Podobieństw obu kultur jest bardzo dużo, zacznijmy od językowych. Trubaczew stwierdził: „największe skupienie iranizmów występuje w językach zachodniosłowiańskich, a szczególnie w języku polskim, a słowa o znacznej wadze takie jak: patrzeć, baczyć, strzec, dbać, trwać, tuszyć, pan, bóg, święty, wiec zostały zapożyczone bezpośrednio do języka polskiego po VI w n.e., w okresie kiedy żadne plemnię irańskie nie sąsiadowało już z plemionami polskimi Wg. Sulmirskiego język polski jest efektem fuzji języka prasłowiańskiego z językiem sarmackich Chorwatów i datuje się od V w n.e. tj. od czasów supremacji plemion sarmackich nad ludnością prasłowiańską z terenów Polski (do X w n.e. tereny południowej Polski określane były mianem Chorwacji, a król Wiślan nosił imię Aldajr identyczne ze słowem sarmackim aldair – król. To samo nazwa Lachy jest zbieżna z sarmacką nazwą człowieka – laeg, a nazwy Dniestr, Dniepr, Dunaj pochodzą od słowa sarmackiego – danu czyli woda, nazwa Lech wywodzi się od prasłowiańskiego lędo – urodzajna ziemia, i pierwotnie brzmiała Lęch, a w litewskim Lenkas – Polak, z tego wywodzi się nazwa polskich Lędzan, węgierskie Lengyel itp. itd.).
Te same bliskie związki dotyczą religii. Gieysztor dostrzega, iż związki zaczynają się już w drugiej połowie I tysiąclecia p.n.e.; słowa bóg – baga, niebo – naiba, raj – rajb, Swaróg – svarga, Perun – Piran. Łączy nas też dualizm religijny, czyli koncepcja walki Dobra ze Złem. Natomiast recepcja religii irańskiej odbyła się poprzez plemiona sarmackie cofające się ze wschodu przed Gotami, które osiedliły się na terenach Polski i objęły władze nad plemionami słowiańskimi, po czym się z nimi zasymilowały.
Sulimirski wykazał również że część polskich herbów szlacheckich to przekształcone (tamgi) znaki sarmackie. Obiekty oznaczone tamgami, znalezione na terenie polski, datuje się na III – IV w n.e. a począwszy od IX w występują jako elementy herbów szlachty polskiej.
Także pomiary czaszek wskazują na identyczną, dla historycznych populacji słowiańskich i dla starożytnych Ariów, wartość wskaźnika szerokościowo – długościowego głowy, który wynosił 77,8.
Najdawniejsza
historia Polaków wg Kadłubka, mówi, iż w czasach przed Aleksandrem
Wielkim na terenie Polski żył wielki i dzielny lud Lechitów, który stworzył
ogromne państwo. Lechici walczyli wówczas z Dakami i pokonali Gallów. Gallowie
zajęli wtedy Grecję, natomiast Lechici stworzyli imperium ciągnące się od
kraju Partów do Bułgarii i Karyntii, potem tocząc także liczne walki z
Rzymianami (w tym czasie obszar ten zajmowali Scytowie, a Lechici/Kejanidzi
panowali nad Scytią). W końcu jednak „zgnuśnieli od zbytków, z wolna
zatraciwszy hart przez swawolę niewiast”, najznamienitsi z nich zostali
otruci, a reszta poddał się pod jarzmo tubylców. W tym czasie książę Krakus
(Grakchus) po powrocie z Karyntii zwołał wiec, na którym przemawiał na temat
wyższości władzy królewskiej nad innymi formami rządów. Lechici przekonani
jego mową wybrali go królem. Krakus zajął się organizacją państwa i ogłosił
podstawowe prawa. Prowadził tez liczne zwycięskie wojny i i doprowadził
państwo do rozkwitu. Jego kraj pustoszył jednak smok. Krakus miał 2 synów i
córkę Wandę, rozkazał więc synom zabić smoka, a ci podrzucili smokowi skórę
napełnioną siarką, ten ją połknął i zdechł. Zazdrosny młodszy brat zabił
starszego i ogłosił, że tamtego zabił smok. Młodszy został następca Krakusa,
jednak kiedy jego mord wyszedł na jaw został wygnany i zmarł. Na skale smoka
założono Kraków od imienia Krakusa, a władzę objęła Wanda
o niezwykłej urodzie, która przyciągnęła księcia niemieckiego Rithogara,
jednak ten nie wiele mógł wskórać bo jego wojsko zostało olśnione wdziękiem
Wandy
i domówiło walki, sam bezsilny książe popełnił samobójstwo, tak jaki i Wanda.
Kraj popadł w niemoc, a na Lechitów najechał Aleksander Wielki. Najazd
poprzedziła wymiana gróźb między nim a Królową Polską, która ostatecznie
kazała pomordować posłów macedońskich i odesłać wypchanych trawą morską
Aleksandrowi. Oburzony Aleksander zdobył ziemię krakowską i Śląsk, niszcząc
mury Karkowa. W końcu padł ofiarą podstępu. Pewien złotnik kazał wytworzyć
z drewna pomalowanego srebrną i złotą farbą imitacje rycerzy, które następnie
zostały wyniesione na wzgórze. Argyraspidzi (srebrne tarcze) ruszyli do ataku
na rzekome wojsko, w tym samym czasie prawdziwe wojsko Lechitów uderzyło
z zaskoczenia na żołnierzy Aleksandra unicestwiając cały ich oddział, po czym
zabici przywdziali zbroje zabitych i wkroczyli do obozu Aleksandra, napadając
na bezbronnych i zaskoczonych Macedończyków. Ostatecznie Aleksander z garstką
ocalałego z pogromu wojska, uciekł w niesławie z państewka Lechitów.
Kadłubek przy tym opisie powołuje się na korespondencję Aleksandra z Arystotelesem, w której ten pierwszy pisze o zdobyciu miasta Caraucas w państwie Lechitów, miejsca I porażki Aleksandra Macedońskiego.
Lechici z wdzięczności dla podstępu złotnika, mianowali go królem nadając mu
imię Lestek, czyli przebiegły (Leszek). Po jego śmierci wszyscy przedniejsi
Lechici zabiegali o władzę. W celu wyłonienia władcy został zorganizowany
wyścig konny. Zawodnik, którego koń jako I dotrze do celu miał zostać królem.
Jako I do celu dotarł oszust, który chciał oszukać innych posypując ścieżkę
kolcami, jednak widzowie widząc że jego koń jako jedyny jest podkuty
rozszarpali go na kawałki, a władzę otrzymał jeden z biedaków, który jako
drugi, ale bez oszustw, dotarł do celu. On również nosił imię Lestek (II).
Jego syn Lestek III prowadził liczne wojny, między innymi w 3 bitwach pokonał
Juliusza Cezara, rządził także imperium Partów i Getami. Juliusz Cezar wydał
za niego córkę Julię, a w posagu za nią otrzymał także Bawarię. Julia założyła
2 miasta: Juliusz – Lubusz i Julia – Lublin. Kiedy senat rzymski odwołał Julie
z kraju Lechitów, ta pozostawiła swego syna Pompiliusza (Popiela). Po jej
wyjeździe Lestek miał ze swoją nałożnicą 20 synów, którym przydzielił 20
prowincji swojego państwa, a Popiela, pierworodnego ustalił królem. Po jego
śmierci, bracia obrali królem jego syna Popiela (II), który jednak namówiony
przez żonę zaprosił stryjów na swój rzekomy pogrzeb i na ucztę na której winem
otruł stryjów. Za swoje niegodziwości Popiel poniósł karę:
z rozkładających się ciał stryjów wylęgło się mnóstwo myszy, które zagryzły go
wraz z żoną i dwoma synami w wysokiej wieży. Na
tych wydarzeniach skończyła się historia starożytnego państwa Lechitów.
Opracowałem na podstawie: „Od Ariów do sarmatów. Nieznane 2500 lat historii Polaków”, Piotr Makuch, Księgarnia Akademicka, Kraków 2013
Les similitudes entre les deux cultures sont très
nombreuses, commençons par le langage. Trubaczew a déclaré: « Le plus grand
foyer iranizmów se produit dans les langues de l'Ouest slave, et surtout dans
la langue polonaise, et les mots d'une importance considérable, tels que:
montre, montre, garde, prendre soin, prendre, tuszyć, vous, Dieu, saint, ont
été directement emprunté à la langue après le 6ème siècle après JC,
lorsqu'aucune tribu iranienne n'était déjà adjacente aux tribus polonaises.
Sulmirskiego langue polonaise est le résultat de la fusion de l'ancienne
langue slave avec la langue des Sarmates et des Croates remonte au cinquième
siècle après JC à-dire à partir du moment de la suprématie des tribus de
Sarmates sur la population slavon du territoire polonais (X siècle après JC
les territoires du sud de la Pologne ont été appelés en Croatie, et le roi nom
vislanes était Aldajr identique avec le mot Sarmates Aldair -.. roi Le même
nom Lachy coïncide avec le nom Sarmates de l'homme - laeg, et les noms des
Dniestr, le Dniepr, le Danube vient du mot Sarmates - Danu ou de l'eau, le nom
de Lech dérivé du proto Ledo - terres fertiles, et à l'origine semblait leche
et la Lituanie Lenkas - Pole, ce tire le nom du Lędzan polonais, hongrois
Lengyel, etc., etc.).
Les mêmes relations étroites se rapportent à la religion. Gieysztor reconnaît
que la relation commence déjà dans la seconde moitié du premier millénaire de
l'année. mots dieu - bagages, ciel - naiba, raj - rajb, Swaróg - svarga, Perun
- Piran. Nous sommes également connectés par la dualité religieuse - le
concept de lutte entre le Bien et le Mal. Alors que la réception de la
religion iranienne détenue par les tribus Sarmates en retraite de l'est contre
les Goths, qui se sont installés zones, et inclus les autorités polonaises sur
les tribus slaves et assimilés avec eux.
Sulimirski a également montré que certains des blasons polonais se
transforment en caractères sarmates. Les objets marqués au tamigami, trouvés
en Pologne, datent du III au IV en e.e. et à partir du neuvième siècle, ils
apparaissent comme des éléments des armoiries de la noblesse polonaise.
Aussi les mesures des crânes indiquent identiques, pour la population slave
historique et pour les anciens Aryens, la valeur de l'indicateur szerokościowo
- tête de la longueur, ce qui était de 77,8.
La première histoire des Polonais par Kadlubek, dit que, dans les jours avant
Alexandre le Grand dans le polonais a vécu un peuple grand et courageux
Lechitow, qui a créé un état énorme. Les Lechites se sont alors battus contre
les Dakas et ont vaincu les Gaulois. La Grèce a ensuite pris les Gaulois,
tandis que Lekhs a créé un empire qui s'étend du pays des Parthes à la
Bulgarie et de la Carinthie, puis rouler nombreuses bataille avec les Romains
(à l'époque la zone occupée Scythes, et la domination Lekhs / Kejanidzi sur
Scythie). En fin de compte, cependant, « zgnuśnieli de luxe, lentement ayant
perdu hart actes perpétrés par des femmes », le plus important d'entre eux ont
été empoisonnés, et le reste se sont rendus sous le joug des indigènes. À ce
moment-là, le prince Krakus (Gracchus) après le retour de la Carinthie a
organisé un rassemblement au cours duquel il a parlé de la supériorité du
pouvoir royal sur les autres formes de gouvernement. Le Lechites, convaincu
par son discours, l'a choisi comme roi. Krakus s'est occupé de l'organisation
de l'Etat et a annoncé les droits fondamentaux. Il a également mené de
nombreuses guerres victorieuses et vous a conduit à la prospérité. Son pays,
cependant, a été dévasté par un dragon. Krakus avait 2 fils et une fille,
Wanda, il ordonna de tuer les fils du dragon, et ils ont planté la peau de
dragon rempli de soufre, ce avala et il est mort. Un jeune frère jaloux a tué
un aîné et a annoncé que le dragon l'avait tué. Le plus jeune était le
successeur de Krakus, mais quand son meurtre fut révélé, il fut banni et
mourut. Sur le rocher du dragon, Cracovie a été fondée à partir du nom de
Krakus, et Wanda a pris le pouvoir
d'une beauté extraordinaire, qui a attiré le prince allemand Rithogar, mais
celui-ci ne pouvait pas faire grand-chose parce que son armée a été éblouie
par le charme de Wanda
et s'est battu pour le combat, le prince impuissant lui-même s'est suicidé,
juste comme Wanda a fait. Le pays est tombé en invalidité, et Alexandre le
Grand a envahi les Lechites. L'invasion a été précédée par des échanges de
menaces entre lui et la reine de Pologne, qui tuent finalement les députés ont
dit macédonienne et envoient l'herbe de mer farcie Alexander. Alexandre
outragé a gagné la terre de Cracovie et de Silésie, en détruisant les murs de
Karkow. À la fin, il a été victime de la tromperie. Un orfèvre commandé à
produire
Du bois peint des imitations de chevaliers en argent et en or, qui ont ensuite
été prises à la colline. Argyraspidzi (boucliers d'argent) est allé attaquer
l'armée présumée, en même temps que la véritable armée des Lechites a frappé
surprise pour les soldats d'Alexandre effaçant leur escouade entière puis tué
armure et tué revêtit Alexandre est entré dans le camp, attaquant les
Macédoniens non armés et surpris. Finalement, Alexandre, avec une poignée de
survivants du pogrom, a échappé à la disgrâce avec les Lechites.
Kadlubek lorsque cette description se réfère à la correspondance avec
Alexandre Aristote, dans lequel il écrit à propos de la première conquête de
la ville dans l'État Caraucas Lechitow, les lieux et la défaite Alexander.
Lekhs gratitude pour la tromperie Goldsmith, le nomma roi, en lui donnant le
nom Lestek, ou la ruse (Leszek). P