie silne korelacje z rozkładem haplogrupy Y R1b.

Haplogrupy V7 i T2b znaleziono zarówno w pozostałościach kultury Maykop, a H2a1, I, K1c1, R1a i W są dziś powszechne na Północnym Kaukazie. Niektóre z tych linii mogły pochodzić z Północnego Kaukazu i zasymilowane przez migrantów R1b-L23 w okresie Majkop (prawdopodobnie H2a1, K1c1 i R1a, które są rzadkie lub nieobecne w Azji Zachodniej), podczas gdy inne zostałyby sprowadzone przez R1b -L23 sami z drugiej strony Kaukazu (haplogrupy I, T2b, V7 i W, które są dziś powszechne w Azerbejdżanie i północno-zachodnim Iranie).

Haplogrupa H2b występuje w północno-zachodniej Europie, Turcji, Syberii, Pakistanie i Indiach. H8c występuje w środkowej i zachodniej Europie, Gruzji, Armenii, Azji Środkowej i Ałtaju. Ich niska częstotliwość na Bliskim Wschodzie sugeruje pochodzenie kaukaskie, choć prawdopodobnie więcej na Kaukazie Północnym dla H2b, podobnie jak H2a1.

Obecnie H2a1 i V7a występują głównie w krajach północno-słowiańskich, ale mogły zostać sprowadzone przez mniejszość R1b-L23, która wtopiła się w plemiona R1a z kultury Corded Ware (przodkowie Słowian). H2a1 rzeczywiście znaleziono w kulturze Corded Ware i Unetice. To samo stałoby się z niektórymi kladami haplogrupy W. Obecnie szczególnie W5 i W7 występują w krajach dominujących R1b, podczas gdy inne klady występują częściej w krajach R1a lub mają mieszany rozkład.

Haplogrupa I ma pochodzenie rasy kaukaskiej, a niektóre klady (I5, I6, I7) są również powiązane z rozprzestrzenianiem się kultury Kura-Araxes. Te, które najbardziej korelują z indoeuropejską gałęzią R1b, to I1a1, I2, I3 i I4a.

Haplogrupy H15 i J1b1a występują zarówno w Armenii, jak i w Iranie. Tylko subklada J1b1a wydaje się być związana z propagacją R1b-L23. Inne podklady J1b są geograficznie ograniczone do Bliskiego Wschodu, szczególnie od Kaukazu do Półwyspu Arabskiego. J1b1a został znaleziony w kulturach sznurowych i nieżyczliwych oraz w epoce brązu w Bałtyku.